Antena Beverage’a
Antena Beverage’a – antena kierunkowa o długości większej niż długość fali λ, umieszczona nad powierzchnią ziemi i zakończona dopasowanym obciążeniem równym impedancji charakterystycznej. Została wynaleziona przez Harolda Beverage'a i została przez niego opatentowana w 1920[1]. Antena wykorzystywana jest w zastosowaniach militarnych oraz przez krótkofalowców.
Antena ta cechuje się dużą kierunkowością, lecz bardzo małym zyskiem energetycznym, który wynosi około -20 do -10 dBi. Antena nie jest wykorzystywana jako antena nadawcza[2]. Kierunkowość wzrasta wraz z długością anteny. Kierunkowość zaczyna się rozwijać przy długości anteny równej zaledwie 0,25 długości fali, kierunkowość staje się bardziej znacząca przy antenie równiej długości fali i stale się poprawia, aż antena osiągnie długość około dwóch długości fali. Dla anten o długości większej niż dwukrotność długości fali kierunkowość nie wzrasta, ponieważ prądy w antenie nie mogą pozostawać w fazie z falą radiową.
Przypisy
- ↑ James E. Brittain, Electrical Engineering Hall of Fame: Harold H. Beverage, „Proceedings of the IEEE”, 96 (9), 2008, s. 1551–1554, DOI: 10.1109/JPROC.2008.927335, ISSN 1558-2256 [dostęp 2022-02-04].
- ↑ H. Ward Silver, The ARRL Extra Class License Manual for Ham Radio, American Radio Relay League, 2008, ISBN 978-0-87259-135-6 [dostęp 2022-02-14] (ang.).
Bibliografia
- Jarosław Szóstka: Fale i anteny. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 2001, s. 253. ISBN 83-206-1414-7.