Antoni (Bartoszewicz)
| Andriej Bartoszewicz | |
| Arcybiskup genewski i zachodnioeuropejski | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | listopad 1910 |
| Data i miejsce śmierci | 3 października 1993 |
| Miejsce pochówku | |
| Arcybiskup genewski i zachodnioeuropejski | |
| Okres sprawowania | 1963–1993 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne | 1941 |
| Diakonat | 1941 |
| Prezbiterat | do 1946 |
| Chirotonia biskupia | 1957 |
| Data konsekracji | 1957 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||
| |||||||
| |||||||
Antoni, imię świeckie Andriej Gieorgijewicz Bartoszewicz (ur. w listopadzie 1910 w Petersburgu, zm. 3 października 1993 w Genewie) – rosyjski biskup prawosławny.
Życiorys
Był synem pułkownika armii rosyjskiej Jurija (Gieorgija) Bartoszewicza i jego żony Ksienii zd. Tymkowskiej. Jego rodzina była głęboko religijna[1]. Brat przyszłego biskupa, Lew (w monasterze Leoncjusz), również został prawosławnym biskupem w Cerkwi Zagranicznej[2].
Gieorgij Bartoszewicz przystąpił do Białych w czasie wojny domowej w Rosji, a następnie emigrował do Belgradu[3], natomiast jego małżonka z dziećmi udała się do Kijowa. W 1924 Ksienija Bartoszewicz również wyjechała do Królestwa SHS, tam Andriej Bartoszewicz ukończył gimnazjum rosyjsko-serbskie. W 1931 rozpoczął studia na wydziale technicznym Uniwersytetu Belgradzkiego, jednak ich nie ukończył, gdyż po III roku przeniósł się na wydział teologii prawosławnej i tam uzyskał dyplom[1]. Wśród wykładowców, którzy wywarli na niego szczególny wpływ, był serbski mnich Justyn (Popović) i rosyjski teolog Siergiej Troicki[3]. Otrzymywał także kontakty z Pierwszym Hierarchą Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji, metropolitą Antonim[3]. W czasie studiów uczęszczał na kurs ikonopisarski do Pimiena Sofronowa. Dzięki zdobytym w tym czasie umiejętnościom napisał ikonę Wszystkich Świętych Ziemi Ruskiej dla cerkwi Trójcy Świętej w Belgradzie oraz Zstąpienie do Piekieł dla kaplicy Iwerskiej Ikony Matki Bożej w Belgradzie, gdzie pochowano metropolitę Antoniego[3].
W okresie studiów pozostawał pod opieką duchową schimnicha Ambrożego (Kurganowa) z monasteru Miljkov[1]. W 1941 złożył wieczyste śluby mnisze w monasterze Tumane, gdzie żył Ambroży i gdzie przeniosła się wspólnota mnichów z Miljkova[3]. W tym samym roku Pierwszy Hierarcha Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji Anastazy wyświęcił go na hierodiakona, a następnie na hieromnicha[3] i skierował do służby w rosyjskiej cerkwi Trójcy Świętej w Belgradzie. Był również katechetą rosyjskiego korpusu kadetów w Beloj Crkvi[1].
W 1945 przeszedł w jurysdykcję Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego razem z parafią Trójcy Świętej w Belgradzie, w 1946 otrzymał godność archimandryty[1]. Bez powodzenia ubiegał się o zgodę na wyjazd do ZSRR, miał nadzieję, że będzie tam mógł służyć odradzającej się Cerkwi[3].
W 1949 wyjechał z Jugosławii do Szwajcarii, w Genewie zamieszkał razem ze swoim bratem, który był biskupem pomocniczym tamtejszej eparchii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji. Wrócił do Cerkwi Zagranicznej i służył w różnych parafiach emigracji rosyjskiej we Francji, Belgii (od 1952 do 1957 mieszkał w Brukseli) i Szwajcarii[1][3]. W Brukseli współtworzył pierwszą szkołę rosyjską dla dzieci emigrantów, organizował letnie obozy dla rosyjskiej młodzieży, utworzył w Brukseli sekcję emigracyjnej organizacji młodych Rosjan „Witiaź”[3].
W 1957 przyjął chirotonię biskupią i został wikariuszem eparchii genewskiej i zachodnioeuropejskiej z tytułem biskupa brukselskiego[1]. Wielokrotnie podróżował po eparchii, w szczególności odwiedzał monaster Leśniańskiej Ikony Matki Bożej w Chavincourt-Provemont. Regularnie spotykał się z młodzieżą. W soborze Podwyższenia Krzyża Pańskiego w Genewie przywrócił regularne nabożeństwa wieczerni i jutrzni, prywatnie odprawiał pełny dobowy cykl nabożeństw[3]. Prowadził również pielgrzymki do Palestyny oraz do sanktuariów zachodnioeuropejskich związanych ze świętymi z okresu niepodzielonego chrześcijaństwa przed schizmą wschodnią, sam podróżował na górę Athos. Osobiście redagował i drukował pismo eparchialne[3].
Pisał na temat ekumenizmu, opowiadał się za współpracą, a w dalszej konsekwencji – połączeniem Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji z Patriarchatem Moskiewskim, przeciwko samoizolacji Cerkwi Zagranicznej. Przyjmował do parafii rosyjskich konwertytów francuskich i holenderskich, odprawiał dla nich nabożeństwa w języku francuskim[3].
Po sześciu latach został ordynariuszem tejże eparchii, dwa lata później otrzymał godność arcybiskupa. Od 1987 do śmierci był ponadto zastępcą Pierwszego Hierarchy Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji. Zmarł w 1993 i został pochowany w soborze w Genewie obok swojego brata[1].
Autor fresków w rosyjskiej cerkwi św. Mikołaja w Lyonie[1].