Antoni Brodowski

Antoni Brodowski
Ilustracja
Autoportret z 1813 roku
Data i miejsce urodzeniaprzed 26 grudnia 1784
Warszawa
Data i miejsce śmierci31 marca 1832
Warszawa
Narodowośćpolska
Dziedzina sztukimalarstwo
Epokaklasycyzm
Odznaczenia
Order Świętego Stanisława (Królestwo Kongresowe)
Grób malarzy Antoniego i Józefa Brodowskich na Starych Powązkach w Warszawie

Antoni Brodowski herbu Łada (ur. przed 26 grudnia 1784 w Warszawie, zm. 31 marca 1832 tamże) – polski malarz, jeden z głównych przedstawicieli klasycyzmu w malarstwie polskim.

Życiorys

W latach 1805–1808 przebywał w Paryżu jako guwerner dzieci Tadeusza Mostowskiego. W 1809 przybył do Paryża ponownie jako stypendysta rządowy. Jego nauczycielami byli: Felix Ivo Leicher, Kappler, Pink i Jacques Jean Baptiste Augustin[1]. Studia malarskie odbył w Paryżu u Jaques'a Louis Davida i François Gérarda[2]. W 1815 powrócił do Warszawy[3] i pracował jako urzędnik. Po zdobyciu w 1819 złotego medalu za Gniew Saula na Dawida uzyskał stanowisko profesora rysunków i malarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego[4]. W 1822 został członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk[2]. Jego uczniami byli: Rafał Hadziewicz i Jakub Tatarkiewicz.

Portretował między innymi: Juliana Ursyna Niemcewicza, arcybiskupa Szczepana Hołowczyca (1828), Stanisława Kostkę Potockiego, księcia Józefa Poniatowskiego, Wojciecha Bogusławskiego, Ludwika Osińskiego, kasztelana Mostowskiego oraz Jana Pawła Woronicza. Namalował także portret brata Karola oraz autoportret[2].

Tworzył również kompozycje na tematy mitologiczne i biblijne, m.in. Gniew Saula na Dawida, Edyp i Antygona, Parys w czapce frygijskiej oraz historyczne: Nadanie dyplomu ustanowienia Uniwersytetu Warszawskiego przez Aleksandra I w 1816.

Jest autorem książki Co stanowi szkołę malarską (1824).

Miał 2 synów: Józefa i Tadeusza, którzy także byli malarzami. Był stryjecznym dziadkiem pisarza Feliksa Brodowskiego.

W 1825 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława III klasy[5]. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 13-5-23)[6].

Galeria

  • Parys w czapce frygijskiej, 1812

  • Portret Karola Brodowskiego, brata artysty, 1813

  • Gniew Saula na Dawida, 1812-1819

  • Portret Ludwika Osińskiego w stroju wolnomularskim, około 1820

  • Edyp i Antygona, 1828

Przypisy

  1. ↑ Brodowski Antoni (1784–1832). wilanow-palac.art.pl. [dostęp 2010-09-17].
  2. ↑ a b c Patronowie ulic. „Warszawski Kalendarz Ilustrowany «Stolicy» – 1967”, s. 121, 1966. Warszawa: Wydawnictwo Warszawskiego Tygodnika „Stolica”. 
  3. ↑ Witz 1970 ↓, s. 52.
  4. ↑ Witz 1970 ↓, s. 55.
  5. ↑ S. Łoza, Kawalerowie orderu św. Stanisława (1. XII. 1815–29. XI. 1830), [w:] „Miesięcznik Heraldyczny”, nr 2, r. X, Warszawa, luty 1931, s. 45.
  6. ↑ Cmentarz Stare Powązki: ANTONI BRODOWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-11-01].

Bibliografia

  • Krystyna Sroczyńska, Antoni Brodowski, 1784–1832, Życie i dzieło, Agencja Wydawnicza Varsovia, 1985, ISBN 83-85018-03-4.

Literatura dodatkowa

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie