Andrzej Uthke

Andrzej Uthke

pułkownik dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia	7 lutego 1894 Sosnowiec
Data śmierci	16 października 1989
Przebieg służby
Lata służby	1914–1946
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	4 Brygada Artylerii, 9 Pułk Artylerii Polowej, 3 Pułk Artylerii Polowej Legionów, 23 Pułk Artylerii Polowej, 27 Pułk Artylerii Polowej, 20 Pułk Artylerii Lekkiej
Stanowiska	dowódca baterii dowódca dywizjonu kwatermistrz pułku referent wyszk. dyrektor nauk zca dcy pułku dowódca pułku dowódca Artyleria dywizyjna
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa Front Litewsko-Białoruski Bitwa pod Kaniowem II wojna światowa kampania wrześniowa Bitwa nad Bzurą
Późniejsza praca	dyr. adm.-handl. pracownik fizyczny pracownik tech.
Odznaczenia

Andrzej Juliusz Uthke (ur. 7 lutego 1894 w Sosnowcu, zm. 16 października 1989) – pułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Andrzej Juliusz Uthke urodził się 7 lutego 1894 roku w Sosnowcu, w rodzinie profesora Cezarego Ludwika Uthke i Marii z Nadratowskich. W roku 1911 roku ukończył Gimnazjum Realne w Warszawie przy ulicy Złotej 51 i podjął studia w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego^[1].

1 grudnia 1914 roku został wcielony do armii rosyjskiej i skierowany do Konstantynowskiej Szkoły Artylerii w Petersburgu, w której uczył się do 15 lipca 1915 roku (podchorąży, chorąży). Po ukończeniu szkolenia, został wcielony do zapasowego dywizjonu artylerii na tzw. froncie zachodnim, a następnie do 78 Brygady Artylerii. Awansowany na podporucznika i porucznika.

W listopadzie 1917 roku wstąpił do formującego się II Korpusu Polskiego^[2]. Od 1 listopada 1917 roku do 12 maja 1918 roku pełnił służbę w 4 Brygadzie Artylerii. 12 maja 1918 roku, po bitwie pod Kaniowem, został wzięty do niewoli, lecz zdołał zbiec.

Trafił do Ośrodka Wyszkolenia Artylerii w Rembertowie, gdzie kontynuował naukę do 7 stycznia 1919 roku. Od 7 stycznia 1919 roku do 15 października 1921 roku służył w 9 pułku artylerii polowej w Garwolinie, który 16 marca 1919 roku został przemianowany na 3 pułk artylerii polowej Legionów. Dowodził 3 baterią, która potem zmieniła nazwę na 7 baterię. Od lutego 1919 roku wraz ze swoją baterią walczył na froncie litewsko-białoruskim. Brał udział m.in. w walkach o Wilno (w rejonie Zielonego Mostu), Niemierz, Hrubieszów i Brzostowice. 1 października 1920 roku otrzymał awans na kapitana i został dowódcą dywizjonu. Od 15 października 1921 roku do 1 września 1922 roku dowodził dywizjonem w 13 pułku artylerii polowej w Równem. Następnie do 15 stycznia 1923 roku dowodził dywizjonem w 23 pułku artylerii polowej w Katowicach i Będzinie oraz do 1 sierpnia 1924 roku – dywizjonem w 27 pułku artylerii polowej we Włodzimierzu Wołyńskim.

31 marca 1924 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 51. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Pełnił wówczas obowiązki kwatermistrza w 27 pap. Z dniem 15 października tego roku został przydzielony do Departamentu III Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko referenta Wydziału Artylerii^[3].

Z dniem 2 listopada 1926 roku, po odbyciu stażu liniowego, przydzielony został do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego. Z dniem 31 października 1928 roku, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera sztabu Generalnego został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu^[4] na stanowisko dyrektora nauk Szkoły Strzelania Artylerii. Pełnił tę funkcję do 31 marca 1932 roku. 24 grudnia 1929 roku awansował do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 22. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W tym okresie uczestniczył w kursach dla wyższych dowódców w Paryżu i Tallinnie.

Od 1 kwietnia 1932 roku do 12 listopada 1935 roku był zastępcą dowódcy 20 pułku artylerii lekkiej w Baranowiczach. 13 listopada 1935 roku został dowódcą 27 pułku artylerii lekkiej we Włodzimierzu Wołyńskim. 19 marca 1938 roku został awansowany na pułkownika i skierowany na kurs wyższych dowódców artylerii w Centrum Wyszkolenia Artylerii. 14 sierpnia 1939 roku został mianowany dowódcą artylerii dywizyjnej 27 Dywizji Piechoty. Na tym stanowisku wziął udział w kampanii wrześniowej. 22 września 1939 roku, po przegranej bitwie nad Bzurą, został pojmany w lasach Puszczy Kampinoskiej, w okolicach leśniczówki „Zamość” i wzięty do niewoli niemieckiej. Przerzucano go do kolejnych obozów jenieckich, m.in. Oflagu II B Arnswalde. Tam od października 1940 roku działał w obozowej komisji kulturalno-oświatowej. Następnie został przeniesiony Oflagu II D Gross Born.

Do Polski powrócił 13 lutego 1946 roku, ale już nie wrócił do armii. W latach 1946–1948 pełnił funkcję dyrektora administracyjno-handlowego w Myszkowskiej Fabryce Papieru. 1 grudnia 1946 roku został aresztowany, a następnie osadzony w więzieniu w Katowicach, gdzie przebywał do 1949 roku. Po odzyskaniu wolności imał się różnych prac fizycznych, aż w końcu w 1952 roku został pracownikiem technicznym Warszawskiego Przedsiębiorstwa Budownictwa Miejskiego. Od 1960 roku aż do przejścia na emeryturę w październiku 1967 roku, pracował w Spółdzielni Mieszkaniowej „Mokotów”.

Zmarł 16 października 1989 roku. Został pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Błoniu.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari (1972)
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)^[5]
• Krzyż Walecznych (1920)
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)^[6]
• Medal Niepodległości (3 maja 1932)^[7]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (1928)
• Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” (1983)
• Srebrny Medal za Długoletnią Służbę (1938)
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę (1938)
• Odznaka Pamiątkowa Wyższej Szkoły Wojennej^[2]
• Odznaka Pamiątkowa 27 Pułku Artylerii Lekkiej^[2]
• Odznaka Pamiątkowa 3 Pułku Artylerii Lekkiej Legionów^[2]

• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1930)
• Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée) (1925)

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.

Linki zewnętrzne

• Janusz Uthke, Joanna Uthke-Jaworska, Jerzy Oziemski, Michał Pacut, Portret podpułkownika dyplomowanego Andrzeja Juliusza Uthke