Antoni Huczyński

Antoni Huczyński

Burza

strzelec
Data i miejsce urodzenia	26 listopada 1922 Kraków, Polska
Data i miejsce śmierci	9 maja 2020 Warszawa, Polska
Przebieg służby
Lata służby	1939–1944
Siły zbrojne	Armia Krajowa
Jednostki	Grupy „Kampinos”
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa * Powstanie warszawskie
Odznaczenia

Wiata w Lesie Kabackim z tabliczką upamiętniającą Antoniego Huczyńskiego

Antoni Huczyński, właściwie Antoni Marian Romuald Cholewa-Huczyński^[1] ps. Burza, Dziarski Dziadek (ur. 26 listopada 1922 w Krakowie^[2], zm. 9 maja 2020^[3][4] w Warszawie^[1]) – polski lekarz weterynarii, żołnierz Armii Krajowej, powstaniec warszawski, strzelec Wojska Polskiego, działacz kombatancki^[2] i youtuber^[5]. Oficer Orderu Odrodzenia Polski^[6].

Życiorys

1922–1945

Antoni Marian Romuald Huczyński urodził się 26 listopada 1922 w Krakowie jako piąte dziecko w rodzinie pułkownika Czesława Huczyńskiego i Marii z domu Sarri (jej ojciec był Grekiem)^[2][7].

Wstąpił do AK 3 marca 1944 roku^[8]. Należał do plutonu 709 należącego do 1-szego Rejonu „Brzozów” (Legionowo), który podlegał pod VII-my Obwód „Obroża” Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej^[2]. Walczył w powstaniu warszawskim, na przedpolu Warszawy – w Legionowie. Pluton, w którym walczył, rozlokował się w lasku obok szosy łączącej Legionowo z Zegrzem, aby ostrzeliwać samochody transportujące żołnierzy niemieckich. Drugiego dnia powstania otrzymał zadanie do wykonania – zniszczenie czołgu. Chcąc wypełnić swoje zadanie wykopał metr od szosy dół, w którym udało mu się schować. Do zniszczenia czołgu wykorzystał minę przeciwczołgową. O brzasku, kiedy szosą przejechały trzy czołgi, wrzucił minę pod czwarty z nich. W konsekwencji wybuchu stracił przytomność i pozostał w rowie. Spośród wszystkich żołnierzy, tylko jemu udało się zniszczyć czołg, dlatego też za swój czyn miał zostać nagrodzony Krzyżem Walecznych, jednak obietnica ta nigdy nie została spełniona. Został jedynie wymieniony w rozkazie dziennym, że zniszczył tygrysa. Po akcji z czołgiem wciąż pozostawał w ukryciu – razem z żołnierzami drugiego plutonu stworzyli obóz pod Legionowem^[8].

4 września 1944 roku, dzięki wiadomości od gońca, uniknął śmierci, uciekając z domu do lasu pod Choszczówką. W ten sposób trafił do batalionu, którego dowódcą był porucznik Bolesław Szymkiewicz ps. „Znicz”, wchodzącego w skład Grupy „Kampinos”^[2].

5 lub 6 września plutonowi 709, w którym walczył, wyznaczono obronę wsi Wiersze i Truskawki^[8].

13 września wraz ze swoim plutonem poszukiwał zrzutów amerykańskich, chodząc nocą po lesie. W ten sposób zyskał broń, niezwykle wtedy potrzebną. Był to dwudziestostrzałowy amerykański Thompson, kaliber 9^[8].

Kiedy powstanie warszawskie powoli zmierzało ku końcowi, przebywał w Brzozówce, kiedy to cały oddział wycofywał się pod naporem sił niemieckich. Po rozkazie dowódcy Grupy „Kampinos” majora Alfonsa Kotowskiego „Okonia” do opuszczenia puszczy, w nocy z 27 na 28 września wraz z oddziałem rozpoczął odwrót podczas ostrzału artyleryjskiego, kierując się na południe w stronę Gór Świętokrzyskich^[8].

Po dramatycznej przeprawie przez rzekę Utratę, pod ostrzałem czołgów, 29 września natknął się na szpicę kawaleryjską „Doliniaków” prowadzącą ośmiu jeńców niemieckich. Dowódca szpicy o pseudonimie „Świerk” wydał polecenie przypilnowania jeńców. W obliczu zbliżającego się wojska niemieckiego musieli wraz z kolegą podjąć decyzję co zrobić z żołnierzami. Stwierdzili, że nie mogą rozstrzelać bezbronnych ludzi, dlatego też wypuścili ich na wolność. Pod Jaktorowem wziął udział w jednej z największych bitew partyzanckich w czasie II wojny światowej na terenach polskich – około 2 tysięcy partyzantów zostało okrążonych przez niemieckie jednostki pancerne^[8].

1945–1989

Po 1945 używał nazwiska Cholewa-Huczyński^[2].

W wieku 29 lat zdał maturę jako ekstern (1951). Dzięki podjęciu studiów na Wydziale Weterynaryjnym SGGW w Warszawie uzyskał zwolnienie z wojska. W ich trakcie pracował w ZOO. Naukę zwieńczyło uzyskanie dyplomu lekarza weterynarii (1958)^[7].

Przez czterdzieści lat pracował jako lekarz weterynarii^[9].

Działał społecznie jako radny w Otwocku, natomiast w latach osiemdziesiątych był zaangażowany w NSZZ Solidarność^[8].

1990–2020

3 sierpnia 2008 prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Lech Kaczyński w czasie obchodów 64. rocznicy wybuchu powstania warszawskiego w Parku Wolności na terenie Muzeum Powstania Warszawskiego za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za działalność na rzecz środowisk kombatanckich odznaczył go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[6].

Autor książki Mój sposób na długowieczność^[10],w której opisuje wypracowane przez siebie metody pozwalające żyć nie tylko długo, ale w zdrowiu i radości. Książka zawiera historię autora oraz przede wszystkim opis diety oraz ćwiczeń gimnastycznych, które są składowymi zdrowego trybu życia i długowieczności^[8]. Jako Dziarski dziadek – bohater filmów publikowanych w serwisie YouTube.

W 2015 spełniło się jego marzenie o przejażdżce samochodem rajdowym, którą odbył razem z Krzysztofem Hołowczycem, pędząc ponad 200 km/h^[11].

W 2015 na zaproszenie prezydenta RP Bronisława Komorowskiego zwiedził Belweder w Warszawie^[12].

W 2016 brał udział w programie Duży w Maluchu^[9].

Odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2008)^[6][13]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski^[14][9]
• Warszawski Krzyż Powstańczy^[14][9]
• Krzyż Partyzancki^[9]

Życie prywatne

W 1951 ożenił się z Barbarą Iwicką, z którą miał dwie córki: Małgorzatę i Dorotę^[7][14].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Przepis na długowieczność według Antoniego Huczyńskiego ps. „Burza”. kresowiacy.com, 25 grudnia 2013. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-23)].