Antoni Furdal

Antoni Furdal (ur. 22 maja 1928 w Rososzy pod Garwolinem[1], zm. 8 czerwca 2019[2]) – polski językoznawca, polonista i slawista[1][3].

Życiorys

W latach 1948–1952 studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim filologię polską i słowiańską[1]; był uczniem Kazimierza Nitscha i Tadeusza Lehra-Spławińskiego[3]. Habilitację uzyskał w 1965 roku na Uniwersytecie Wrocławskim[1], tam też został mianowany profesorem nadzwyczajnym w 1973 roku, a profesorem zwyczajnym – w 1981 roku[1][3].

Był zatrudniony w Zakładzie Językoznawstwa Polskiej Akademii Nauk w Krakowie, później zaś na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie od 1970 roku był kierownikiem Katedry Językoznawstwa Ogólnego. Od roku 1979 pracował także w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu (wcześniej Wyższa Szkoła Pedagogiczna we Wrocławiu, obecnie Uniwersytet Opolski)[1].

Dwukrotnie wyróżniony nagrodą resortową (w 1978 i 1981 – nagroda zespołowa). Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej[4].

Badania naukowe

Prace naukowe Antoniego Furdala dotyczą przede wszystkim: dialektologii języka polskiego, stylistyki, semiotyki, słowiańskiej fonologii historycznej oraz teorii języka[1][3].

Do ważniejszych jego publikacji zaliczyć można[1][3]:

  • Mazowieckie dyspalatalizacje spółgłosek wargowych miękkich (1955)
  • Rozpad języka prasłowiańskiego w świetle rozwoju głosowego (1961)
  • O przyczynach zmian głosowych w języku polskim (1964)
  • Klasyfikacja odmian współczesnego języka polskiego (1973)
  • Językoznawstwo otwarte (1977)

Opublikował także powieść pt. Każdy ma swego młodszego brata (1994)[3].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h Urbańczyk 1991 ↓.
  2. ↑ Zmarł prof. Antoni Furdal
  3. ↑ a b c d e f Obyczaje, języki, ludy świata 2007 ↓.
  4. ↑ Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, str. 297

Bibliografia

Linki zewnętrzne