Antoni Brochwicz-Lewiński

Antoni Brochwicz-Lewiński
	podpułkownik dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia	5 września 1902 ; Wojsławice
Data śmierci	4 lutego 1990
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie,; Polskie Siły Zbrojne
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka,; II wojna światowa
	Odznaczenia

Antoni Bolesław Brochwicz-Lewiński (ur. 5 września 1902 w majątku Wojsławice, zm. 4 lutego 1990) – oficer dyplomowany artylerii Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych, mianowany przez prezydenta RP na uchodźstwie generałem brygady, członek III Rady Rzeczypospolitej Polskiej.

Życiorys

Antoni Bolesław Brochwicz-Lewiński urodził się 5 września 1902 roku w majątku Wojsławice. Był członkiem skautingu i Polskiej Organizacji Wojskowej. Od listopada 1918 roku do stycznia 1919 roku wziął udział w rozbrajaniu Niemców w Kaliszu oraz dowodził plutonem w kompanii zwiadowczej 29 pułku piechoty Ziemi Kaliskiej. Następnie kontynuował naukę w gimnazjum. W lipcu 1920 roku, w czasie wojny z bolszewikami, walczył w szeregach kompanii harcerskiej 221 pułku piechoty, a od sierpnia do grudnia 1920 roku – 18 pułku artylerii polowej. Po raz kolejny wrócił do gimnazjum.

24 września 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 11. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a Minister Spraw Wojskowych wcielił do 25 pułku artylerii polowej w Kaliszu^[1]. 21 grudnia 1925 roku awansował na porucznika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 11. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[2]. Do jesieni 1934 roku był oddelegowany z macierzystego pułku do Wojskowego Sądu Rejonowego Kalisz w charakterze oficera sądowego^[3]. 3 listopada 1934 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1934–1936^[4]. 27 czerwca 1935 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 48. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[5]. W październiku 1936 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przydzielony do dowództwa 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Gnieźnie na stanowisko I oficera sztabu. Później powierzono mu pełnienie obowiązków szefa sztabu tej dywizji. W październiku 1938 roku został przeniesiony do 17 pułku artylerii lekkiej w Gnieźnie, w którym odbył praktykę liniową na stanowisku dowódcy baterii i dywizjonu^[6].

W październiku 1939 roku dostał się do niewoli radzieckiej. W październiku 1941 roku został referentem opieki w Dowództwie Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. Na majora awansował ze starszeństwem z dniem 11 grudnia 1941 roku. W styczniu 1942 roku został szefem Oddziału Operacyjnego w Dowództwie PSZ w ZSRR, a w kwietniu tego roku szefem sztabu 6 Dywizji Strzelców. W styczniu 1943 roku został przeniesiony do 6 Lwowskiego pułku artylerii lekkiej na stanowisko zastępcy dowódcy pułku, lecz już w marcu został skierowany do dowództwa Armii Polskiej na Wschodzie, na stanowisko szefa Oddziału Operacyjnego. W grudniu 1943 roku został oficerem do zleceń generała dywizji Władysława Andersa, dowódcy Armii Polskiej na Wschodzie i dowódcy 2 Korpusu. Od kwietnia 1944 roku pełnił służbę w Dowództwie 2 Korpusu.

W czerwcu 1944 roku został szefem sztabu 3 Dywizji Strzelców Karpackich. 1 lipca 1944 roku awansował na podpułkownika. W kwietniu 1945 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 10 pułku artylerii ciężkiej. W październiku 1945 roku powrócił do Dowództwa 2 Korpusu na stanowisko szefa Wydziału Dobrobytu i Opieki nad Żołnierzem. Od września 1947 roku w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia. Na pułkownika awansował ze starszeństwem z 15 sierpnia 1955 roku^[7].

12 marca 1957 roku Prezydent RP na Uchodźstwie, August Zaleski powołał go na stanowisko członka Rady Rzeczypospolitej Polskiej. 28 marca 1957 roku Prezydent RP na Uchodźstwie zwolnił go z urzędu Ministra Obrony Narodowej i jednocześnie powierzył pełnienie obowiązków do czasu powołania nowego rządu. 15 kwietnia 1957 roku Prezydent RP na Uchodźstwie mianował go Ministrem Obrony Narodowej w drugim rządzie Antoniego Pająka^[8]. Prezydent RP na Uchodźstwie August Zaleski mianował go generałem brygady ze starszeństwem z 15 sierpnia 1962 roku w korpusie generałów^[7]^[9]. 14 czerwca 1965 roku Prezydent RP na Uchodźstwie, August Zaleski zwolnił go z urzędu Ministra Obrony Narodowej i powierzył mu sprawowanie obowiązków do czasu powołania nowego rządu^[10]. 9 września 1963 roku, z tytułu pełnienia urzędu ministra, został członkiem III Rady Rzeczypospolitej Polskiej^[11]. Wobec zgonu gen. broni Michał Tokarzewskiego-Karaszewicza 23 maja 1964 został mianowany pełniący tymczasowo czynności Generalnego Inspektorem Sił Zbrojnych^[12]. Był członkiem Kapituły Krzyża Orderu Wojennego Virtuti Militari, powoływany 7 marca 1960^[13], 7 marca 1964^[14]^[15], 7 marca 1966^[16]^[17], 24 marca 1970^[18].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Złoty Orderu Wojskowego Virtuti Militari
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 1961, za zasługi położone w pracy dla Rzeczypospolitej Polskiej)^[19]
Krzyż Walecznych
Medal Niepodległości
Srebrny Krzyż Zasługi

Zobacz też

Przypisy

↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 102 z 1 października 1924 roku, s. 561-562. Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 684, 760. Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 399, 491, tu jako „Bolesław Antoni Lewiński”.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 136 z 23 grudnia 1925 roku, s. 736, tu jako „Bolesław Lewiński”.
↑ Rocznik oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 209, 693, tu również jako „Bolesław Antoni Lewiński”.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 179.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 72. W dalszym ciągu figurował w ewidencji wojskowej, jako „Bolesław Antoni Lewiński”.
↑ Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939, Biblioteka Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego tom 23, Fundacja CDCN, Kraków 2003, ISBN 978-83-7188-691-1, s. 172, tu także jako „Bolesław Antoni Lewiński”.
↑ ^a ^b Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 79.
↑ Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Nr 3, Londyn 30 kwietnia 1957 roku.
↑ Dembiński 1969 ↓, s. 1. Awans został ogłoszony w Dzienniku Personalnym Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych nr 14 z 1965 roku. W tym samym dzienniku ogłoszono awans Stefana Brzeszczyńskiego na generała brygady ze starszeństwem z 11 listopada 1962 roku..
↑ Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Nr 3, Londyn 17 lipca 1965 roku, s. 11.
↑ Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Nr 3, Londyn 14 września 1963 roku, s. 30.
↑ Dekret Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 23 maja 1964r.. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 16, Nr 3 z 24 czerwca 1964.
↑ zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 marca 1960r. o powołaniu członków Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 4, Nr 1 z 25 maja 1960.
↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 marca 1964r. o zwolnieniu członków Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 11, Nr 3 z 17 lipca 1965.
↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 marca 1964r. o powołaniu członków Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 11, Nr 3 z 17 lipca 1965.
↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 marca 1966r. o zwolnieniu członków Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 4, Nr 1 z 19 marca 1966.
↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 marca 1966r. o powołaniu członków Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 4, Nr 1 z 19 marca 1966.
↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 marca 1970r. o powołaniu Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 2, Nr 1 z 14 kwietnia 1970.
↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 17, Nr 4 z 15 września 1961.

Bibliografia

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Stefan Dembiński: Lista Oficerów Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie według awansów dokonanych zarządzeniami Prezydenta Rzeczypospolitej, z uwzględnieniem rodzajów broni i służb. W: Dziennik Ustaw RP na Uchodźstwie [on-line]. 1969-06-30. [dostęp 2016-11-29].
Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.

[1] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 102 z 1 października 1924 roku, s. 561-562. Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 684, 760. Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 399, 491, tu jako „Bolesław Antoni Lewiński”.

[2] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 136 z 23 grudnia 1925 roku, s. 736, tu jako „Bolesław Lewiński”.

[3] Rocznik oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 209, 693, tu również jako „Bolesław Antoni Lewiński”.

[4] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 179.

[5] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 72. W dalszym ciągu figurował w ewidencji wojskowej, jako „Bolesław Antoni Lewiński”.

[6] Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939, Biblioteka Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego tom 23, Fundacja CDCN, Kraków 2003, ISBN 978-83-7188-691-1, s. 172, tu także jako „Bolesław Antoni Lewiński”.

[CITEREFKryska-KarskiŻurakowski199179-7] Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 79.

[8] Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Nr 3, Londyn 30 kwietnia 1957 roku.

[CITEREFDembiński19691._Awans_został_ogłoszony_w_Dzienniku_Personalnym_Generalnego_Inspektora_Sił_Zbrojnych_nr_14_z_1965_roku._W_tym_samym_dzienniku_ogłoszono_awans_[[Stefan_Brzeszczyński|Stefana_Brzeszczyńskiego]]_na_generała_brygady_ze_starszeństwem_z_11_listopada_1962_roku.-9] Dembiński 1969 ↓, s. 1. Awans został ogłoszony w Dzienniku Personalnym Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych nr 14 z 1965 roku. W tym samym dzienniku ogłoszono awans Stefana Brzeszczyńskiego na generała brygady ze starszeństwem z 11 listopada 1962 roku..

[10] Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Nr 3, Londyn 17 lipca 1965 roku, s. 11.

[11] Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Nr 3, Londyn 14 września 1963 roku, s. 30.

[12] Dekret Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 23 maja 1964r.. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 16, Nr 3 z 24 czerwca 1964.

[13] zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 marca 1960r. o powołaniu członków Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 4, Nr 1 z 25 maja 1960.

[14] Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 marca 1964r. o zwolnieniu członków Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 11, Nr 3 z 17 lipca 1965.

[15] Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 marca 1964r. o powołaniu członków Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 11, Nr 3 z 17 lipca 1965.

[16] Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 marca 1966r. o zwolnieniu członków Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 4, Nr 1 z 19 marca 1966.

[17] Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 marca 1966r. o powołaniu członków Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 4, Nr 1 z 19 marca 1966.

[18] Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 marca 1970r. o powołaniu Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 2, Nr 1 z 14 kwietnia 1970.

[19] Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 17, Nr 4 z 15 września 1961.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

W dniu zaprzysiężenia	Stanisław Mackiewicz Władysław Dziadosz Stanisław Lubodziecki
Późniejsi członkowie rządu	Michał Tokarzewski-Karaszewicz Antoni Pająk Ludwik Ząbkowski Antoni Brochwicz-Lewiński Bohdan Geisler

W dniu zaprzysiężenia	Antoni Pająk Aleksander Zawisza Jerzy Ścibor Antoni Brochwicz-Lewiński Tadeusz Bugayski Kazimierz Sawicki Stanisław Dołęga-Modrzewski
Późniejsi członkowie rządu	Stanisława Paleolog

W dniu zaprzysiężenia	Antoni Pająk Aleksander Zawisza Stanisław Pomianowski Antoni Brochwicz-Lewiński Stanisław Lubodziecki Stanisław Dołęga-Modrzewski Xawery Glinka
Późniejsi członkowie rządu	Michał Tokarzewski-Karaszewicz Zygmunt Muchniewski Józef Kapica Jerzy Gawenda Tadeusz Machalski

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne