Anton Jegorowicz von Zalca
![]() W 1912 | |
![]() | |
Data i miejsce urodzenia | 22 października 1843 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 9 marca 1916 |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1862–1916 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | 4 Lejb-Gwardyjski Pułk Strzelców Rodziny Cesarskiej, 1 Kaukaski Pułk Strzelców, 80 Kabardyński Pułk Piechoty, 1 Kaukaska Brygada Strzelców, 24 Dywizja Piechoty, 1 Dywizja Piechoty Gwardii, 22 Korpus Armijny, 1 Korpus Armijny, 4 Armia |
Główne wojny i bitwy | powstanie styczniowe, |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Anton Jegorowicz Zalca baron, (ur. 22 października 1843, zm. 3 września 1916 w Petersburgu) – generał piechoty armii Imperium Rosyjskiego.
Życiorys
Ukończył Nikołajewski Korpus Junkrów Gwardii. Oficer z 1862 w 4 batalionie strzelców Gwardii Cesarskiej, w składzie którego brał udział w zdławieniu powstania styczniowego 1863. Przez siedem i pół roku dowodził kompanią. Od grudnia 1876 w dyspozycji księcia Mikołaja Mikołajewicza. Uczestnik wojny rosyjsko-tureckiej 1877-78, za udział w której został uhonorowany orderem św. Jerzego 4 stopnia w (1878) i mianowany podpułkownikiem w 1879. Od 10 lutego 1878 adiutant wielkiego księcia Michaiła Nikołajewicza, od 4 lutego 1879 dowódca 1 Kaukaskiego batalionu piechoty, a od 19 lipca 1889 dowódca 8 Kabardyńskiego pułku piechoty, od 8 marca 1895 dowódca Kaukaskiej terytorialnej Brygada Piechoty, którą przemianowano 11 stycznia 1895 na 1 Kaukaską Brygady Piechoty. Od 30 stycznia 1902 dowódca 24 Dywizji Piechoty, a od 14 kwietnia 1904 dowódca 1 Dywizji Piechoty Gwardii. Od 8 stycznia 1905 dowódca 22 Korpusu Armijnego, a od 9 listopada 1906 dowódca I Korpusu Armijnego. Od 8 czerwca 1908 dowódca Kijowskiego Okręgu Wojskowego, a od 7 lutego 1912 dowódca Kazańskiego Okręgu Wojskowego.
W czasie mobilizacji, przed wybuchem I wojny światowej na bazie okręgu sformowano 4 Armię, dowódcą której został mianowany 19 lipca 1914. W skład Armii weszły trzy korpusy: Korpus Grenadierów gen. I. I. Mrozowskiego, 16 Korpus Armijny gen. P. A. Geismana i 14 Korpus Armijny gen. I.P. Wojszin-Murdas-Żylińskiego, a także 5, 13 i 14 Dywizje Kawalerii, Uralska Kozacka Dywizja Kawalerii i Samodzielna Kawaleryjska Dywizja Gwardii. Łącznie 11,5 dywizji. Armia weszła w skład Frontu Południowo-Zachodniego. Od początku operacji galicyjskiej, w sierpniu 1914, 4 Armia otrzymała zadanie zabezpieczenia działań 3 i 8 Armii jako głównej siły uderzeniowej Frontu Południowo-Zachodniego. 23 sierpnia 4 Armia została skierowana na południowy zachód od Lublina w kierunku Przemyśla z zadaniem rozbicia przeciwnika na linii Zaklików–Janów Lubelski–Frampol.
Działania wojsk doprowadziły do bitwy spotkaniowej w dniach 23-24 sierpnia na południe od Kraśnika. Zalca postanowił bronić Kraśnika siłami 14 KA, atakować w centrum i na prawym skrzydle wojska nieprzyjaciela siłami 16 KA i Korpusu Grenadierów. Rankiem 23 sierpnia Wojska 1 Armii austro-węgierskiej gen. W. Dankla zaatakowały i rozbiły 14 KA. 24 sierpnia zostały rozbite 16 KA i Korpus Grenadierów. Powstało zagrożenie uderzenia ze skrzydeł na 3 Armię i jej rozbicia. 25 sierpnia Zalca był zmuszony rozpocząć odwrót i skoncentrował wojska 20–45 km na zachód i południe od Lublina. W kolejnych dniach 4 Armia, wzmocniona przez rezerwy i częściowo siłami z innych armii: 18 KA gen. N. F. von Kruzenszterna oraz 3 Kaukaskim KA (szedł na wzmocnienie 3 Armii) prowadziła walki pozycyjne, jednak Zalca został zmuszony do wycofania się. 22 sierpnia Zalca został usunięty ze stanowiska. Zastąpił go gen. A. E. Ewert. Ogółem w walkach 4 Armia pod Kraśnikiem straciła ok. 20 tysięcy żołnierzy (w tym 6 tysięcy jeńców) i 28 dział.
Po zdaniu obowiązków dowódcy 4 Armii von Zalca został członkiem Aleksandrowskiego Komitetu Rannych. Od 24 września do 18 października 1914 gen. A. J. von Zalca dowodził wojskami Kazańskiego Okręgu Wojskowego, po czym od 8 listopada 1914 był komendantem twierdzy Piotrogrodzkiej i członkiem Aleksandrowskiego Komitetu Rannych.
Bibliografia
- K. A. Zaleskij, I mirowaja wojna. Prawitieli i wojennaczalniki. wyd. WECZE, Moskwa, 2000
- K. A. Zaleskij, Kto był kim w II wojnie światowej. Sojusznicy Niemiec. Moskwa, 2003
- Biografia na grwar.ru (ros.)
Media użyte na tej stronie
Central element of the Russian imperial coat of arms.
Baretka Orderu św. Jerzego
Baretka Orderu św. Włodzimierza.
Барон Антон Егорович Зальца, русский генерал, командующий войсками Казанского военного округа.
Autor: Wiki Romi, Licencja: CC0
Order Świętego Aleksandra Newskiego
Rank insignia of the Imperial Russian Army, here "General of the branch" – shoulder board 1909-1917 for officers of infantry, cavalry, 1st and 2nd Guard-Infantry-Division (excepted chief squadron / company) and Guard-Cavalry-Regiment. This shoulder board was also used for the ranks General of infantry, General of cavalry, and from 1904 General of artillery.
Baretka Orderu św. Anny.
Baretka Orderu św. Stanisława.
Cesarski i Królewski Order Orła Białego (Imperium Rosyjskie)