Antoni Kamieński

Antoni Kamieński

Data i miejsce urodzenia	13 czerwca 1878 Łódź
Data śmierci	1944
Wojewoda łódzki
Okres	od 19 listopada 1919 do 1 marca 1922
Poprzednik	brak
Następca	Paweł Garapich
Minister spraw wewnętrznych
Okres	od 10 marca 1922 do 11 grudnia 1922
Poprzednik	Stanisław Downarowicz
Następca	Ludwik Darowski
Odznaczenia

Grób Antoniego Kamieńskiego na cmentarzu Powązkowskim

Antoni Kamieński (ur. 13 czerwca 1878 w Łodzi, zm. 1944?) – polski działacz państwowy, wojewoda łódzki, minister spraw wewnętrznych, inżynier metalurg.

Życiorys

Był synem Michała i Jadwigi z Jelczów. W 1896 ukończył Gimnazjum Filologiczne w Radomiu, po czym podjął studia – początkowo na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim, następnie na Wydziale Chemicznym Warszawskiego Instytutu Politechnicznego im. Cara Mikołaja II (późniejsza Politechnika Warszawska). W czasie studiów działał w Polskiej Partii Socjalistycznej, stowarzyszeniu akademickim „Zjednoczenie” zostając jego pierwszym prezesem^[1] oraz „Bratniaku”. Naraził się władzom udziałem w licznych demonstracjach i w 1899 został relegowany z Politechniki, z jednoczesnym zakazem kontynuowania studiów na terenie państwa rosyjskiego. Wyjechał do Austrii i ukończył studia na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej w Leoben z dyplomem inżyniera metalurga.

Po powrocie do kraju pracował w hutach na Górnym Śląsku, Śląsku Cieszyńskim i Morawach. Od 1914 pracował jako dyrektor Huty Stąporków. Po wybuchu I wojny światowej zaangażował się w legalne życie polityczno-społeczne. Był działaczem Wydziału Narodowego Radomskiego i Rady Narodowej powiatu koneckiego (1915–1917), członkiem Centralnego Komitetu Narodowego w Warszawie (VII 1916 – V 1917)^[2]. Pod koniec wojny wszedł w skład Zarządu Głównego Komitetu Ratunkowego^[1]. Od 7 listopada 1918 był starostą powiatu koneckiego, a od 19 listopada 1919 do 1 marca 1922 pierwszym, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, wojewodą łódzkim. Był pełnomocnikiem Obywatelskiego Komitetu Wykonawczego Obrony Państwa i przewodniczącym Obywatelskiego Komitetu Obrony Państwa na województwo łódzkie w 1920 roku^[3]. Od 10 marca do 11 grudnia 1922 sprawował funkcję ministra spraw wewnętrznych. Później był dyrektorem Huty Fryderyk w Strzybnicy k. Tarnowskich Gór, prezesem Modrzejowskich Zakładów Górniczo-Hutniczych i sędzią handlowym.

Dokładna data oraz miejsce jego śmierci nie są nieznane. W okresie powstania warszawskiego przebywał w stolicy – pomagał między innymi w jadłodajni na Starym Mieście^[4].

Od 30 listopada 1918 był mężem Stanisławy Gajewskiej.

Ordery i odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: po raz drugi 11 listopada 1936^[5])
• Krzyż Wielki Orderu Korony Rumunii (Rumunia)

Przypisy

Bibliografia

• Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 316–317. [dostęp 2021-02-12].
• Julian Samujło, Antoni Kamieński, [w:] Polski Słownik Biograficzny, tom XI. 1964–1965 (błędna data śmierci – 1924).