Andrzej Pstrokoński

Andrzej Pstrokoński

Data i miejsce urodzenia	28 czerwca 1936 Warszawa
Wzrost	185 cm
Masa ciała	90 kg
Kariera
Aktywność	1954–1970
Kariera klubowa Lata Kluby Wyst. 1954–1970 Legia Warszawa
Kariera reprezentacyjna Lata Reprezentacja Wyst. 1956–1966  Polska 200
Kariera trenerska Lata Drużyna 1968–1971 Kadra Polski kobiet 1971–1975 Legia Warszawa 1976–1977 Kadra Polski mężczyzn 1981 Legia Warszawa
Dorobek medalowy Mistrzostwa Europy srebro Polska 1963 koszykówka brąz ZSRR 1965 koszykówka Polska Liga Koszykówki złoto 1956/57 koszykówka złoto 1959/60 koszykówka złoto 1960/61 koszykówka złoto 1962/63 koszykówka złoto 1965/66 koszykówka złoto 1968/69 koszykówka srebro 1957/58 koszykówka srebro 1967/68 koszykówka brąz 1961/62 koszykówka

Andrzej Stefan Pstrokoński (ur. 28 czerwca 1936 w Warszawie) – polski koszykarz, olimpijczyk, trener koszykarski i polityk.

Reprezentant Polski podczas igrzysk olimpijskich w Rzymie w 1960 oraz igrzysk olimpijskich w Tokio w 1964. Pięciokrotnie występował na ME: w 1957, 1959, 1961, 1963 i 1965. W kadrze narodowej występował w latach 1956–1966. W tym czasie wziął udział w 200 spotkaniach, notując na swoim koncie 1009 punktów.

W sezonie 1960/1961 ustanowił rekord kariery, zdobywając w wygranym (106:81) meczu o mistrzostwo Polski z Lechem Poznań – 43 punkty^[1].

Znajdował się w składzie Legii Warszawa, kiedy ta podejmowała gwiazdy NBA – 4 maja 1964^[2]. W zespole All-Stars znajdowali się wtedy: Bill Russell, Bob Pettit, Oscar Robertson, Tom Heinsohn, Jerry Lucas, Tom Gola, Bob Cousy, K.C. Jones, czyli dziś sami członkowie Galerii Sław Koszykówki^[2]. W spotkaniu tym zdobył 11 punktów, występując na parkiecie przez cały mecz wraz z Jerzym Puskunem, Januszem Wichowskim, Tadeuszem Suskim i Stanisławem Olejniczakiem^[2]. Drużyna z Warszawy przegrała to spotkanie 76:96^[2]. Różnica punktów okazała się najniższą spośród wszystkich pięciu drużyn, które rywalizowały z NBA All-Stars.

W decydującym meczu sezonu 1968/1969, Legii z Wybrzeżem Gdańsk, na dwie sekundy przed końcem czasu gry zdobył zwycięskie punkty, przesądzające o mistrzostwie Polski swojego zespołu^[3].

W latach 1968–1971 trener kobiecej reprezentacji Polski, w okresie 1971–1975 drużyny warszawskiej Legii oraz reprezentacji męskiej między 1976 a 1977 rokiem. Od 1980 był członkiem zarządu PZKosz.

Został działaczem Krajowej Partii Emerytów i Rencistów. Z jej ramienia bezskutecznie kandydował w 2006 i 2010 do sejmiku województwa mazowieckiego oraz w 2011 (z listy SLD) do Sejmu. W 2009 zasiadł w prezydium KPEiR, a 19 kwietnia 2012 objął funkcję sekretarza generalnego tej partii.

W 2001 odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[4].

Osiągnięcia

Na podstawie^[5], o ile nie zaznaczono inaczej.

Klubowe

• 6-krotny mistrz Polski (1957, 1960, 1961, 1963, 1966, 1969)
• Wicemistrz Polski:
  • 1958, 1968
  • juniorów (1952)
• Brązowy medalista mistrzostw Polski (1962)
• 2-krotny zdobywca Pucharu Polski (1968, 1970)
• 2-krotny finalista pucharu Polski (1957, 1959)
• Uczestnik Pucharu Saporty (1969)

Reprezentacja

• Wicemistrz Europy (1963 – Wrocław)
• Brązowy medalista mistrzostw Europy (1965 – Moskwa)
• Zdobywca Pucharu Narodów (1966 – Francja)^[6]
• Uczestnik:
  • igrzysk olimpijskich (1960 – Rzym, 1964 – Tokio)
  • mistrzostw Europy (1957, 1959, 1961, 1963, 1965)
• Powołany do składu reprezentacji Europy w 1964

Trenerskie

• Finalista pucharu Polski mężczyzn (1972)
• Brąz mistrzostw Europy kobiet (1968)
• Uczestnik mistrzostw Europy kobiet (1968, 1970 – 6. miejsce)

Przypisy

Bibliografia

• KrzysztofK. Łaszkiewicz KrzysztofK., Polska koszykówka męska 1928–2004, Inowrocław: Wydawnictwo Pozkal, 2004, ISBN 83-89390-20-5, OCLC 749833294 .
• Marek Cegliński, Łukasz Cegliński, Dariusz Pawłowski: Zieloni kanonierzy. Pruszków: MC Media Marek Cegliński, 2016. ISBN 978-83-946433-0-0.
• Sylwetka na portalu PLK History
• Profil na stronie PKOl. olimpijski.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-29)].