Anna z Konińskich Tęczyńska
Anna z Konińskich Tęczyńska, Anna Konińska, (zm. po 1534) – polska szlachcianka.
Pochodziła z rodziny Konińskich herbu Rawicz[1]. Córka Jana i Katarzyny z Rytwiańskich. Około 1485 r. odziedziczyła klucz końskowolski, który wniosła w wianie do małżeństwa z Gabrielem Tęczyńskim. Miała z nim siedmioro dzieci: trzech synów: Jana, późniejszego wojewodę sandomierskiego, Stanisława, późniejszego podkomorzego sandomierskiego i Andrzeja – dziedzica Końskowoli, dla której uzyskał prawa miejskie w 1532 r., późniejszego wojewodę lubelskiego i kasztelana krakowskiego oraz cztery córki: Helenę, Barbarę, Beatę i Annę. Owdowiała po śmierci męża w czasie wyprawy mołdawskiej (1497).
W 1509 roku, po śmierci kuzynki Barbary z Konińskiej Woli, żony ostatniego przedstawiciela linii Rabsztyńskich z Tęczyna, pozyskała dla swoich dzieci dobra tych ostatnich, wśród nich klucz kraśnicki.
Jej oprawą wdowią były morawickie dobra Tęczyńskich z siedzibą w Morawicy Wielkiej. Według badań Janusza Kurtyki, w 1534 r. poddani morawiccy Anny z Konińskiej Woli zostali ekskomunikowani, gdy na jej polecenie odmówili oddania dziesięciny kościołowi parafialnemu w Morawicy Małej.
Bibliografia
Przypisy
- ↑ Herbarz polski, t. XI, Warszawa 1907, s. 86.