Anton Łopatin

Anton Łopatin

Антон Иванович Лопатин

(c) Mil.ru, CC BY 4.0
generał porucznik
Pełne imię i nazwisko	Anton Iwanowicz Łopatin
Data i miejsce urodzenia	18 stycznia 1897 Kamiennaja, gubernia grodzieńska
Data i miejsce śmierci	9 kwietnia 1965 Moskwa
Przebieg służby
Lata służby	1916–1954
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego (1916–1918) Armia Czerwona (1918–1954)
Stanowiska	dowódca 37, 9, 62, 11 i 20 Armii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna domowa w Rosji II wojna światowa
Odznaczenia

Anton Iwanowicz Łopatin (ros. Антон Иванович Лопатин, ur. 25 grudnia 1896^?/ 6 stycznia 1897 w Kamiennoj w guberni grodzieńskiej, zm. 9 kwietnia 1965 w Moskwie) – radziecki wojskowy narodowości białoruskiej^[1], generał porucznik, Bohater Związku Radzieckiego.

Życiorys

Urodził się we wsi Kamenka w obwodzie brzeskim, w rodzinie chłopskiej.

W 1916 roku powołany do armii rosyjskiej wziął udział w I wojnie światowej, jako szeregowy. Walczył na Froncie Południowo-Zachodnim.

W 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej, brał udział w wojnie domowej. Służył w 1 Armii Konnej. Brał udział w walkach na Froncie Południowym przeciwko wojskom gen. Wrangla i gen. Denikina, a na Froncie Zachodnim uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W tym czasie był zastępcą dowódcy plutonu, szwadronu i dowódcą szwadronu.

Po zakończeniu wojny domowej był kolejno zastępcą dowódcy plutonu, szwadronu, dowódcą szkoły pułkowej, zastępcą dowódcy pułku ds. kwatermistrzoskich. W tym czasie w 1925 i 1927 roku ukończył kursy dowódców w Leningradzkiej Szkole Kawalerii oraz wyższy kurs dowódców w tej samej szkole w 1929 roku.

W listopadzie 1931 roku został dowódcą pułku kawalerii, a w lipcu 1937 roku został dowódcą 6 Dywizji Kawalerii. Od września 1938 roku był wykładowcą taktyki kawalerii na wyższych kursach kawalerii Armii Czerwonej. W lipcu 1939 roku został inspektorem kawalerii w Zabajkalskim Okręgu Wojskowym, a od czerwca 1940 roku został zastępcą dowódcy 15 Armii.

Od listopada 1940 roku był dowódcą 31 Korpusu Strzeleckiego w Kijowskim Samodzielnym Okręgu Wojskowym. Funkcję tę pełnił do ataku Niemiec na ZSRR, biorąc udział jako jego dowódca w walkach w rejonach przygranicza, obronie Kijowa i w walkach pod Łuckiem.

W końcu października 1941 roku został dowódcą 37 Armii i jako jej dowódca wziął udział w kontrnatarciu pod Rostowem Frontu Południowego. Armia ta wyparła wojska niemieckie z Rostowa nad Donem.

W czerwcu 1942 roku został dowódcą 9 Armii, która broniła obszaru Donbasu, jednak już w sierpniu 1942 roku został dowódcą 62 Armii, którą dowodził w początkowym okresie bitwy stalingradzkiej. Usunięty z tego stanowiska, za wycofanie armii i nie powiadomienie o tym dowódcy frontu, we wrześniu 1942 roku.

Następnie pozostawał w dyspozycji Sztabu Generalnego Armii Czerwonej, a w październiku 1942 roku został dowódcą 11 Armii na Froncie Północno-Zachodnim. W marcu 1943 roku został dowódcą 11 Armii i uczestniczył w walkach w rejonie Starej Russi. We wrześniu 1943 roku został dowódcą 20 Armii. Odwołany z tego stanowiska od stycznia do czerwca 1944 roku był zastępcą dowódcy 43 Armii.

W czerwcu 1944 roku na własną prośbę został dowódcą 13 Gwardyjskiego Korpusu Strzeleckiego i dowodził tym korpusem do końca wojny. Brał udział w walkach na terenie republik nadbałtyckich i na terenie Prus Wschodnich. Brał udział w zdobyciu Królewca. Za umiejętne dowodzenie korpusem i osobistą odwagę w czasie szturmu Królewca w dniu 19 kwietnia 1945 roku został wyróżniony tytułem Bohatera Związku Radzieckiego.

W lipcu 1945 roku został dowódcą 2 Korpusu Strzeleckiego w składzie 36 Armii Frontu Zabajkalskiego, którym dowodził w czasie operacji kwantuńskiej.

Po zakończeniu wojny dowodził 2 Korpusem Strzeleckim do 1946 roku, a następnie studiował w Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa. Po ukończeniu akademii został zastępcą dowódcy 7 Gwardyjskiej Armii Zabajkalskiego Okręgu Wojskowego. W kwietniu 1947 roku został dowódcą 13 Korpusu Strzeleckiego, a od września 1947 roku był zastępcą dowódcy Zabajkalskiego Okręgu Wojskowego. W lipcu 1949 roku został dowódcą 9 Gwardyjskiego Korpusu Strzeleckiego w Białoruskim Okręgu Wojskowym. W 1954 roku został przeniesiony do rezerwy.

Zmarł w Moskwie, pochowany został na cmentarzu Nowodziewiczym.

Awanse

• generał major (6 kwietnia 1940);
• generał porucznik (27 marca 1942).

Odznaczenia

• Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
• Order Lenina (trzykrotnie)
• Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie)
• Order Kutuzowa I klasy (dwukrotnie)
• Order Czerwonej Gwiazdy

Przypisy

Bibliografia

• Великая Отечественная. Командармы. Военный биографический словарь. Moskwa: Кучково поле, 2005, s. 129-130. ISBN 5-86090-113-5. (ros.).
• М.М. Козлов (główny redaktor): Великая Отечественная война 1941-1945: Энциклопедия. Moskwa: Сов. энциклопедия, 1985, s. 420. (ros.).
• Лопатин Антон Иванович. Герои Страны. [dostęp 2011-09-06]. (ros.).