Andrzej Słowik

Andrzej Słowik
Data i miejsce urodzenia

30 sierpnia 1949
Łódź

Zawód, zajęcie

działacz związkowy, kierowca

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Andrzej Eugeniusz Słowik (ur. 30 sierpnia 1949 w Łodzi) – polski działacz związkowy, opozycjonista w okresie PRL, wiceminister pracy.

Życiorys

W 1966 został absolwentem zawodowej szkoły piekarniczej. Pracował w zakładach odzieżowych (do 1973) i jako kierowca Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego w Łodzi (do 1981). Od 1977 do 1981 był członkiem PZPR.

W 1980 w okresie wydarzeń sierpniowych brał udział w strajku w swoim zakładzie pracy. We wrześniu tego samego roku wstąpił do „Solidarności”. Przewodniczył MKZ Ziemi Łódzkiej i następnie zarządowi regionu NSZZ „S”, reprezentował związek na I Krajowym Zjeździe Delegatów w Gdańsku, gdzie został wybrany do komisji krajowej, a następnie do jej prezydium.

Po wprowadzeniu stanu wojennego i wydaniu wraz z Jerzym Kropiwnickim wezwania do strajku został zatrzymany. Skazano go początkowo na karę 4,5 roku pozbawienia wolności, którą w wyniku odwołania podwyższono do 6 lat[1]. W trakcie osadzenia razem z Jerzym Kropiwnickim prowadził trwającą 57 dni głodówkę, w trakcie której był przymusowo dokarmiany[2]. Zwolniono go w 1984 w związku z amnestią. W połowie lat 80. wyjechał na pewien czas nielegalnie poza granice kraju, prowadził rozmowy z przedstawicielami międzynarodowych organizacji związkowych[3]. W 1986 organizował opozycyjne wobec RKW Ziemi Łódzkiej struktury podziemne związku, w 1988 stanął na czele tajnej regionalnej komisji NSZZ „S”. Pod koniec lat 80. pracował jako taksówkarz, w 1989 ponownie zatrudniony w MPK.

Po ponownym zarejestrowaniu związku do 1992 przewodniczył zarządowi regionu. Od 1992 do 1993 zajmował stanowisko wiceministra pracy i polityki socjalnej, później był kierownikiem Zakładu Przewozu Osób Niepełnosprawnych działającego w ramach łódzkiego MPK.

W 1991 bez powodzenia kandydował do Senatu[4]. Ponownie do izby wyższej polskiego parlamentu startował w wyborach w 1997 jako kandydat Ruchu Odbudowy Polski w województwie łódzkim[5]. Od 2001 pracował jako kierowca w ambasadzie RP w Australii, następnie został zatrudniony w ambasadzie RP w Kanadzie[1].

Odznaczenia

Zarządzeniem prezydenta RP na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego z 11 listopada 1990 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[6]. 28 sierpnia 2006 został odznaczony przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[7].

Przypisy

  1. ↑ a b Anna Gronczewska: Łódź: gdzie są chłopcy z tamtych lat.... dzienniklodzki.pl, 27 sierpnia 2010. [dostęp 2011-02-05].
  2. ↑ Małgorzata Kozerawska, Wioletta Gnacikowska, Piotr Wesołowski: Jerzy Kropiwnicki: polityczny życiorys. wyborcza.pl, 24 listopada 2006. [dostęp 2011-02-05].
  3. ↑ Idesbald Goddeeris: Ministerstwo Spraw Zagranicznych „Solidarności”. Biuro Koordynacyjne NSZZ „Solidarność”, 1982–1989. polska1918-89.pl. s. 326. [dostęp 2020-08-12].
  4. ↑ M.P. z 1993 r. nr 50, poz. 471.
  5. ↑ M.P. z 1997 r. nr 64, poz. 621.
  6. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski z dnia 11 listopada 1990 roku. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. nr 4, s. 60, 20 grudnia 1990. [dostęp 2017-10-11]. 
  7. ↑ M.P. z 2006 r. nr 80, poz. 807.

Bibliografia