António Vitorino

António Vitorino

Antonio Vitorino (w środku) podczas wizyty na Azorach
Data i miejsce urodzenia	12 stycznia 1957 Lizbona
Komisarz UE ds. sprawiedliwości i spraw wewnętrznych
Okres	od 1999 do 2004
Przynależność polityczna	Partia Socjalistyczna
Poprzednik	Anita Gradin
Następca	Franco Frattini
Odznaczenia

António Manuel de Carvalho Ferreira Vitorino (ur. 12 stycznia 1957 w Lizbonie^[1]) – portugalski polityk i prawnik, parlamentarzysta krajowy, eurodeputowany IV kadencji, minister, członek Komisji Europejskiej w latach 1999–2004.

Życiorys

Ukończył w 1981 studia prawnicze na Uniwersytecie Lizbońskim. W 1986 uzyskał magisterium z nauk politycznych i prawnych. Od 1982 praktykował jako adwokat, jak również pracował na macierzystej uczelni, w późniejszych latach wykładał także na innych uniwersytetach^[2].

Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Partii Socjalistycznej. W 1980 po raz pierwszy wybrany na posła do Zgromadzenia Republiki. Mandat deputowanego uzyskiwał również w 1983, 1985, 1986, 1995 i 2005^[3]. W latach 1994–1995 był posłem do Parlamentu Europejskiego IV kadencji^[1].

Od 1983 do 1985 był sekretarzem stanu ds. parlamentarnych. W latach 1986–1987 pełnił funkcje sekretarza stanu w administracji rządowej w Makau. Po powrocie do Portugalii od 1989 do 1994 zajmował stanowisko sędziego sądu konstytucyjnego^[2]. W 1995 wszedł w skład pierwszego rządu Antónia Guterresa jako minister obrony narodowej i wicepremier^[2]. W 1997 zrezygnował z tych funkcji w związku z zarzutami dotyczącymi unikania płacenia podatków^[4], które nie zostały potwierdzone. Od 1998 do 1999 był wiceprezesem zarządu Portugal Telecom Internacional. W 1999 powrócił do aktywności publicznej – został portugalskim członkiem Komisji Europejskiej kierowanej przez Romano Prodiego, odpowiadając za sprawiedliwość i sprawy wewnętrzne^[2].

Po 2005 powrócił do praktyki adwokackiej, powoływany w skład kierowniczych organów przedsiębiorstw m.in. sektora bankowego^[2].

Należał do Komitetu Działania na rzecz Europejskiej Demokracji^[5]. W 2011 został prezesem instytutu Notre Europe, który założył Jacques Delors^[6].

Przypisy