Antoni Dziekoński
 Korab | |
| Rodzina | Dziekońscy herbu Korab |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | Jan Dziekoński |
| Matka | Wiktoria Dukszta |
| Żona | Karolina Mizgier, podstolanka orszańska |
| Dzieci | Józef Dziekoński, poseł na Sejm Wielki, generał wojsk polskich |
| Odznaczenia | |
  | |
Antoni Dziekoński herbu Korab (zm. 18 listopada 1796 w Grodnie[1]), syn Jana i Wiktorii z Duksztów – szambelan Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1766 roku[2], podskarbi nadworny litewski od 1785 roku, pisarz polny litewski od 1768, strażnik polny litewski w latach 1775-1782[3], konsyliarz konfederacji generalnej Wielkiego Księstwa Litewskiego w konfederacji targowickiej[4], członek konfederacji grodzieńskiej 1793 roku[5].
Sprawowane urzędy
- Surogator wołkowyski 1762-1766
- Stolnik wołkowyski 1765-1775
- Strażnik litewski 1776-1785
- Podskarbi nadworny litewski 1785-1791
Życiorys
Był członkiem konfederacji generalnej Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1764 roku[6]. W 1765 roku został stolnikiem wołkowyskim i chorążym chorągwi petyhorskiej. Wybrany pisarzem wojsk Wielkiego Księstwa Litewskiego. Został posłem na sejm z powiatu słonimskiego. W 1768 roku mianowany pisarzem polnym litewskim. W latach 1775-1784 zasiadał jako konsyliarz w Radzie Nieustającej. Członek Departamentu Wojskowego Rady Nieustającej w 1777 roku[7].
W 1784 roku odznaczony Orderem Świętego Stanisława a w 1785 Orderem Orła Białego.
Dzięki poparciu ambasadora rosyjskiego Ottona Magnusa von Stackelberga został w 1785 mianowany podskarbim nadwornym litewskim, po obaleniu Antoniego Tyzenhauza. Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego[8].
Wybrany ex ministerio sędzią Sejmu Czteroletniego w 1788 roku[9]. Był zagorzałym przeciwnikiem konstytucji 3 maja.
W 1791 roku zmuszony był zrzec się swojego urzędu na rzecz Tomasza Wawrzeckiego, który zresztą i tak nie przyjął tej godności. W czasie wojny polsko-rosyjskiej 1792, gorąco aprobował przystąpienie |Stanisława Augusta Poniatowskiego do konfederacji targowickiej.
Później był jednym z organizatorów sejmu rozbiorowego w Grodnie. Chcąc się wkupić w łaski Katarzyny II i licząc na otrzymanie kolejnego urzędu, oddał na czas obrad swój dom obecnemu tam posłowi rosyjskiemu Jakobowi Sieversowi. Na sejmie grodzieńskim w 1793 roku został mianowany przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego członkiem deputacji do traktowania z posłem rosyjskim Jakobem Sieversem[10]. Wziął udział w delegacji do układów z Rosją, która zaakceptowała II rozbiór Polski. 22 lipca 1793 roku podpisał traktat cesji przez Rzeczpospolitą ziem zagarniętych przez Rosję a 25 września cesji ziem zagarniętych przez Prusy w II rozbiorze Polski[11]. W lutym 1795 pojechał w delegacji hołdowniczej do Petersburga. Katarzyna II nadała mu tytuł hrabiego.
Zmarł w niesławie.
Pierwotnie pochowany w Grodnie. Jego syn – Michał ekshumował rodziców i ponownie zostali pogrzebani w krypcie przydwornej kaplicy w Kraśniku w dniu 3 lipca 1824 roku.
Rodzina
Z małżeństwa z Karoliną Mizgierówną[12] (zm. 1799)[13], podstolanką orszańską, pozostawił synów Józefa, posła na Sejm Czteroletni, generała wojsk litewskich, Michała, uczestnika Powstania Kościuszkowskiego, prezesa sądów grodzieńskich oraz Kazimierza, generała wojsk polskich, uczestnika Powstania Listopadowego. W przeciwieństwie do starszego brata – zarówno Michał jak i Kazimierz sprzeciwili się ojcu walcząc w Wojnie o Konstytucję 3 Maja. Jego brat Onufry był stolnikiem wołkowyskim i deputatem na Trybunał Główny Wielkiego Księstwa Litewskiego.
Przypisy
- ↑ Akt nr 193 z Księgi Zgonów parafii Wielkie Eysymontty 1820-1826. Ustalił na podstawie wzmiankowanego dokumentu ekshumacyjnego Ludwik Olczyk, genealog polski.
- ↑ Antoni Magier, Estetyka miasta stołecznego Warszawy, 1963, s. 434.
- ↑ Mariusz Machynia, Valdas Rakutis, Czesław Srzednicki, Wojsko Wielkiego Księstwa Litewskiego, Kraków 1999, s. 11.
- ↑ Złota księga szlachty polskiej, r. XII, Poznań 1890, s. 149.
- ↑ Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 54.
- ↑ Volumina Legum, t. VII, Petersburg 1860, s. 73.
- ↑ Kolęda warszawska na rok 1777, Warszawa 1777, [b.n.s]
- ↑ Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ..., Warszawa 1791, s. 310.
- ↑ Volumina Legum, t. IX, Kraków 1889, s. 98.
- ↑ Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 11-23.
- ↑ Volumina Legum t. X, Poznań 1952, s. 23, 36.
- ↑ A. Boniecki Herbarz Polski, tom V, s. 176, S. Uruski, Rodzina t. t. III, s. 342
- ↑ Metryka ponownego pochówku nr 194/1824 z parafii Wielkie Eysymontty.
Media użyte na tej stronie
Baretka: Order Świętego Stanisława (Polska)
Autor: Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Inkscape ., Licencja: CC BY-SA 3.0
Herb szlachecki Korab