Antoni Falkiewicz

Antoni Falkiewicz
Ilustracja
Tablica ku czci Antoniego Falkiewicza, Wrocław, ul. Pasteura 4
Data i miejsce urodzenia

3 września 1901
Lwów

Data i miejsce śmierci

2 września 1977
Wrocław

Profesor nauk medycznych
Alma Mater

Uniwersytet Lwowski

Doktorat

1925

Profesura

1946

Doktor honoris causa
Wojskowa Akademia Medyczna1975
Uczelnia

Uniwersytet Lwowski
Uniwersytet Wrocławski

Rektor UWr
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi
Odznaka honorowa „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”

Antoni Falkiewicz (ur. 3 września 1901 we Lwowie, zm. 2 września 1977 we Wrocławiu) – doktor medycyny, profesor Akademii Medycznej we Wrocławiu, internista, kardiolog.

Życiorys

Syn Antoniego. Studiował medycynę na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, później pracował w II Klinice Chorób Wewnętrznych pod kierunkiem prof. Romana Renckiego, a w 1925 otrzymał tytuł doktora wszechnauk lekarskich. Po doktoracie wyjechał na roczny staż do Wiednia, gdzie u prof. dra Karela Frederika Wenckebacha zgłębiał tajniki nowatorskiej wówczas techniki kardiologicznejelektrokardiografii. Wróciwszy do Lwowa w 1926 pracował do 1935 w Uniwersyteckiej Klinice Chorób Wewnętrznych, dając się poznać jako doskonały nauczyciel akademicki, uzdolniony diagnosta i naukowiec.

9 grudnia 1926 roku Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 41. lokatą w rezerwie, w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy, a Minister Spraw Wojskowych wcielił do 10 batalionu sanitarnego w Przemyślu[1].

W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto. Posiadał przydział do kadry zapasowej 10 Szpitala Okręgowego w Przemyślu[2].

W 1935 wygrał konkurs na stanowisko prymariusza Oddziału Wewnętrznego Państwowego Szpitala Powszechnego we Lwowie; pracując tam nie zaniedbywał swego rozwoju naukowego.

Podczas II wojny światowej najpierw (po wkroczeniu Rosjan) był ordynatorem Oddziału Kardiologiczno-Reumatologicznego, a następnie przeniesiono go na stanowisko docenta Katedry Terapii Szpitalnej. Po wkroczeniu Niemców prowadził prywatną praktykę lekarską. W 1943 przeniósł się z rodziną na Rzeszowszczyznę. Po ponownym przejściu frontu, w 1944, Falkiewicza powołano do służby wojskowej i skierowano – w stopniu podpułkownika – na stanowisko naczelnego internisty Dowództwa Okręgu Wojskowego Lublin-Warszawa. W tym czasie prowadził na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie zajęcia dydaktyczne dla studentów IV i V roku Wydziału Lekarskiego. W Lublinie także otrzymał habilitację, publikując rozprawę „O możliwości wykorzystania zaburzeń przewodzenia bodźców w obrębie wiązki przedsionkowo-komorowej u człowieka”.

Po wojnie Falkiewicz osiadł we Wrocławiu, gdzie w grudniu 1945 powierzono mu Klinikę Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu i Politechniki przy ul. Pasteura 4. W 1946 mianowano go profesorem nadzwyczajnym. W tym samym roku, w wyniku zmian organizacyjnych, Falkiewicz został kierownikiem II Kliniki Chorób Wewnętrznych (mieszczącej się w tym samym miejscu).

W latach 1949–1950 Falkiewicz był dziekanem Wydziału Lekarskiego, a od chwili usamodzielnienia się wrocławskiej Akademii Medycznej w 1950 – jej prorektorem do spraw nauki, by w latach 1954–1957 objąć w niej stanowisko rektora. Był współzałożycielem i przewodniczącym Oddziału Wrocławskiego Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, w Towarzystwie Internistów Polskich zasiadał w Zarządzie Głównym i przewodniczył Oddziałowi Wrocławskiemu, a w Międzynarodowym Towarzystwie Internistów, od roku 1955, był jego członkiem zwyczajnym. W 1961 mianowano go profesorem zwyczajnym, a w 1971 przeszedł na emeryturę. W latach 1951–1977 pełnił funkcję kierownika ośrodka naukowo-badawczego i konsultanta naukowego uzdrowiska Kudowa-Zdrój.

Wyróżniony został m.in. tytułem honorowego obywatela Kudowy-Zdroju, Naukową Nagrodą miasta Wrocławia, a także doktora honoris causa Akademii Medycznej we Wrocławiu (1972) i Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi (1975).

Zmarł 2 września 1977 we Wrocławiu[3].

Ojciec dziennikarki Magdaleny Bajer.

Ordery i odznaczenia

Upamiętnienie

Jego imieniem nazwano szpital specjalistyczny na wrocławskim Brochowie[7].

Lekarz przyjmuje pacjenta, a nie procesję chorych narządów. Musimy widzieć człowieka w całym jego otoczeniu, a nie same choroby, od których chcemy go uwolnić.

Myśl A. Falkiewicza, utrwalona na tablicy pamiątkowej w pijalni wód w Kudowie:

Przypisy

  1. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 55 z 31 grudnia 1926 r., s. 453. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 3 z 29 stycznia 1927 r., s. 23.
  2. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 224, 800.
  3. Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Rok XVI, nr 33, s. 97, grudzień 1977. Londyn: Koło Lwowian w Londynie. [dostęp 2022-11-29]. 
  4. M.P. z 1954 r. nr 100, poz. 1224 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie służby zdrowia”
  5. M.P. z 1951 r. nr 79, poz. 1082 „za zasługi w pracy zawodowej”.
  6. M.P. z 1953 r. nr 64, poz. 785 - Załącznik nr 4. Wykaz osób odznaczonych przez Ministra Zdrowia Odznaką „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”.
  7. Encyklopedia Wrocławia. Jan Harasimowicz (red.). Wyd. III. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006, s. 190.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Falkiewicz-tablica.JPG
Autor: Bonio, Licencja: CC BY-SA 3.0
Tablica ku czci profesora Antoniego Falkiewicza, Wrocław, ul. Pasteura 4
Odznaka „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”.png
Autor: Kolekcjoner – msgt, Licencja: CC BY-SA 2.0
Odznaka honorowa „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”