Antoni Gustaw Bem

Antoni Gustaw Bem

Data i miejsce urodzenia	4 czerwca 1848 Lipsko
Data i miejsce śmierci	15 kwietnia 1902 Warszawa
Zawód, zajęcie	historyk literatury, krytyk
Małżeństwo	Anna Bugaj (od 1869)

Grób Antoniego Gustawa Bema

Antoni Gustaw Bem (ur. 4 czerwca 1848 w Lipsku, zm. 15 kwietnia 1902 w Warszawie) – polski historyk literatury i krytyk.

Biografia

Urodził się w inteligenckiej rodzinie Karola (poległego w powstaniu węgierskim) i Joanny z Krężelewskich. W 1858 rozpoczął naukę w Collegium Gostomianum w Sandomierzu, a w 1862 w gimnazjum radomskim, które ukończył w 1865. W latach 1866-1869 studiował na wydziale filologiczno-historycznym Szkoły Głównej w Warszawie. Po studiach zajmował się pracą pedagogiczną, był nauczycielem prywatnym w Kielcach i w Warszawie, uczył języka polskiego oraz literatury polskiej i powszechnej. W latach 1879-1888 był nauczycielem gimnazjum męskiego w Kielcach (do jego uczniów należał m.in. Stefan Żeromski). W 1888 przeniósł się do Warszawy, gdzie m.in. z Stanisławem Krzemińskim i Aleksandrem Świętochowskim współtworzył tajny zespół publicystyczny "Towarzystwo Literackie".

Jednocześnie pracował jako literat, napisał wiele recenzji, studiów i szkiców historyczno-literackich, które ukazywały się począwszy od 1871 do 1902 roku w różnych czasopismach, m.in. "Niwie", "Opiekunie Domowym", "Gazecie Kieleckiej", "Przeglądzie Krytycznym", "Tygodniku Lwowskim", "Przeglądzie Tygodniowym", "Nowinach", "Prawdzie", "Kraju" oraz w księgach pamiątkowych na cześć Jeża i Orzechowskiej.

Razem z Danielem Glińskim przełożył dzieło Quineta Nowy duch (1881), ze Stanisławem Czarnowskim - Dzieje literatury polskiej Włodzimierza Spasowicza. Natomiast wydanie drugie (1884) i trzecie (1891) ostatniego dzieła to efekt samodzielnej pracy translatorskiej Bema. Przetłumaczył także książkę Spasowicza Życie i polityka margrabiego Wielopolskiego. Był autorem dwóch podręczników gramatyki polskiej Zarys wykładu mowy polskiej według wskazówek językoznawstwa porównawczego^[1] (wyd. 1883) i Jak mówić po polsku, czyli gramatyka polska w zarysie popularnym^[2] (wyd. 1889). Podręczniki te jednak nie zdobyły uznania ówczesnych krytyków. Natomiast znaczną popularność zyskała jego Teoria poezji polskiej z przykładami w zarysie popularnym analityczno-dziejowym^[3], wydana w Petersburgu w 1899 roku.

Antoni Bem językiem ojczystym posługiwał się doskonale, kochał go i uważał za skarb narodowy, potrafił wytykać uznanym stylistom wszelkie wykroczenia przeciw czystości językowej. Sam przez całe życie doskonalił swoje umiejętności i jako stylista może służyć za przykład dla krytyków literackich. W nauce historyczno-literackiej niektóre jego ustalenia zyskały trwałe miejsce.

Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 87-5-30)^[4].

Przypisy

Bibliografia

• Henryk Markiewicz: Pozytywizm. Wyd. VII. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008, s. 449, seria: Wielka Historia Literatury Polskiej. ISBN 978-83-01-13849-3.
• Antoni Gustaw Bem – patron szkoły. Publiczna Szkoła Podstawowa w Lipsku. [dostęp 2011-03-09].

Literatura uzupełniająca

• Ignacy Chrzanowski, w: Polski Słownik Biograficzny. T. 1. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1935, s. 415–416. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03484-0

Linki zewnętrzne

• Antoni Gustaw Bem – dzieła w bibliotece Polona