Antoni Bohdziewicz

Antoni Bohdziewicz
Ilustracja
Antoni Bohdziewicz podczas powstania warszawskiego
Data i miejsce urodzenia

11 września 1906
Wilno

Data i miejsce śmierci

20 października 1970
Warszawa

Zawód

reżyser, scenarzysta, krytyk filmowy, nauczyciel akademicki

Współmałżonek

Ariadna Demkowska-Bohdziewicz

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej
Grób reżysera Antoniego Bohdziewicza i tłumaczki Ariadny Demkowskiej-Bohdziewicz na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Antoni Bohdziewicz, ps. „Wiktor” (ur. 11 września 1906 w Wilnie, zm. 20 października 1970 w Warszawie) – polski reżyser i scenarzysta filmowy.

Życiorys

Absolwent Politechniki Warszawskiej (1928). W 1930 rozpoczął pracę w wileńskiej rozgłośni Polskiego Radia[1]. Zasłynął jako reżyser słuchowisk bogato ilustrowanych akustycznie. Pracował także jako recenzent filmowy. Wyjechał na stypendium filmowe do Paryża. Studiował w Ecole Technique de la Photographie et Cinematographie. We Francji zrealizował pierwsze krótkometrażowe filmy dokumentalne. Po powrocie do kraju został współpracownikiem kroniki filmowej PAT oraz recenzentem tygodnika „Pion”. Dalsze krótkometrażowe filmy dokumentalne realizował w Spółdzielni Autorów Filmowych SAF.

Był członkiem Akademickiego Klubu Włóczęgów Wileńskich, w którym nosił pseudonim „Czwartek”. Jego kolegami klubowymi byli: Czesław Miłosz, Stefan Jędrychowski, Paweł Jasienica, Wacław Korabiewicz. W 1930 roku (6 lipca – 13 września) uczestniczył w liczącej około 3 tys. km wyprawie kajakowej z Nowego Targu do Konstantynopola. W czasie tej wyprawy zajmował się jej dokumentacją fotograficzną[2].

Podczas okupacji żołnierz AK. W powstaniu warszawskim Antoni Bohdziewicz był szefem Referatu Filmowego Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej Armii Krajowej. Po jego upadku opuścił miasto z ludnością cywilną. Od 1945 pracował w Polskiej Kronice Filmowej.

W latach 1948–1966 wykładał w PWSFTviT w Łodzi[1]. W latach 50. ponownie współpracował z Teatrem Polskiego Radia. Zasiadał w jury konkursu głównego na 12. MFF w Cannes (1959).

Jego żoną była Ariadna Demkowska-Bohdziewicz, z którą miał córki Annę (ur. 1945) i Annę Beatę (ur. 1950).

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera 19B-5-19)[3].

Filmografia

Odznaczenia

Upamiętnienie

5 grudnia 1977 w Warszawie jednej z ulic na terenie obecnej dzielnicy Bielany zostało nadanie imię Antoniego Bohdziewicza[6].

Linki zewnętrzne

Przypisy

  1. ↑ a b c Antoni Bohdziewicz. 1944.pl. [dostęp 2018-12-29].
  2. ↑ A. Srebrakowski, Wileńscy „Włóczędzy”, Wrocław 1997, s 20-21; B.Z. [Bogumił Zwolski], Wyprawa Klubu Włóczęgów kajakami do Stambułu, „Kurjer Wileński” 1930, nr 236 z 12 X, s. 3
  3. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  4. ↑ M.P. z 1946 r. nr 29, poz. 56. "w uznaniu zasług, położonych dla pożytku Rzeczypospolitej Polskiej w dziedzinie odbudowy przemysłu filmowego w m. Łodzi"
  5. ↑ M.P. z 1955 r. nr 99, poz. 1387. na wniosek Prezesa Centralnego Urzędu Kinematografii
  6. ↑ Uchwała nr 32 Rady Narodowej Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 5 grudnia 1977 r. w sprawie nadania nazw ulicom, "Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, Warszawa, dnia 31 stycznia 1978 r., nr 1, poz. 1, s. 2.
Filmy w reżyserii Antoniego Bohdziewicza
Lata 40.
Lata 50.
Lata 60.

Antoni Bohdziewicz.jpg

Media użyte na tej stronie

Antoni Bohdziewicz, Ariadna Demkowska-Bohdziewicz (grób) 2.JPG
Autor: Mateusz Opasiński, Licencja: CC BY-SA 3.0
Grób reżysera Antoniego Bohdziewicza i tłumaczki Ariadnn Demkowskiej-Bohdziewicz na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie