Anna Wintour

Ten artykuł od 2015-09 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do wiarygodnych źródeł. (Dodanie listy źródeł bibliograficznych lub linków zewnętrznych nie jest wystarczające). Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Anna Wintour

Anna Wintour (2019)
Data i miejsce urodzenia	3 listopada 1949 Hampstead, Londyn, Wielka Brytania
Zawód, zajęcie	dziennikarka
Miejsce zamieszkania	Nowy Jork
Narodowość	brytyjska
Małżeństwo	David Shaffer (1984–1999), Shelby Bryan (od 2004; w sep. od 2020)
Dzieci	2
Odznaczenia
DBE, Legia Honorowa

Dame Anna Wintour (ur. 3 listopada 1949 w Londynie) – brytyjsko-amerykańska dziennikarka, od 1988 redaktorka naczelna amerykańskiego wydania czasopisma „Vogue”.

Życiorys

Młodość

Ojciec Charles Vere Wintour był wydawcą „The Evening Standard”. Matka Eleanor Trego Baker była córką profesora prawa na Harvardzie. Wintour dostała imię po swojej babci, Annie Baker, filadelfijskiej celebrytce. Wintour ma czworo rodzeństwa: Jamesa Charlesa, Norę Hilary, Patricka, Geralda Jacksona.

Dzięki wpływom ojca – Charlesa Wintoura, Anna, mając zaledwie 15 lat, została zatrudniona w modnym butiku Biba. Młoda Wintour uczyła się w North London Collegiate School, gdzie często przeciwstawiała się noszeniu mundurków i spódnic za kolana. W wieku 14 lat zaczęła nosić swoją popularną fryzurę „na pazia”, która stała się jej znakiem rozpoznawczym. Wintour starała się poświęcać modzie jak najwięcej uwagi jako regularna czytelniczka „Ready Steady Go!”. W wieku 16 lat porzuciła szkołę i wybrała program szkoleniowy w Harrods. Z powodu wahań rodziców co do wykształcenia córki zdecydowała się uczęszczać na zajęcia dotyczące mody w pobliskiej szkole. Wkrótce jednak zrezygnowała z zajęć. Richard Neville pozwolił Wintour zdobyć pierwsze doświadczenie w pracy redakcyjnej przy tworzeniu jego czasopisma „Oz”.

„H&Q”: 1970–1975

Anna Wintour (2009)

Do świata dziennikarstwa mody wkroczyła w 1970 roku, kiedy „Harper’s Bazaar” połączył się z „Queen”, tworząc „Harper’s & Queen”, gdzie Wintour została zatrudniona jako jeden z asystentów wydawcy. To właśnie tam pierwszy raz wyraziła głośno pragnienie pracy jako redaktorka w „Vogue”. Wintour odkryła modelkę Annabel Hodin, dawną koleżankę z North London. Często pracowała z Helmutem Newtonem i innymi trendsetterskimi fotografami. W 1975 roku odeszła z magazynu po ostrej wymianie zdań z Min Hogg, wydawczynią „H&Q”. Wintour wyjechała do Nowego Jorku ze swoim kolejnym partnerem, dziennikarzem freelancerem Jonem Bradshawem. Tam pracowała w magazynach „New York” i „House & Garden”.

Wintour próbowała zdobyć pracę w „Interview” Andy’ego Warhola, ale ten stanowczo jej odmówił.

„Harper’s Bazaar”, „Viva”, „Savvy”, „New York”: 1975–1982

W 1975 roku Wintour objęła stanowisko młodszego dyrektora ds. mody w „Harper’s Bazaar” w Nowym Jorku. Jej innowacyjne sesje stały się przyczyną konfliktów między nią i Tonym Mazzolą. Po 9 miesiącach Wintour została zwolniona, chociaż w wywiadach często twierdziła, że pracowała tam o wiele dłużej. Po paru miesiącach Bradshaw pomógł jej objąć stanowisko dyrektora mody w czasopiśmie „Viva”. Podczas dwóch lat spędzonych w Vivie Wintour rzadko zgadzała się pracować dla „Penthouse’a”, którego biuro mieściło się obok siedziby Vivy. To była jej pierwsza posada, która umożliwiła jej zatrudnienie swojej osobistej asystentki.

W 1980 roku Wintour powróciła do pracy. Zatrudniła się jako dyrektorka ds. mody w kobiecym magazynie „Savvy”. W 1981 roku przeszła kolejny raz do czasopisma „New York”. Koleżanka Wintour zaaranżowała jej spotkanie z redaktorką naczelną amerykańskiego „Vogue’a”, Grace Mirabellą. Jednakże spotkanie nie trwało długo, ponieważ spytana przez Mirabellę, którą posadę chciałaby objąć, Wintour odpowiedziała, że chce zastąpić ją na stanowisku.

„Vogue”: 1983–obecnie

W 1983 roku Wintour spotkała się z Alexandrem Libermanem, dyrektorem Condé Nast, wydawcą „Vogue”, który namówił dziennikarkę na pracę w „Vogue’u” po dwukrotnym zwiększeniu pensji. Wintour otrzymała nieużywany nigdy wcześniej tytuł dyrektora kreatywnego. Jej obowiązki nie były do końca sprecyzowane. Często bez zgody Mirabelli zmieniała koncepcję artykułów. W 1985 roku została wybrana na następczynię redaktorki brytyjskiego „Vogue’a”, Beatrix Miller. Stanowisko objęła w kwietniu 1986 roku, krótko po tym jak na świat przyszedł jej syn Charlie. Wintour przeprowadziła w brytyjskim wydaniu „Vogue’a” radykalne zmiany na wzór amerykański. W 1987 roku dziennikarka została redaktorką naczelną pisma „House & Garden”. Wkrótce potem Wintour została wiceredaktorką „Vogue’a”. W 1988 roku została redaktorką naczelną amerykańskiego „Vogue’a” i uczyniła z niego „biblię mody”.

Wintour zaczęła również nadzorować takie tytuły jak „Teen Vogue”, „Vogue Living”, „Men’s Vogue”.

W 2016 roku pojawiła się w filmie Zoolander 2 (w roli cameo)^[1].

Życie prywatne

Wintour podczas New York Fashion Week (2005)

Mając 15 lat, związała się z 24-letnim Piersem Paulem Readem. W późniejszych latach spotykała się z redaktorem kolumny plotkarskiej Nigelem Dempsterem. Wintour nadal spotykała się ze znanymi, starszymi od siebie mężczyznami – Peterem Gittermanem, pasierbem dyrygenta London Philharmonic Orchestra, Georga Soltiego, a następnie z Richardem Neville’em. Podczas pracy w „Harper’s Bazaar” została przedstawiona Bobowi Marleyowi przez jednego z przyjaciół Bradshawa i miała zniknąć z muzykiem na tydzień, jednak w programie Jamesa Cordena wyznała, iż tak naprawdę nigdy nie poznała Boba Marleya^[2]. W 1978 roku zerwała z Bradshawem i nawiązała romans z Erikiem Idle’em. Następnie związała się potajemnie z francuskim producentem muzycznym, Michelem Estebanem, rozdzielając czas na bycie z nim w Paryżu, a z Idle’em w Nowym Yorku. W 1983 roku Wintour zaczęła się spotykać z dziecięcym psychiatrą Davidem Shafferem. Pobrali się we wrześniu 1984 roku. Po ślubie zaszła w ciążę. Wintour ma dwójkę dzieci z Shafferem: Charlesa i Katherinę, która pisze dla „Daily Telegraph”. Małżeństwo z Shafferem zostało unieważnione w 1999 roku.

Po śmierci jej bliskiego przyjaciela Bradshawa na AIDS, Wintour zaczęła przeznaczać duże sumy pieniędzy na organizacje pomagające chorym z AIDS oraz organizuje różne zbiórki na szczytne cele.

Wintour w kulturze

Jej postać została odwzorowana w literaturze przez jej byłą osobistą asystentkę Lauren Weisberger, która w 2003 roku napisała książkę Diabeł ubiera się u Prady. Książka została później zekranizowana pod tym samym tytułem, a odpowiedniczkę Wintour zagrała amerykańska aktorka Meryl Streep.

Krytyka

Wintour w płaszczu obszytym futrem (2006)

Wintour bardzo często jest celem ataków PETA. Bez względu na wypowiedzi organizacji chroniących zwierzęta nosi futra i fotografuje je podczas sesji „Vogue’a”. W Paryżu w październiku 2005 roku na pokazie domu mody Chloé, Wintour została uderzona ciastem tofu przez jej przeciwników^[3]. W rewanżu, w czasie świąt dziennikarka oraz wydawca „Vogue’a” Ron Galotti, zrzucali z okna na członków PETA talerze ze świeżo smażonymi stekami.

Nagrody i wyróżnienia

• 2008: Order Imperium Brytyjskiego^[4]
• 2011: Order Narodowy Legii Honorowej^[5]
• magazyn AdAge przyznał Annie tytuł redaktora roku
• 2016: Order Imperium Brytyjskiego (tytuł: Dama Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego)

Przypisy

Bibliografia

• Jerry Oppenheimer: Zawsze w pierwszym rzędzie. Królowa Vogue Anna Wintour. 2006. ISBN 83-7163-517-6.