Andrzej Wituski

Andrzej Wituski

Data i miejsce urodzenia	23 lutego 1932 Poznań
Prezydent Poznania
Okres	od 1982 do 6 czerwca 1990
Poprzednik	Stanisław Piotrowicz
Następca	Wojciech Szczęsny Kaczmarek
Odznaczenia

Zdjęcie z 1984

Andrzej Wituski (ur. 23 lutego 1932 w Poznaniu) – polski działacz społeczny, kulturalny i samorządowy. Prezydent Poznania (1982–1990).

Życiorys

Urodził się 23 lutego 1932 w Poznaniu w rodzinie Adama Wituskiego i Jolanty z domu Ankiewicz. Absolwent VI Liceum Ogólnokształcącego im. Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu (1952)^[1] i Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Poznaniu (1952–1956, praca magisterska: Oznaczanie cyny w konserwach rybnych metodą chromatografii bibułowej). W 1951 zatrudniony w Zakładach Ziemniaczanych w Luboniu, a po studiach, krótko, w milicyjnym Domu Kultury Olimpia jako pracownik kulturalno-oświatowy. Dorabiał też jako nauczyciel w Technikum Przemysłu Spożywczego w Poznaniu na Winogradach. Od 1957 do 1965 pracownik Zakładów Mięsnych w Poznaniu, w tym na stanowisku kierownika wytwórni. Od 1966 do 1970 zastępca dyrektora i dyrektor przedsiębiorstwa Miejski Handel Mięsem w Poznaniu. W latach 1971-1972 w Urzędzie Miasta Poznania, gdzie piastował stanowisko szefa Wydziału Handlu, Przemysłu i Usług. W latach 1973-1982 zastępca przewodniczącego Prezydium Rady Narodowej i wiceprezydent Poznania. W 1982 został prezydentem Poznania (odrzucając jednocześnie propozycję objęcia stanowiska dyrektora MTP). W tajnym głosowaniu otrzymał 95% głosów. Urząd prezydenta pełnił do 6 czerwca 1990. W latach 1991-2001 dyrektor poznańskich oddziałów bankowych – kolejno: I Komercyjny Bank w Lublinie, Animex Bank i Kredyt Bank. Od 2001 wiceprezes, a potem prezes i dyrektor biura Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu oraz dyrektor Międzynarodowych Konkursów Skrzypcowych im. Henryka Wieniawskiego (do 2007). Z rekomendacji Adama Smorawińskiego członek, a potem prezes poznańskiego Rotary Club^[2].

Osiągnięcia

W okresie uczelnianym był założycielem Studenckiego Teatru Satyrycznego Pegazik. Pisał też teksty dla lubelskiego teatru Dren 59 oraz dla gdańskiego teatru studenckiego Bim-Bom. W latach 1973-1990 był przewodniczącym komitetów organizacyjnych: Biennale Sztuki dla Dziecka, Międzynarodowego Triennale Mebli, Jarmarku Świętojańskiego oraz mistrzostw świata i Europy w różnych dyscyplinach sportowych (m.in. w kajakarstwie, tenisie stołowym, akrobatyce sportowej, koszykówce i zapasach). Był głównym inicjatorem lub jednym z głównych inicjatorów m.in.: utworzenia Muzeum Literackiego Henryka Sienkiewicza, Pracowni-Muzeum Józefa Ignacego Kraszewskiego, Mieszkania-Pracowni Kazimiery Iłłakowiczówny, zmiany programu użytkowego Starego Rynku w Poznaniu (nadanie funkcji turystycznej, likwidacja kotłowni węglowych), zagospodarowania terenów maltańskich, odnowienia i uporządkowania Cmentarza Zasłużonych Wielkopolan, rekonstrukcji Palmiarni Poznańskiej, powstania Domu Polonii, odbudowy Gimnazjum Marii Magdaleny, restytucji jarmarków świętojańskich i negocjatorem pierwszego poznańskiego porozumienia partnerskiego miast – z Hanowerem. Był też współinicjatorem budowy Poznańskiego Szybkiego Tramwaju^[2].

Odznaczenia

Życie prywatne

Żonaty z Anną. Ma dwoje dzieci: córkę Magdalenę i syna Macieja. Na 80. urodziny Agnieszka Duczmal zorganizowała mu koncert zatytułowany Legenda Wituskiego, na którym zagrali m.in. Maksim Wiengierow i Agata Szymczewska, a poprowadził go Tadeusz Zwiefka. W 2014 ukazała się książka w formie rozmowy zatytułowana Przecież to mój Poznań, będąca podsumowaniem życia i osiągnięć Wituskiego (rozmowę przeprowadziła Dorota Ronge-Juszczyk, począwszy od 2011)^[2].

Przypisy