Antoni Baranowski (generał)

Antoni Baranowski

herb Ostoja
Data urodzenia	1760
Data śmierci	15 marca 1825
Żona	Apolonia Mrokowska

Antoni Baranowski herbu Ostoja (ur. 1760 w Indykowie na Mazowszu – zm. 15 marca 1825) – generał major wojsk koronnych.

W latach 1772-1779 był uczniem Szkoły Rycerskiej. Od 1780 w 5. Pułku Straży Przedniej. W 1788 rotmistrz, audytor w tym samym pułku. Od 1790 major w Komisariacie Wojskowym. W służbie tej pozostał za rządów targowicy.

Pełniąc służbę jako liniowiec w Lubelskiem, włączył się do powstania kościuszkowskiego, jako jeden z pierwszych. Nagrodzony przez Tadeusza Kościuszkę awansem do stopnia generała dowodził dywizją (niekompletną) osłaniającą linię Wisły i Wieprza, która potem została wcielona do Korpusu ks. Adama Ponińskiego. Brał udział na czele dywizji w bitwie pod Maciejowicami.

Pozostawał później poza służbą. W 1812 organizował pospolite ruszenie departamentu lubelskiego i siedleckiego.

Czynny w ruchu masońskim. Był członkiem loży wolnomularskiej: Świątynia Izis, mistrzem loży Wolność Odzyskana i członkiem kapituły Prawdziwa Jedność^[1].

Bibliografia

• H. P Kosk Generalicja polska t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 1998.
• Adam Boniecki, Herbarz Polski, T.1, str. 101, Baranowscy h. Ostoja

Literatura uzupełniająca

• Halina Chróścicka, w: Polski Słownik Biograficzny. T. 1. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1935, s. 275–276. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03484-0

Przypisy