Antoni Brzozowski (1888–1940)

Antoni Brzozowski
major uzbrojenia major uzbrojenia
Data i miejsce urodzenia

1 listopada 1888
Słobódka k. Bobrujska

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Lesser Coat of Arms of Russian Empire.svg Armia Imperium Rosyjskiego
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Jednostki

13 pułk artylerii polowej
Wojskowy Instytut Przeciwgazowy

Stanowiska

dowódca dywizjonu
kwatermistrz pułku
dowódca dywizjonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920-1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Złoty Krzyż Zasługi

Antoni Brzozowski (ur. 1 listopada 1888 w Słobódce k. Bobrujska, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major uzbrojenia inżynier Wojska Polskiego, obywatel ziemski, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Michała i Walerii z Kwiatkowskich. Powołany do armii rosyjskiej walczył w I wojnie światowej. W Wojsku Polskim od 1918. W 1920 w 13 pułku artylerii polowej, wraz z pułkiem walczył na frontach wojny 1920 r. W 1923 w stopniu kapitana (starszeństwo z dniem 19 czerwca 1919 i 194. lokatą w korpusie oficerów artylerii)[1] pełnił obowiązki dowódcy II dywizjonu 13 pułku artylerii polowej. W 1924 awansował do stopnia majora (ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 87 lokatą) i został dowódcą II dywizjonu 13 pap[2]. Z dniem 1 września 1925 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza pułku[3], a w listopadzie 1927 na stanowisko dowódcy II dywizjonu[4]. W kwietniu 1929 został przeniesiony macierzyście z 13 pap do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Wojskowego Instytutu Gazowego na stanowisko kierownika pracowni artyleryjskiej[5][6]. Później został przeniesiony do korpusu oficerów uzbrojenia. Od 1935 w stanie spoczynku.

W okresie międzywojennym pracował jako kierownik działu artylerii Wojskowego Instytutu Przeciwgazowego. Mieszkał w Warszawie[7].

W kampanii wrześniowej wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Kozielsku. W grudniu 1939 był na liście jeńców obozu w Kozielsku[7]. Został zamordowany wiosną 1940 przez NKWD w lesie katyńskim między 4 a 7 kwietnia 1940[7]. Figuruje na liście wywózkowej z 5 kwietnia 1940 i liście PCK (AM) 2122.

Ordery i odznaczenia

Upamiętnienie

  • Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
  • Dąb Pamięci - drzewo posadzone przez Stowarzyszenie Forum Polskie Stowarzyszenie „Na Chełmskiej”, ul Lwowska, Chełm. Certyfikat nr 000507/000331/WE/2008[9].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 818.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 741, 660.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 87 z 28 sierpnia 1925 roku, s. 473.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 326.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 122.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 297.
  7. ↑ a b c УБИТЫ В КАТЫНИ, 2015, s. 168.
  8. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”
  9. ↑ Tomasz Lewandowski, Adam Nielski, Katyń - strona główna, www.katyn-pamietam.pl [dostęp 2017-07-29] [zarchiwizowane z adresu 2017-07-30] (ang.).

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

PL Epolet mjr.svg
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
POL Krzyż Walecznych (1920) 2r BAR.svg
Baretka: Krzyż Walecznych (1920) nadany dwukrotnie.