Antoni Korzycki
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 7 listopada 1904 |
|---|---|
| Data śmierci | 9 czerwca 1990 |
| II wiceprezes Rady Ministrów | |
| Okres | od 6 lutego 1947 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
       | |
Antoni Korzycki, ps. „Antek”, „Antoś”, „Borowy”, „Topolski” (ur. 7 listopada 1904 w Podkonicach Dużych, zm. 9 czerwca 1990) – polski spółdzielca, publicysta i polityk ruchu ludowego. W latach 1947–1952 II wiceprezes Rady Ministrów. Poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II, III, IV, V, VI, VII i VIII kadencji. Członek Centralnej Komisji Porozumiewawczej Stronnictw Demokratycznych w 1946[1]. Budowniczy Polski Ludowej.
Życiorys
Syn Stanisława i Józefy. Uzyskał wykształcenie wyższe niepełne, ukończył nauczanie w 1932 w Instytucie Oświaty Pracowniczej. W latach 1922–1933 pracował w ubezpieczalniach, następnie udzielał się w spółdzielczości. Był wydawcą pisma „Samopomoc”, publicystą „Wiadomości” we Lwowie, a od 1933 do 1939 pracownikiem Głównego Urzędu Statystycznego i Spółdzielczego Instytutu Naukowego w Warszawie. W czasie okupacji działał w Gwardii Ludowej, Armii Ludowej i Batalionach Chłopskich, należał do Polskiej Partii Robotniczej, udzielał się w spółdzielczości. Współorganizator i uczestnik pierwszego konspiracyjnego posiedzenia Krajowej Rady Narodowej w noc sylwestrową 1943/1944.
Należał do Polskiego Stronnictwa Ludowego „Wyzwolenie” (1918–1924), następnie do 1927 w Niezależnej Partii Chłopskiej, a od 1928 do 1931 w Zjednoczeniu Lewicy Chłopskiej „Samopomoc”. Od 1931 należał do Stronnictwa Ludowego, w latach 1944–1945 był sekretarzem generalnym zarządu głównego Stronnictwa Ludowego „Wola Ludu”, a następnie do 1949 sekretarzem generalnym Naczelnego Komitetu Wykonawczego satelickiego wobec PPR Stronnictwa Ludowego. W ZSL był wiceprezesem Rady Naczelnej Naczelnego Komitetu Wykonawczego (1949–1956) i członkiem NKW, a następnie Naczelnego Komitetu (1949–1954, 1956–1984), od 1957 do 1971 członek prezydium NK. W latach 1954–1956 był członkiem prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Narodowego, później nadal zasiadał do 1983 w Ogólnopolskim Komitecie tej organizacji (już pod nazwą Front Jedności Narodu)[2].
Pełnił mandat poselski do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II, III, IV, V, VI, VII i VIII kadencji. Podczas II, III, IV i V kadencji był przewodniczącym Komisji Spraw Wewnętrznych. W latach 1947–1952 II wiceprezes Rady Ministrów. W listopadzie 1949 został członkiem Ogólnokrajowego Komitetu Obchodu 70-lecia urodzin Józefa Stalina[3].
W latach 1953–1956 prezes zarządu głównego Związku Samopomocy Chłopskiej, następnie do 1976 przewodniczący rady Centrali Rolniczej Spółdzielni „SCh”, a do 1981 przewodniczący rady Centralnego Związku Spółdzielni Rolniczych „SCh”.
Przewodniczący Głównej Komisji Rewizyjnej Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej od 1970 do 1983, członek władz naczelnych Związku Bojowników o Wolność i Demokrację przez cały okres istnienia związku.
Był żonaty z Genowefą z domu Litwin (1912–1998). Został pochowany na cmentarzu komunalnym Północnym na Wólce Węglowej w Warszawie[4].
Odznaczenia
- Order Budowniczych Polski Ludowej (1969)
- Order Krzyża Grunwaldu II klasy (1969)
- Order Sztandaru Pracy I klasy
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1949)[5]
- Złoty Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
- Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
- Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
- Medal za Warszawę 1939–1945 (1946)[6]
- Medal 30-lecia Polski Ludowej
- Medal Komisji Edukacji Narodowej
- Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
- Odznaka pamiątkowa 1 Warszawskiej Dywizji Piechoty Lenino-Berlin 1943–1945[7]
- Odznaka „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”
- odznaczenia ZSRR, czechosłowackie, bułgarskie i węgierskie
Przypisy
- ↑ „Wolna Polska”, nr 13 (149), Moskwa, 8 kwietnia 1946, s. 1.
- ↑ „Trybuna Robotnicza”, nr 4 (4350), 7 stycznia 1958, s. 2.
- ↑ „Życie Warszawy”, nr 306 (1808), 6 listopada 1949, s. 1.
- ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
- ↑ M.P. z 1949 r. nr 62, poz. 832.
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43.
- ↑ Profil na stronie Biblioteki Sejmowej.
Bibliografia
- Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Warszawa: PWN, 1991, s. 442, ISBN 83-01-10386-8, OCLC 69290887.
- Informacje w BIP IPN
- Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1898, s. 584
- kursywa – ministrowie, odwołani przed końcem istnienia rządu
Media użyte na tej stronie
_BAR.svg)
Baretka Orderu Budowniczych Polski Ludowej (wzór z rozetką).
Baretka: Order Sztandaru Pracy I klasy
Baretka: Brązowy Medal "za Zasługi dla Obronności Kraju".
Baretka: Medal 30-lecia Polski Ludowej
Baretka Odznaki 1000-lecia Państwa Polskiego
Jubileusz 75 urodzin Antoniego Korzyckiego w Naczelnym Komitecie Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego w Warszawie
Antoni Korzycki (1904-1990)
Baretka: Order Krzyża Grunwaldu II klasy
Baretka Orderu Budowniczych Polski Ludowej (wzór z rozetką).
Józef Cyrankiewicz, Prime Minister of Poland (People's Republic of Poland) 1947-1970
Autor: Krzem Anonim, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób Antoniego Korzyckiego na cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie (kwatera E-XVII-1, rząd 2, grób 19)
Baretka: Medal za Warszawę 1939-1945