Anja Pärson

Anja Pärson

Data i miejsce urodzenia	25 kwietnia 1981 Umeå
Klub	Tärna IK Fjällvinden
Wzrost	170 cm
Debiut w PŚ	15.03 1998, Crans-Montana (25. miejsce – gigant)
Pierwsze punkty w PŚ	24.10 1998, Sölden (13. miejsce – gigant)
Pierwsze podium w PŚ	3.12 1998, Mammoth Mountain (1. miejsce – slalom)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Szwecja Igrzyska olimpijskie złoto Turyn 2006 Slalom srebro Salt Lake City 2002 Gigant brąz Salt Lake City 2002 Slalom brąz Turyn 2006 Zjazd brąz Turyn 2006 Kombinacja brąz Vancouver 2010 Superkombinacja Mistrzostwa świata złoto Åre 2007 Supergigant złoto Åre 2007 Kombinacja złoto Åre 2007 Zjazd złoto Bormio 2005 Supergigant złoto Bormio 2005 Gigant złoto St. Moritz 2003 Gigant złoto St. Anton 2001 Slalom srebro Åre 2007 Drużynowo srebro Bormio 2005 Kombinacja brąz Ga-Pa 2011 Superkombinacja brąz Åre 2007 Slalom brąz St. Anton 2001 Gigant brąz Ga-Pa 2011 Drużynowo Mistrzostwa świata juniorów złoto Megève 1998 Gigant złoto Pra Loup 1999 Slalom złoto Québec 2000 Slalom złoto Québec 2000 Gigant brąz Megève 1998 Slalom brąz Québec 2000 Supergigant Puchar Świata Kryształowa Kula 2003/2004 Kryształowa Kula 2004/2005 2. miejsce 2005/2006 3. miejsce 2002/2003 3. miejsce 2008/2009 3. miejsce 2009/2010 Puchar Świata (Gigant) Mała Kryształowa Kula 2002/2003 Mała Kryształowa Kula 2003/2004 Mała Kryształowa Kula 2005/2006 2. miejsce 2000/2001 2. miejsce 2004/2005 3. miejsce 2001/2002 Puchar świata (Zjazd) 3. miejsce 2009/2010 Puchar Świata (Slalom) Mała Kryształowa Kula 2003/2004 2. miejsce 2002/2003 3. miejsce 1998/1999 3. miejsce 1999/2000 3. miejsce 2001/2002 3. miejsce 2005/2006 Puchar Świata (Kombinacja) Mała Kryształowa Kula 2008/2009 2. miejsce 2004/2005 2. miejsce 2005/2006 2. miejsce 2009/2010 3. miejsce 2007/2008 Zakończenie kariery: 2012 r.
Strona internetowa

Anja Sofia Tess Pärson (ur. 25 kwietnia 1981 w Umeå) – szwedzka narciarka alpejska, sześciokrotna medalistka olimpijska, wielokrotna medalistka mistrzostw świata oraz dwukrotna zdobywczyni Pucharu Świata. Jedna z niewielu zawodniczek, które wygrywały zawody Pucharu Świata we wszystkich konkurencjach^[1]. Pierwsza narciarka w historii, która zdobyła mistrzostwo świata we wszystkich pięciu konkurencjach^[2]. Łącznie na igrzyskach olimpijskich i mistrzostwach świata zdobyła indywidualnie siedemnaście medali, bijąc rekord należący do Niemki Christl Cranz^[3].

Kariera

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Anja Pärson pojawiła się 3 stycznia 1997 roku w Gällivare, gdzie w zawodach FIS Race w gigancie zajęła osiemnaste miejsce. W 1998 roku wystąpiła na mistrzostwach świata juniorów w Megève, gdzie zwyciężyła w gigancie, a w slalomie zajęła trzecie miejsce za Niemkami Stefanie Wolf i Moniką Bergmann. Dwa tygodnie później, w wieku niespełna 17 lat, zadebiutowała w Pucharze Świata, zajmując 15 marca 1998 roku w Crans-Montana 25. miejsce w gigancie. Szwedka nie zdobyła jednak punktów, były to bowiem zawody Finału Pucharu Świata, w których punkty otrzymało tylko piętnaście najlepszych zawodniczek. Punkty zdobyła za to już w pierwszych zawodach sezonu 1998/1999, plasując się na trzynastym miejscu w gigancie 24 października 1998 roku w Sölden. Nieco ponad miesiąc później, 3 grudnia 1998 roku w Mammoth Mountain po raz pierwszy stanęła na podium zawodów tego cyklu, zwyciężając w slalomie. W zawodach tych wyprzedziła bezpośrednio Zali Steggall z Australii oraz Austriaczkę Ingrid Salvenmoser. W kolejnych startach jeszcze trzy razy stanęła na podium slalomów: 20 grudnia w Veysonnaz była trzecia, 17 stycznia w St. Anton zajęła drugie miejsce, a 23 lutego 1999 roku w Åre ponownie była trzecia. W klasyfikacji generalnej dało jej to dwunaste miejsce, a wśród slalomistek była trzecia, za Austriaczką Sabine Egger i swą rodaczką, Pernillą Wiberg. W marcu 1999 roku zdobyła złoty medal w slalomie podczas mistrzostw świata juniorów w Pra Loup. Miesiąc wcześniej wzięła udział w mistrzostwach świata w Vail/Beaver Creek, jednak nie ukończyła slalomu i giganta.

Pärson w Aspen (2006)

Kolejne sukcesy w kategorii juniorów osiągnęła na mistrzostwach świata juniorów w Québecu, gdzie w trzech startach zdobyła trzy medale. Najpierw zajęła trzecie miejsce w supergigancie, plasując się za Austriaczkami Kathrin Wilhelm i Ingrid Rumpfhuber. Następnie zwyciężyła w gigancie, wyprzedzając Hiszpankę Carolinę Ruiz Castillo o 1,47 sekundy. Dzień później wygrała także slalom, pokonując Emily Brydon z Kanady o 0,55 sekundy. W zawodach pucharowych cztery razy plasowała się w najlepszej trójce, za każdym razem w slalomie: 12 grudnia w Sestriere była druga, 12 lutego w Santa Caterina i 20 lutego w Åre była trzecia, a 19 marca 2000 roku w Bormio ponownie zajęła drugie miejsce. W klasyfikacji generalnej była tym razem ósma, a w klasyfikacji slalomu ponownie trzecia, za Špelą Pretnar ze Słowenii i Francuzką Christel Pascal. W kolejnym sezonie tylko raz stanęła na podium w slalomie, 10 marca w Åre zajmując trzecie miejsce. Pięciokrotnie dokonała tego jednak w gigancie: 28 października w Sölden i 16 listopada w Park City była trzecia, a 9 i 19 grudnia w Sestriere oraz 11 marca 2001 roku w Åre była druga. Sezon 2000/2001 zakończyła na jedenastej pozycji, a w klasyfikacji giganta była druga za Sonją Nef ze Szwajcarii. W lutym 2001 roku wystartowała na mistrzostwach świata w St. Anton, gdzie zdobyła pierwsze medale wśród seniorek. Zwyciężyła tam w slalomie, a w gigancie była trzecia za Sonją Nef i Włoszką Karen Putzer.

Najważniejszym punktem sezonu 2001/2002 były igrzyska olimpijskie w Salt Lake City. Pärson zdobyła tam srebrny medal w gigancie, awansując z czwartego miejsca po pierwszym przejeździe. W zawodach tych rozdzieliła na podium Janicę Kostelić z Chorwacji i Sonję Nef. Czwarte miejsce po pierwszym przejeździe zajmowała także w slalomie, tracąc do prowadzącej Kostelić 0,43 sekundy. W drugim przejeździe uzyskała ósmy wynik, co jednak dało jej trzeci łączny czas. Ostatecznie straciła 0,99 sekundy do Kostelić, a o 0,92 sekundy przegrała z Francuzką Laure Pequegnot. Był to pierwszy w historii medal olimpijski w tej konkurencji wywalczony przez reprezentantkę Szwecji. W Pucharze Świata ośmiokrotnie stawała na podium, w tym odnosząc cztery zwycięstwa w slalomie: 9 grudnia w Sestriere, 29 grudnia w Lienzu oraz 5 i 6 stycznia 2002 roku w Mariborze. W klasyfikacji generalnej dało jej to piąte miejsce, a w klasyfikacjach slalomu i giganta była trzecia. Jeszcze lepsze wyniki osiągała w sezonie 2002/2003, który ukończyła na trzeciej pozycji, za Kostelić i Putzer. W najlepszej trójce plasowała się dziewięć razy, z czego sześć razy wygrywała: 30 listopada w Aspen zwyciężyła w slalomie, 15 grudnia w Sestriere była najlepsza w slalomie równoległym, 19 stycznia w Cortinie d’Ampezzo i 25 stycznia w Mariborze wygrywała giganty, dzień później ponownie wygrała slalom, a 6 marca 2003 roku w Åre odniosła kolejny triumf w gigancie. W klasyfikacji slalomu była druga za Kostelić, a w gigancie wywalczyła pierwszą w karierze Małą Kryształową Kulę. W lutym 2003 roku wystartowała na mistrzostwach świata w Sankt Moritz, gdzie zwyciężyła w gigancie, wyprzedzając Włoszkę Denise Karbon i Allison Forsyth z Kanady. Na tej samej imprezie była też czwarta w slalomie, przegrywając walkę o podium z Austriaczką Nicole Hosp o 0,12 sekundy.

Najlepsze wyniki osiągnęła w sezonie 2003/2004, kiedy zwyciężyła w klasyfikacji generalnej oraz klasyfikacjach slalomu i giganta. Na podium stawała trzynaście razy, w tym odniosła aż jedenaście zwycięstw: sześć w slalomie (29 listopada w Park City, 16 grudnia w Madonna di Campiglio, 28 grudnia w Lienzu, 5 stycznia w Megève, 25 stycznia w Mariborze i 8 lutego w Zwiesel) oraz pięć w gigancie (28 listopada w Park City, 24 stycznia w Mariborze, 7 lutego w Zwiesel, 21 lutego w Åre i 14 marca w Sestriere). W kolejnym sezonie jedenaście razy plasowała się na podium, jednak odniosła tylko cztery zwycięstwa: 23 listopada w Sölden w gigancie, 23 stycznia w Mariborze w slalomie oraz 25 i 26 lutego 2005 roku w San Sicario, kolejno w supergigancie i zjeździe. Wystarczyło to do zwycięstwa w klasyfikacji generalnej, z przewagą zaledwie trzech punktów nad Janicą Kostelić. Ponadto Szwedka była druga w klasyfikacjach giganta i kombinacji. Na przełomie stycznia i lutego 2005 roku wystąpiła na mistrzostwach świata w Bormio, zdobywając trzy medale. Najpierw zwyciężyła w supergigancie, zdobywając pierwszy w historii złoty medal dla Szwecji w tej konkurencji. Następnie zwyciężyła w gigancie, wyprzedzając Tanję Poutiainen z Finlandii. Na koniec zajęła drugie miejsce w kombinacji, rozdzielając na podium Janicę Kostelić i Austriaczkę Marlies Schild.

Pärson w Semmering (2008)

Kolejne medale wywalczyła podczas igrzysk olimpijskich w Turynie, rozpoczynając od zajęcia trzeciego miejsca w zjeździe. W zawodach tych o 0,64 sekundy przegrała z Michaelą Dorfmeister, a o 0,27 sekundy uległa Martinie Schild ze Szwajcarii. Trzy dni później trzecia była również w kombinacji, plasując się za Kostelić i Marlies Schild. W swoim ostatnim starcie zdobyła złoty medal w slalomie, pokonując Austriaczki Nicole Hosp i Marlies Schild. Był to pierwszy w historii złoty medal olimpijski dla Szwecji w tej konkurencji w rywalizacji kobiet. W zawodach pucharowych stawała na podium częściej, niż w jakimkolwiek innym sezonie, dokonując tego piętnaście razy. Odniosła kolejnych osiem zwycięstw w czterech konkurencjach: 11 grudnia w Aspen, 22 grudnia w Szpindlerowym Młynie i 11 marca w Levi była najlepsza w slalomach, 28 grudnia w Lienzu i 4 lutego w Ofterschwang wygrywała giganty, 13 stycznia w Bad Kleinkirchheim i 15 marca w Åre wygrywała zjazdy, a 27 stycznia w Cortinie d'Ampezzo triumfowała w supergigancie. Sezon 2005/2006 ukończyła na drugiej pozycji, 308 punktów za Kostelić, która ustanowiła nowy rekord punktów zdobytych w jednym sezonie^[4]. Szwedka zwyciężyła za to w klasyfikacji giganta, była druga w kombinacji i trzecia w klasyfikacji slalomu. W sezonie 2006/2007 wielokrotnie nie kończyła zawodów, a na podium stanęła cztery razy. Odniosła jedno zwycięstwo 15 marca 2007 roku w Lenzerheide wygrywając supergiganta. W klasyfikacji generalnej była piąta, nie znalazła się także w czołowej trójce klasyfikacji końcowych w żadnej z konkurencji. Rozgrywane w 2007 roku mistrzostwa świata w Åre okazały się za to najbardziej udaną imprezą w jej karierze. W sześciu startach zdobyła tam pięć medali, zaczynając od trzech kolejnych zwycięstw: w supergigancie, superkombinacji oraz zjeździe. Wraz ze zdobyciem złota w zjeździe stała się pierwszą w historii narciarką, która zdobyła mistrzostwo świata we wszystkich konkurencjach^[5]. Następnie nie ukończyła giganta, jednak w slalomie wywalczyła trzecie miejsce, plasując się za Czeszką Šárką Záhrobską i Marlies Schild. Ponadto wspólnie z Hansem Olssonem, Patrikiem Järbynem, Anną Ottosson, Markusem Larssonem i Jensem Byggmarkiem zdobyła srebrny medal w rywalizacji drużynowej.

Sezon 2007/2008 był jej najsłabszym od siedmiu lat. W najlepszej trójce zawodów PŚ znalazła się pięciokrotnie, w tym wygrywając kolejno zjazd i supergiganta w dniach 15 i 16 grudnia w Sankt Moritz oraz superkombinację 9 marca 2008 roku w Crans-Montana. W klasyfikacji generalnej była szósta, a klasyfikacji kombinacji zajęła trzecie miejsce, za Niemką Marią Riesch i Lindsey Vonn z USA. Przez dwa kolejne sezony zajmowała trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej. W tym czasie łącznie trzynaście razy stawała na podium, wygrywając trzy zawody: 19 grudnia 2008 roku w Sankt Moritz zwyciężyła w superkombinacji, 18 stycznia 2009 roku w Altenmarkt triumfowała w zjeździe, a 29 stycznia 2010 roku w Sankt Moritz ponownie była najlepsza w superkombinacji. W sezonie 2008/2009 zwyciężyła w klasyfikacji kombinacji, zdobywając swoją ostatnią Małą Kryształową Kulę. Natomiast w sezonie 2009/2010 zajęła trzecie miejsce w klasyfikacji zjazdu i drugie w kombinacji. Rozgrywane w 2009 roku mistrzostwa świata w Val d’Isère były pierwszą od dziesięciu lat imprezą, z której wróciła bez medalu. Najlepszy wynik osiągnęła tam w slalomie, który ukończyła na dziewiątej pozycji. Na rozgrywanych rok później igrzyskach w Vancouver tylko w kombinacji zajęła miejsce w pierwszej dziesiątce. Po zjeździe do kombinacji zajmowała siódme miejsce, tracąc do prowadzącej Vonn 1,41 sekundy. W slalomie uzyskała szósty wynik, co dało jej jednak trzeci łączny czas i brązowy medal. Ostatecznie straciła 1,05 sekundy do Marii Höfl-Riesch oraz 0,11 sekundy do Julii Mancuso z USA. Pärson blisko medalu była także w zjeździe, jednak tuż przed metą straciła równowagę i wypadała z trasy, uderzając w jedną z bramek. Na ostatnim punkcie pomiarowym przez wypadkiem traciła do ostatecznej zwyciężczyni, Lindsey Vonn 0,37 sekundy (wynik ten dałby jej srebrny medal). Nie odniosła poważniejszych obrażeń^[6].

Ostatnie sukcesy osiągnęła w sezonie 2010/2011. Trzykrotnie stawała na podium, odnosząc zwycięstwo w zjeździe 5 marca 2011 roku w Tarvisio. Triumf ten był jednocześnie jej ostatnim podium w zawodach tego cyklu. W klasyfikacji generalnej zajęła ósme miejsce, a w klasyfikacjach zjazdu i supergiganta była piąta. W lutym 2011 roku brała udział w mistrzostwach świata w Garmisch-Partenkirchen zdobywając dwa brązowe medale. Najpierw zajęła trzecie miejsce w kombinacji, osiągając trzeci czas zjazdu i ósmy czas slalomu. W zawodach tych lepsze były tylko Austriaczka Anna Fenninger oraz Tina Maze ze Słowenii. Parę dni później trzecia była także w zawodach drużynowych, w których startowała wspólnie z Hansem Olssonem, Mattsem Olssonem, Axelem Bäckiem, Sarą Hector i Marią Pietilą-Holmner. Startowała jeszcze w sezonie 2011/2012, jednak zajęła dopiero 32. miejsce w klasyfikacji generalnej. Był to najsłabszy wynik w historii jej startów w Pucharze Świata. Sześciokrotnie plasowała się w czołowej dziesiątce, najlepszy wynik osiągając 15 marca 2012 roku w Schladming, gdzie była ósma w supergigancie. Zawody te były ostatnim oficjalnym występem Pärson na arenie międzynarodowej. W marcu 2012 roku zakończyła karierę. Jako jeden z powodów decyzji podała nękające ją kontuzje (kilkakrotnie przeszła operację lewego kolana, miała także problemy z kręgosłupem)^[7][8].

Inne osiągnięcia i nagrody

Wielokrotnie zdobywała medale mistrzostw Szwecji, w tym dziesięć złotych: w zjeździe w latach 2001, 2003 i 2010, gigancie w latach 1998, 2003 i 2005, kombinacji w latach 2000, 2001 i 2003 oraz slalomie w 2005 roku. W latach 2006-2007 otrzymywała nagrodę Svenska Dagbladets guldmedalj^[9]. W 2006 roku była chorążym reprezentacji Szwecji podczas ceremonii otwarcia igrzysk w Turynie^[10]. Łącznie wygrała 42. zawody Pucharu Świata, co daje jej piąte miejsce w klasyfikacji wszech czasów^[11]. Z wynikiem 95. miejsc na podium zawodów tego cyklu jest również piąta w klasyfikacji wszech czasów^[12].

Życie prywatne

W czerwcu 2012 roku publicznie ogłosiła, że jest lesbijką^[13]. W lipcu 2012 roku urodziła syna, Elvisa^[14]. W 2014 roku wzięła ślub ze swoją partnerką, Filippą^[15]. Przez pewien czas mieszkała w Monako, jednak od 2012 roku wraz z rodziną mieszka w szwedzkiej miejscowości Umeå^[16]. W styczniu 2015 roku ogłosiła, że po raz drugi jest w ciąży^[17]. Od 2015 roku pracuje jako komentatorka zawodów w narciarstwie alpejskim dla Sveriges Television^[18].

Osiągnięcia

Pärson w Monako (2006)

Igrzyska olimpijskie

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
3.	20 lutego	2002	Salt Lake City	Slalom	1:46,10 min	+0,99 s	Janica Kostelić
2.	22 lutego	2002	Salt Lake City	Gigant	2:30,01 min	+1,32 s	Janica Kostelić
3.	15 lutego	2006	Turyn	Zjazd	1:56,49 min	+0,64 s	Michaela Dorfmeister
3.	18 lutego	2006	Turyn	Kombinacja	2:51,08 min	+0,55 s	Janica Kostelić
12.	20 lutego	2006	Turyn	Supergigant	1:32,47 min	+1,41 s	Michaela Dorfmeister
1.	22 lutego	2006	Turyn	Slalom	1:29,04 min	–	–
6.	24 lutego	2006	Turyn	Gigant	2:09,19 min	+1,77 s	Julia Mancuso
DNF	17 lutego	2010	Vancouver	Zjazd	1:44,19 min	–	Lindsey Vonn
3.	18 lutego	2010	Vancouver	Superkombinacja	2:09,14 min	+1,05 s	Maria Riesch
11.	20 lutego	2010	Vancouver	Supergigant	1:20,14 min	+1,84 s	Andrea Fischbacher
22.	25 lutego	2010	Vancouver	Gigant	2:27,11 min	+1,79	Viktoria Rebensburg
DNF2	26 lutego	2010	Vancouver	Slalom	1:42,89 min	–	Maria Riesch

Mistrzostwa świata

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
DNF1	11 lutego	1999	Vail/Beaver Creek	Gigant	2:08,54 min	–	Alexandra Meissnitzer
DNF1	13 lutego	1999	Vail/Beaver Creek	Slalom	1:33,97 min	–	Zali Steggall
1.	7 lutego	2001	St. Anton	Slalom	1:32,95 min	–	–
3.	9 lutego	2001	St. Anton	Gigant	2:19,01 min	+1,51 s	Sonja Nef
1.	13 lutego	2003	Sankt Moritz	Gigant	2:30,97 min	–	–
4.	15 lutego	2003	Sankt Moritz	Slalom	1:39,55 min	+1,03 s	Janica Kostelić
1.	30 stycznia	2005	Bormio	Supergigant	1:17,64 min	–	–
2.	4 lutego	2005	Bormio	Kombinacja	2:53,70 min	+1,45 s	Janica Kostelić
7.	6 lutego	2005	Bormio	Zjazd	1:39,90 min	+1,17 s	Janica Kostelić
1.	8 lutego	2005	Bormio	Gigant	2:13,63 min	–	–
DNF2	11 lutego	2005	Bormio	Slalom	1:47,98 min	–	Janica Kostelić
1.	6 lutego	2007	Åre	Supergigant	1:18,85 min	–	–
1.	9 lutego	2007	Åre	Superkombinacja	1:57,69 min	–	–
1.	11 lutego	2007	Åre	Zjazd	1:26,89 min	–	–
DNF2	13 lutego	2007	Åre	Gigant	2:31,72 min	–	Nicole Hosp
3.	16 lutego	2007	Åre	Slalom	1:43,91 min	+0,16 s	Šárka Záhrobská
2.	18 lutego	2007	Åre	Drużynowo	18 pkt	+15 pkt	Austria
DNF	3 lutego	2009	Val d’Isère	Supergigant	1:20,73 min	–	Lindsey Vonn
DNF1	6 lutego	2009	Val d’Isère	Superkombinacja	2:20,13 min	–	Kathrin Zettel
12.	9 lutego	2009	Val d’Isère	Zjazd	1:30,31 min	+2,32	Lindsey Vonn
15.	12 lutego	2009	Val d’Isère	Gigant	2:03,49 min	+2,56 s	Kathrin Hölzl
9.	14 lutego	2009	Val d’Isère	Slalom	1:51,80 min	+1,98 s	Maria Riesch
10.	8 lutego	2011	Ga-Pa	Supergigant	1:23,82 min	+1,17	Elisabeth Görgl
3.	11 lutego	2011	Ga-Pa	Superkombinacja	2:43,23 min	+0,27 s	Anna Fenninger
11.	13 lutego	2011	Ga-Pa	Zjazd	1:47,24 min	+1,78 s	Elisabeth Görgl
3.	16 lutego	2011	Ga-Pa	Drużynowo	–	–	Francja
9.	17 lutego	2011	Ga-Pa	Gigant	2:20,54 min	+1,21 s	Tina Maze

Mistrzostwa świata juniorów

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
3.	28 lutego	1998	Megève	Slalom	1:26,48 min	+0,85 s	Stefanie Wolf
1.	1 marca	1998	Megève	Gigant	1:54,35 min	–	–
1.	9 marca	1999	Pra Loup	Slalom	1:46,62 min	–	–
DNF2	10 marca	1999	Pra Loup	Gigant	1:53,82 min	–	Denise Karbon
3.	22 lutego	2000	Québec	Supergigant	1:18,79 min	+0,20 s	Kathrin Wilhelm
1.	25 lutego	2000	Québec	Gigant	1:55,08 min	–	–
1.	26 lutego	2000	Québec	Slalom	1:50,79 min	–	–

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

• sezon 1998/1999: 12.
• sezon 1999/2000: 8.
• sezon 2000/2001: 11.
• sezon 2001/2002: 5.
• sezon 2002/2003: 3.
• sezon 2003/2004: 1.
• sezon 2004/2005: 1.
• sezon 2005/2006: 2.
• sezon 2006/2007: 5.
• sezon 2007/2008: 6.
• sezon 2008/2009: 3.
• sezon 2009/2010: 3.
• sezon 2010/2011: 8
• sezon 2011/2012: 32

Statystyka miejsc na podium

Zwycięstwa w zawodach o Puchar Świata

1. Mammoth Mountain – 3 grudnia 1998 (slalom)
2. Sestriere – 9 grudnia 2001 (slalom)
3. Lienz – 29 grudnia 2001 (slalom)
4. Maribor – 5 stycznia 2002 (slalom)
5. Maribor – 6 stycznia 2002 (slalom)
6. Aspen – 30 listopada 2002 (slalom)
7. Sestriere – 15 grudnia 2002 (slalom równoległy)
8. Cortina d’Ampezzo – 19 stycznia 2003 (gigant)
9. Maribor – 25 stycznia 2003 (gigant)
10. Maribor – 26 stycznia 2003 (slalom)
11. Åre – 6 marca 2003 (gigant)
12. Park City – 28 listopada 2003 (gigant)
13. Park City – 29 listopada 2003 (slalom)
14. Madonna di Campiglio – 16 grudnia 2003 (slalom)
15. Lienz – 28 grudnia 2003 (slalom)
16. Megève – 5 stycznia 2004 (slalom)
17. Maribor – 24 stycznia 2004 (gigant)
18. Maribor – 25 stycznia 2004 (slalom)
19. Zwiesel – 7 lutego 2004 (gigant)
20. Zwiesel – 8 lutego 2004 (slalom)
21. Åre – 21 lutego 2004 (gigant)
22. Sestriere – 14 marca 2004 (gigant)
23. Sölden – 23 listopada 2004 (gigant)
24. Maribor – 23 stycznia 2005 (slalom)
25. San Sicario – 25 lutego 2005 (supergigant)
26. San Sicario – 26 lutego 2005 (zjazd)
27. Aspen – 11 grudnia 2005 (slalom)
28. Špindlerův Mlýn – 22 grudnia 2005 (slalom)
29. Lienz – 28 grudnia 2005 (gigant)
30. Bad Kleinkirchheim – 13 stycznia 2006 (zjazd)
31. Cortina d’Ampezzo – 27 stycznia 2006 (supergigant)
32. Ofterschwang – 4 lutego 2006 (gigant)
33. Levi – 11 marca 2006 (slalom)
34. Åre – 15 marca 2006 (zjazd)
35. Lenzerheide – 15 marca 2007 (supergigant)
36. Sankt Moritz – 15 grudnia 2007 (zjazd)
37. Sankt Moritz – 16 grudnia 2007 (supergigant)
38. Crans-Montana – 9 marca 2008 (superkombinacja)
39. Sankt Moritz – 19 grudnia 2008 (superkombinacja)
40. Altenmarkt – 18 stycznia 2009 (zjazd)
41. Sankt Moritz – 29 stycznia 2010 (superkombinacja)
42. Tarvisio – 5 marca 2011 (zjazd)

• 42 zwycięstw (18 slalomów, 11 gigantów, 6 zjazdów, 4 supergiganty i 3 superkombinacje)

Pozostałe miejsca na podium

1. Veysonnaz – 20 grudnia 1998 (slalom) – 3. miejsce
2. St. Anton – 17 stycznia 1999 (slalom) – 2. miejsce
3. Åre – 23 lutego 1999 (slalom) – 3. miejsce
4. Sestriere – 12 grudnia 1999 (slalom) – 2. miejsce
5. Santa Caterina – 12 lutego 2000 (slalom) – 3. miejsce
6. Åre – 20 lutego 2000 (slalom) – 3. miejsce
7. Bormio – 19 marca 2000 (slalom) – 2. miejsce
8. Sölden – 28 października 2000 (gigant) – 3. miejsce
9. Park City – 16 listopada 2000 (gigant) – 3. miejsce
10. Sestriere – 9 grudnia 2000 (gigant) – 2. miejsce
11. Sestriere – 19 grudnia 2000 (gigant) – 2. miejsce
12. Åre – 10 marca 2001 (slalom) – 3. miejsce
13. Åre – 11 marca 2001 (gigant) – 2. miejsce
14. Val d’Isère – 16 grudnia 2001 (gigant) – 2. miejsce
15. Lienz – 28 grudnia 2001 (gigant) – 3. miejsce
16. Åre – 31 stycznia 2002 (gigant) – 2. miejsce
17. Altenmarkt – 10 marca 2002 (slalom) – 2. miejsce
18. Bormio – 4 stycznia 2003 (gigant) – 2. miejsce
19. Bormio – 5 stycznia 2003 (slalom) – 3. miejsce
20. Åre – 8 marca 2003 (slalom) – 2. miejsce
21. Sölden – 25 października 2003 (gigant) – 2. miejsce
22. Madonna di Campiglio – 17 grudnia 2003 (slalom) – 2. miejsce
23. Aspen – 26 listopada 2004 (gigant) – 2. miejsce
24. Aspen – 27 listopada 2004 (slalom) – 2. miejsce
25. Sankt Moritz – 22 grudnia 2004 (gigant) – 2. miejsce
26. Cortina d’Ampezzo – 12 stycznia 2005 (supergigant) – 2. miejsce
27. Åre – 20 lutego 2005 (gigant) – 3. miejsce
28. San Sicario – 27 lutego 2005 (kombinacja) – 2. miejsce
29. Lenzerheide – 11 marca 2005 (supergigant) – 3. miejsce
30. Sölden – 22 października 2005 (gigant) – 3. miejsce
31. Aspen – 10 grudnia 2005 (gigant) – 2. miejsce
32. Sankt Moritz – 22 stycznia 2006 (superkombinacja) – 2. miejsce
33. Ofterschwang – 3 lutego 2006 (gigant) – 2. miejsce
34. Kvitfjell – 4 marca 2006 (superkombinacja) – 2. miejsce
35. Levi – 10 marca 2006 (slalom) – 2. miejsce
36. Åre – 17 marca 2006 (slalom) – 3. miejsce
37. Lake Louise – 2 grudnia 2006 (zjazd) – 3. miejsce
38. Val d’Isère – 20 grudnia 2006 (zjazd) – 3. miejsce
39. Lenzerheide – 17 marca 2007 (slalom) – 2. miejsce
40. Cortina d’Ampezzo – 19 stycznia 2008 (zjazd) – 2. miejsce
41. Whistler – 24 lutego 2008 (superkombinacja) – 3. miejsce
42. Altenmarkt – 17 stycznia 2009 (superkombinacja) – 3. miejsce
43. Cortina d’Ampezzo – 24 stycznia 2009 (zjazd) – 3. miejsce
44. Garmisch-Partenkirchen – 1 lutego 2009 (supergigant) – 2. miejsce
45. Tarvisio – 21 lutego 2009 (zjazd) – 3. miejsce
46. Haus – 8 stycznia 2010 (zjazd) – 2. miejsce
47. Haus – 10 stycznia 2010 (supergigant) – 2. miejsce
48. Maribor – 16 stycznia 2010 (gigant) – 3. miejsce
49. Cortina d’Ampezzo – 22 stycznia 2010 (supergigant) – 3. miejsce
50. Cortina d’Ampezzo – 23 stycznia 2010 (zjazd) – 3. miejsce
51. Garmisch-Partenkirchen – 10 marca 2010 (zjazd) – 3. miejsce
52. Altenmarkt – 8 stycznia 2011 (zjazd) – 2. miejsce
53. Cortina d’Ampezzo – 21 stycznia 2011 (supergigant) – 2. miejsce

Bibliografia

• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na Ski Alpine Database (ang.)
• Profil na Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-10)]. (ang.)

Przypisy