Antoni Dydycz

Antoni Dydycz

Antoni Dydycz (2010)
Populus Tuus – hereditas Tua Lud Twój – dziedzictwem Twoim
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	24 sierpnia 1938 Serpelice
Biskup diecezjalny drohiczyński
Okres sprawowania	1994–2014
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	kapucyni
Śluby zakonne	26 sierpnia 1961
Prezbiterat	29 czerwca 1963
Nominacja biskupia	20 czerwca 1994
Sakra biskupia	10 lipca 1994
Odznaczenia

Antoni Pacyfik Dydycz (ur. 24 sierpnia 1938 w Serpelicach) – polski duchowny rzymskokatolicki, kapucyn, doktor nauk humanistycznych w zakresie historii, biskup diecezjalny drohiczyński w latach 1994–2014, od 2014 biskup senior diecezji drohiczyńskiej.

Życiorys

Urodził się 24 sierpnia 1938 w Serpelicach. Naukę w szkole średniej odbył w Gimnazjum im. św. Stanisława Kostki w Lublinie i w Niższym Seminarium Duchownym w Nowym Mieście nad Pilicą^[1]. Egzamin dojrzałości zdał w trybie zaocznym w 1957 w III Liceum Ogólnokształcącym im. Jana Kochanowskiego w Krakowie^[1][2]. W 1954 wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów w Łomży^[3]. W zakonie otrzymał imię Pacyfik^[2]. W latach 1957–1963 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym Kapucynów w Łomży. Śluby wieczyste złożył 26 sierpnia 1961 w Nowym Mieście nad Pilicą. Święceń prezbiteratu udzielił mu 29 czerwca 1963 w kościele ojców kapucynów pw. Matki Bożej Bolesnej w Łomży biskup diecezjalny łomżyński Czesław Falkowski^[3][4]. Od 1963 studiował na Wydziale Socjologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego^[3]. W 1994 na podstawie dysertacji Dzieje Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów na Litwie (od wieku XVIII do roku 1993) uzyskał na Wydziale Historii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie historii^[1][5].

Od 1963 był katechetą w Lublinie. W latach 1967–1976 pracował jako katecheta i duszpasterz akademicki w Białej Podlaskiej^[1]. W latach 1967–1976 pełnił funkcję gwardiana klasztoru kapucynów w Białej Podlaskiej. Od 1976 do 1982 był przełożonym warszawskiej prowincji kapucynów^[3]. Objął członkostwo w Konsulacie Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich w Polsce i został jej przewodniczącym. W Episkopacie Polski został członkiem komisji ds. świeckich oraz duszpasterstwa ogólnego. Był też przewodniczącym Konferencji Przełożonych Franciszkańskich^[2]. W latach 1982–1994 pracował w Rzymie jako generalny definitor zakonu^[3][2]. Zajmował się sprawami zakonnymi w krajach socjalistycznych. Był delegatem zakonu ds. sanktuarium w Loreto. W 1991 uczestniczył w Synodzie Biskupów w Rzymie^[3].

20 czerwca 1994 papież Jan Paweł II mianował go biskupem diecezjalnym diecezji drohiczyńskiej. 10 lipca 1994 otrzymał święcenia biskupie i odbył ingres do katedry drohiczyńskiej^[2]. Głównym konsekratorem był arcybiskup Józef Kowalczyk, nuncjusz apostolski w Polsce, a współkonsekratorami Stanisław Szymecki, arcybiskup metropolita białostocki, i arcybiskup Francesco Gioia, kapucyn^[2][4]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Populus Tuus – hereditas Tua” (Lud Twój – dziedzictwem Twoim)^[6]. Przeprowadził I Synod Diecezji Drohiczyńskiej. Utworzył dom św. Antoniego dla księży emerytów i muzeum diecezjalne. Doprowadził do powstania Domu Miłosierdzia i rozbudowy gmachu Wyższego Seminarium Duchownego w Drohiczynie. Ustanowił diecezjalne ruchy i stowarzyszenia katolickie: Akcję Katolicką, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży, Apostolat Maryjny, Rodziny Nazaretańskie, Armata Bianca. Przyczynił się także do utworzenia Drohiczyńskiego Towarzystwa Naukowego, Inicjatywy Antynarkotykowej i Młodzieżowego Ośrodka Ekumenicznego^[1][7]. 29 marca 2014 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z urzędu biskupa diecezjalnego diecezji drohiczyńskiej^[8][9].

W ramach Konferencji Episkopatu Polski objął funkcje przewodniczącego Zespołu Pomocy Kościołowi na Wschodzie i wiceprzewodniczącego Komisji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego. Łącznie przez 14 lat był przewodniczącym Komisji ds. Trzeźwości, a następnie Zespołu ds. Apostolstwa Trzeźwości. Został ponadto członkiem Zespołu ds. Kontaktów z Konferencją Episkopatu Litwy oraz Komisji Mieszanej: Biskupi – Wyżsi Przełożeni Zakonni^[1]. Z upoważnienia Episkopatu Polski został koordynatorem przygotowań do rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego męczenników Wschodu (kapelanów wojskowych zamordowanych na Wschodzie, w tym ofiar zbrodni katyńskiej)^[10].

Odznaczenia i wyróżnienia

Postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 30 kwietnia 2008 „w uznaniu wybitnych zasług dla Kościoła w Polsce i za działalność społeczną na rzecz polskich rodzin” został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski^[11].

Nadano mu tytuł honorowego obywatela: Drohiczyna (2002)^[12], Białej Podlaskiej (2008)^[13], gminy Korytnica (2009)^[14], Węgrowa (2011)^[15], Sokołowa Podlaskiego (2012)^[16], gminy Wyszki (2013)^[17] i gminy Sarnaki (2019)^[18]. Został także udekorowany medalami „Zasłużony dla Powiatu Bielskiego” (2014)^[19] i „Zasłużony dla Miasta Bielsk Podlaski” (2019)^[20].

W 2002 został uhonorowany Medalem Polonia Mater Nostra Est^[1]. Został laureatem Nagrody Społecznej im. Kardynała Stefana Wyszyńskiego za rok 2012^[21], w 2013 nagrody im. św. Brata Alberta Chmielowskiego^[22], a w 2022 nagrody Feniks Specjalny Stowarzyszenia Wydawców Katolickich^[23]. W 2010 otrzymał statuetkę „Sursum Corda”, nagrodę przyznawaną za promowanie tygodnika katolickiego „Niedziela”^[24], a w 2013 Platynowy Mikrofon Katolickiego Radia Podlasie w kategorii wkład w rozwój regionu^[25].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Nota biograficzna Antoniego Dydycza na stronie diecezji drohiczyńskiej. [dostęp 2019-07-20].
• Antoni Dydycz na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-10-17]
• Antoni Dydycz w bazie catholic-hierarchy.org (ang.) [dostęp 2010-09-01]
• Antoni Dydycz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2011-10-17] .