Andrzej Romanow (1923–2021)

Andrzej Andriejewicz Romanow

Cesarzewicz i książę Rosji
2016
Pretendent do tronu Rosji[1]
Okres	od 31 grudnia 2016 do 28 listopada 2021
Poprzednik	Dymitr Romanowicz Romanow
Następca	Aleksy Andriejewicz Romanow
Dane biograficzne
Dynastia	Romanowowie
Data i miejsce urodzenia	21 stycznia 1923 Londyn
Data i miejsce śmierci	28 listopada 2021 San Anselmo
Ojciec	Andrzej Romanow
Matka	Elżbieta di Sasso Ruffo
Rodzeństwo	Ksenia, Michał, Olga
Małżeństwo	Helena Durnowa od 9 września 1951 do 1959
Dzieci	Aleksy
Małżeństwo	Kathleen Norris od 21 marca 1961 do 8 grudnia 1967
Dzieci	Piotr Andrzej
Małżeństwo	Agnieszka Storer od 17 grudnia 1987 do 28 listopada 2021
Odznaczenia

Andrzej Andriejewicz Romanow, ros. Андрей Андреевич Романов, ang. Andrew Romanoff (ur. 21 stycznia 1923 w Londynie, zm. 28 listopada 2021 w San Anselmo) – rosyjski arystokrata, tytularny książę Rosji; polityk monarchistyczny, 2016–2021 pretendent do tronu kraju jako tytularny cesarzewicz. Artysta samorodny, rysownik, malarz, działający w Stanach Zjednoczonych.

Życiorys

Urodził się w 1923 w Londynie w rodzinie Andrzeja Aleksandrowicza (1897–1981), księcia krwi imperatorskiej, i jego pierwszej żony Elżbiety di Sasso Ruffo (1886–1940). Jego ojcem chrzestnym był przyszły król Wielkiej Brytanii Edward VIII. Wychowywał się jako ostatnie z trojga dzieci swoich rodziców (Ksenia, 1919–2000, Michał, 1920–2008), mieszkając w apartamencie zamku w Windsorze, przyznanym rodzinie przez Edwarda VII. Andrzej Andriejewicz otrzymał typowe dla członków rodziny cesarskiej wszechstronne wykształcenie domowe, utrzymane w duchu rosyjskim i prawosławnym. Następnie uczęszczał do Haileybury College oraz Imperial Service College. W 1941 zgłosił się do służby wojskowej w Królewskiej Marynarce Wojennej, biorąc udział w bitwie o Atlantyk. Po zakończeniu wojny został zwolniony ze służby w 1946.

Później podjął praktyki zawodowe w brytyjskiej spółce „Kent” jako agronom. Następnie pracował jako ogrodnik w miejscowościach pod Londynem. W 1949 na zaproszenie stryja Wasyla Aleksandrowicza (1907–1989) wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Po osiedleniu się w Kalifornii pracował jako ekspedient w sklepie, aby później zająć się agronomią w firmie „California Packing”. Na tym stanowisku uprawiał pomidory nowatorską metodą hydroponiczną i hodował eksperymentalne odmiany warzyw.

Studiował socjologię i kryminologię na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. Po ukończeniu studiów pracował jako finansista w firmie spedycyjnej, spędzając trzy lata w Japonii i Korei Południowej. Powrócił do San Francisco, gdzie został pośrednikiem rynku nieruchomości. Równolegle podjął pracę robotnika w fabryce krzeseł, z czasem awansował na stanowisko projektanta. 20 grudnia 1954 otrzymał obywatelstwo amerykańskie. W 1967 przeniósł się do Inverness, gdzie pracował jako stolarz i cieśla. Następnie prowadził sklep jubilerski. Przeszedł na emeryturę w 1992, poświęcając się twórczości artystycznej.

Po śmierci Dymitra Romanowicza Romanowa (1926–2016) został ogłoszony głową rodu cesarskiego i pretendentem do tronu Rosji (cesarzewiczem). Funkcje te pełnił jedynie formalnie, będąc równolegle prezesem Stowarzyszenia Romanowów. Wypowiadał się o konieczności demokratyzacji Rosji i odsunięcia od władzy oligarchii, po czym można rozważyć przywrócenie monarchii konstytucyjnej. Nie otrzymał jednak jednoznacznego poparcia rodziny, która skupiała się na rozwiązaniu konfliktu sukcesji z Marią Władimirowną.

Zmarł w 2021 w ośrodku opieki w San Anselmo.

Twórczość artystyczna

Zaczął rysować jako artysta samorodny, bez formalnego wykształcenia artystycznego. Tworzył intuicyjnie, polegając na wyobraźni i poczuciu estetyki. Obok rysunku zajmował się też fotografią artystyczną. Po przejściu na emeryturę całkowicie poświęcił się sztuce. Jego ulubionym „podobraziem” były plastykowe arkusze, które po podgrzaniu zmniejszały swój rozmiar o 2/3. Rysowane i malowane sceny zmniejszał i dzielił, a następnie montował na drewnianych panelach.

Obok swoistej techniki zajmował się również tradycyjnym rysownictwem i malarstwem sztalugowym. Twórczość Andrzeja Andriejewicza nawiązywała formą przedstawień do wzorów zaczerpniętych z amerykańskiej sztuki ludowej. Tematyka jego dzieł obejmuje głównie sceny z życia codziennego i osobiste refleksje egzystencjalne, niekiedy zahacza o komentarz sytuacji społeczno-politycznej i gospodarczej Rosji, Stanów Zjednoczonych i świata.

Jego prace były wystawiane na całym świecie. W 2007 miała miejsce wystawa monograficzna, towarzysząca promocji autobiografii Andrzeja Andriejewicza (San Francisco, Gallery 16).

Rodzina

Po raz pierwszy ożenił się 9 września 1951 w San Francisco z Heleną Konstantynowną Durnową (1927–1992), córką Konstantego Afanasiewicza (1896–1970) i Feliksy z d. Zapalskiej (1903–2002) Durnowów. Małżeństwo zakończyło się rozwodem w 1959. Z tego związku pochodzi pierworodny syn Andrzeja:

• Aleksy Andriejewicz (ur. 1953) x Zoetta Leisy (ur. 1956).^[2]

Powtórnie ożenił się 21 marca 1961 w San Francisco z Kathleen Norris (1935–1967), córką Franka i Alice z d. McCreevy Norrisów. Z tego małżeństwa pochodzi dwóch synów:

• Piotr Andriejewicz (ur. 1961) x Barbara Anne Jurgens (ur. 1968),
• Andrzej Andriejewicz (ur. 1963) x Elizabeth Flores (ur. 1964).^[2]

Po śmierci drugiej żony, zawarł kolejny związek małżeński. 17 grudnia 1987 w Reno ożenił się z Inez Storer (ur. 1933), amerykańską artystką-plastykiem, córką Franza Bachelina (1895–1980) i Anity Hirschfeld. Po małżeństwie Inez przyjęła prawosławie i imię Agnieszka Fiodorowna. Para pozostała bezdzietna.^[2]

Genealogia

Przypisy

Bibliografia

• Romanoff, Andrew: The Boy who Would be Tsar: The Art of Prince Andrew Romanoff. San Francisco: Gallery 16 Ed., 2006. ISBN 0-9777442-2-1.