Anomalia średnia

Anomalia średnia ${\displaystyle (M)}$ – parametr kątowy używany w opisie ruchu po orbicie keplerowskiej, wiążący położenie ciała z czasem. Zdefiniowana jest jako

${\displaystyle M=n(t-t_{\mathrm {p} }),}$

gdzie:

${\displaystyle M}$ – anomalia średnia,

${\displaystyle t}$ – moment czasu, dla którego liczymy anomalię,

${\displaystyle t_{\mathrm {p} }}$ – moment przejścia ciała przez perycentrum,

${\displaystyle n}$ – ruch średni, równy ${\displaystyle {\frac {2\pi }{T}}}$ (gdzie ${\displaystyle T}$ oznacza okres orbitalny).

Często używana jest jako szósty element orbitalny. Anomalię średnią można sobie wyobrazić jako kąt, opisujący położenie fikcyjnego punktu poruszającego się ze stałą prędkością kątową ${\displaystyle n}$ po okręgu opisanym na orbicie.

Anomalia średnia M jest powiązana z anomalią mimośrodową E przez tzw. równanie Keplera:

${\displaystyle M=E-e\cdot \sin E,}$

w którym ${\displaystyle e}$ oznacza mimośród orbity.

Zobacz też

• anomalia (astronomia)
• anomalia mimośrodowa
• anomalia prawdziwa