Andrzej Samuel Stadnicki

Andrzej Samuel Stadnicki

Szreniawa bez Krzyża
Rodzina

Stadniccy herbu Szreniawa bez Krzyża

Data i miejsce śmierci

1678
Lesko

Ojciec

Marek Antoni Stadnicki

Matka

Marianna Dembińska

Żona

Marianna Barbara ze Stadnickich

Andrzej Samuel Stadnicki herbu Szreniawa bez Krzyża (zm. w 1678[1] w Lesku) – kasztelan przemyski w latach 1672-1677, kasztelan lubaczowski w latach 1661-1672[2], starosta osiecki w 1650 roku[3], sędzia kapturowy ziemi sanockiej w 1668 roku[4], sędzia kapturowy ziemi przemyskiej w 1673 roku[5].

Syn Marka Antoniego Stadnickiego. Od 1657 dowodził własną chorągwią pancerną. W czasie potopu uczestniczył w latach 1657–1660 w walkach ze Szwedami aż do zakończenia kampanii pruskiej. W składzie dywizji hetmana polnego koronnego Jerzego Lubomirskiego walczył w kampanii cudnowskiej na Ukrainie.

Stadnicki wycofał się ze służby wojskowej w 1663. 17 lutego 1661 otrzymał kasztelanią lubaczowską, nie uczestniczył jednak aktywnie w życiu politycznym Rzeczypospolitej. Zapewne na sejmie 1661 złożył przysięgę senatorską. Być może uczestniczył w obradach senatu debatującego w Warszawie w maju 1662 nad sposobami zlikwidowania konfederacji wojska koronnego. Pułkownik pospolitego ruszenia ziemi sanockiej w czasie popisu pod Jabłonicą przed elekcją 1669 roku[6]. Aktywnie uczestniczył w walkach politycznych za panowania Michała Korybuta Wiśniowieckiego. Na sejmie 1670 został wybrany do komisji dla rozwiązywania spornych spraw na pograniczu z Węgrami, wyznaczono go też na senatora rezydenta na drugi kwartał 1672. Jesienią 1672 otrzymał urząd kasztelana przemyskiego. Na sejmie koronacyjnym króla Jana III Sobieskiego w 1676 ponownie wszedł do komisji węgierskiej, w roku następnym objął jej przewodnictwo.

Zmarł w r. 1678 w Lesku i tam został pochowany. Z małżeństwa z Marianną Barbarą ze Stadnickich pozostawił córkę Aleksandrę Barbarę, żonę Jana Franciszka Stadnickiego wojewody wołyńskiego. Posiadał wniesiony przez żonę kompleks dóbr leskich, oraz Drążgów i Chrzanów jako spadek po Dembińskich.

Bibliografia

  • Mirosław Nagielski: Stadnicki Andrzej Samuel. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 41: Stachoń Roman – Stahr Jan. Warszawa – Kraków: Polska Akademia Nauk – Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla, 2002, s. 372–373. ISBN 83-88909-02-9. wersja elektroniczna

Przypisy

  1. ↑ po 26 kwietnia 1677 roku, Krzysztof Chłapowski, Starostowie niegrodowi w Koronie 1565-1795 Materiały źródłowe, Warszawa, Bellerive-sur-Allier 2017, s. 88.
  2. ↑ Urzędnicy województwa bełskiego i ziemi chełmskiej XIV-XVIII wieku. Spisy". Oprac. Henryk Gmiterek i Ryszard Szczygieł. Kórnik 1992, s. 265.
  3. ↑ w tym roku uzyskał cesję na starostwo osieckie, Krzysztof Chłapowski, Starostowie niegrodowi w Koronie 1565-1795 Materiały źródłowe, Warszawa, Bellerive-sur-Allier 2017, s. 87.
  4. ↑ Akta grodzkie i ziemskie z czasów Rzeczypospolitej Polskiej z archiwum tak zwanego bernardyńskiego we Lwowie w skutek fundacyi śp. Aleksandra hr. Stadnickiego. Wyd. staraniem Galicyjskiego Wydziału Krajowego. T. 21. Lauda sejmikowe. T. 2. Lauda wiszeńskie 1648-1673 r., Lwów 1911, s. 482.
  5. ↑ Akta grodzkie i ziemskie z czasów Rzeczypospolitej Polskiej z archiwum tak zwanego bernardyńskiego we Lwowie w skutek fundacyi śp. Aleksandra hr. Stadnickiego. Wyd. staraniem Galicyjskiego Wydziału Krajowego. T. 22. Lauda sejmikowe. T. 3. Lauda wiszeńskie 1673-1732 r., Lwów 1914, s. 2.
  6. ↑ Akta grodzkie i ziemskie z czasów Rzeczypospolitej Polskiej z archiwum tzw. bernardyńskiego we Lwowie, t. 21, Lwów 1911, s. 512.

Media użyte na tej stronie