Antoni Kilian Sebastian Rozwadowski

Antoni Kilian Sebastian Rozwadowski
major
Data urodzenia

1794 lub 1795

Data i miejsce śmierci

21 lipca 1855
Meteniów

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Księstwa Warszawskiego,
Wojsko Polskie Królestwa Kongresowego,
Gwardia Narodowa

Jednostki

8 Pułk Ułanów,
1 Pułk Strzelców Konnych,
10 Pułk Jazdy Lubelskiej

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-austriacka,
wojny napoleońskie (inwazja na Rosję),
powstanie listopadowe,
Wiosna Ludów

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Antoni Kilian Sebastian Rozwadowski
Rodzina

Rozwadowscy herbu Trąby

Ojciec

Kazimierz Rozwadowski herbu Trąby

Matka

Anna Golejewska herbu Kościesza

Żona

Tekla Antonina Czechowicz herbu Ostoja

Dzieci

Kazimierz, Justyna, Bolesław

Antoni Kilian Sebastian Rozwadowski herbu Trąby (ur. 1794 lub 1795, zm. 21 lipca 1855 w Meteniowie) – polski oficer.

Życiorys

Urodził się w 1794[1] lub w 1795[2]. Wywodził się z gałęzi szlacheckiej rodu Rozwadowskich herbu Trąby[1]. Był prawnukiem Macieja (ur. 1647, podstoli radomski), wnukiem Ignacego (1702-1777), najstarszym synem Kazimierza (ur. 1748 lub 1757, zm. 1836, pułkownik wojsk polskich) i Anny z domu Golejewskiej herbu Kościesza (córka Józefa, brygadiera wojsk polskich)[2][1]. Miał braci Wincentego (1799-1849, rotmistrz wojsk polskich, powstaniec listopadowy), Erazma (1806-1880, porucznik wojsk polskich), Wiktora (1812-1858, porucznik wojsk polskich, powstaniec listopadowy, ojciec Tomisława)[3][4]. Jego rodzina mieszkała w Różyskach[5].

Mając 14 lat wstąpił w szeregi 8 pułku ułanów Armii Księstwa Warszawskiego pod dowództwem swojego ojca i odbył kampanię galicyjską podczas wojny polsko-austriackiej 1809[2]. Następnie kształcił się w szkole artylerii[2]. W 1811 został mianowany podporucznikiem w 8 pułku ułanów już pod dowództwem ks. płk. Dominika Radziwiłła[2]. W tym stopniu brał udział w inwazji na Rosję w 1812, służąc w przedniej straży armii Napoleona I[2]. Walczył w kolejnych bitwach kampanii od Dzisny po Moskwę[2]. W tym okresie został kilkakrotnie ranny, a pod nim zabito dwa konie[2]. 18 października 1812 pod Moskwą stracił lewe oko w wyniku postrzału[2]. Podczas odwrotu armii 12 grudnia nad Niemnem został wzięty do niewoli rosyjskiej[2]. Po 17 miesiącach powrócił na ziemie polskie[2]. Za czyny z wojny w 1812 został odznaczony francuską Legią Honorową i Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari[2][1][6].

W 1815 udał się do Warszawy i został porucznikiem 1 pułku strzelców konnych Wojska Polskiego Królestwa Kongresowego[2]. W 1818 wnioskował o dymisję i wrócił do Galicji[2]. Był panem na Turówce[1].

W 1825 przystąpił do Związku Patriotycznego[2]. Po wybuchu powstania listopadowego 1830 wraz z trzema braćmi został wyprawiony przez ojca do liniowej służby wojskowej[7]. Opuścił dom w grudniu 1830 i wstąpił do 10 pułku jazdy lubelskiej[2]. W stopniu kapitana walczył dowodząc 5 i 6 szwadronem pułku w składzie Korpusu Żymierskiego[8][1]. Uczestniczył w bitwie pod Białołęką (24 lutego 1831), bitwie o Olszynkę Grochowską (25 lutego 1831)[9]. Następnie przeszedł do służby w macierzystym 1 pułku strzelców konnych, walczył w bitwie pod Lubartowem (10 maja 1831)[9]. Później został skierowany do Kielc w sile 320 ludzi, po czym mianowany przez gen. Jana Weyssenhoffa komendantem placu w Nowym Mieście (Korczyn), gdzie nadzorował też formujące się w pobliżu oddziały Legii Nadwiślańskiej[9]. Na żądanie ks. Henryka Lubomirskiego objął dowództwo nad Legią Nadwiślańską[9]. Został awansowany na stopień majora przez gen. Samuela Różyckiego[9]. Następnie z oddziałem skierował się do Krakowa, gdzie odbył kwarantannę choleryczną w Podgórzu, po czym wrócił do domu[9].

W trakcie powstania krakowskiego 1846 nie uczestniczył w spiskach, a mimo tego został aresztowany[9]. W czasie Wiosny Ludów był komendantem Gwardii Narodowej w Tarnopolu i organizatorem tejże na obszarze obwodu tarnopolskiego[9].

W 1822 ożenił z baronową Teklą Antoniną Czechowicz herbu Ostoja (córką br. Jana Czechowicza na Pałachiczach)[2][1]. Mieli dzieci: Kazimierza (ur. 1831), Justynę (ur. 1835, żona Włodzimierza Rozwadowskiego), Bolesława (ur. 1842)[10].

Zmarł 21 lipca 1855 w Meteniowie[9][1]. Został pochowany na cmentarzu w Zborowie[9][11].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h Almanach 1908 ↓, s. 813.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Życiorysy 1880 ↓, s. 57.
  3. ↑ Życiorysy 1880 ↓, s. 57-60.
  4. ↑ Almanach 1908 ↓, s. 813, 817.
  5. ↑ Życiorysy 1880 ↓, s. 60.
  6. ↑ Stanisław Tarnowski: Xsięga pamiątkowa w 50-letnią rocznicę powstania roku 1830 zawierająca spis imienny dowódzców i sztabs-oficerów, tudzież oficerów, podoficerów i żołnierzy Armii Polskiej w tymż roku Krzyżem Wojskowym „Virtuti Militari” ozdobionych. Lwów: 1881, s. 57.
  7. ↑ Życiorysy 1880 ↓, s. 59.
  8. ↑ Życiorysy 1880 ↓, s. 57-58.
  9. ↑ a b c d e f g h i j Życiorysy 1880 ↓, s. 58.
  10. ↑ Almanach 1908 ↓, s. 813-814.
  11. ↑ Józef Białynia Chołodecki: Cmentarzyska i groby naszych bohaterów z lat 1794-1864 na terenie wschodniej Małopolski. Lwów: 1928, s. 46.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie