Antoni Kossakowski (1735–1798)

Antoni Korwin-Kossakowski
Ilustracja
Herb
Ślepowron
Rodzina

Kossakowscy herbu Ślepowron

Data urodzenia

1735

Data śmierci

25 września 1798

Ojciec

Dominik Kossakowski (zm. 1743)

Żona

Eleonorą ze Straszewiczów

Dzieci

Józef Antoni Kossakowski

Odznaczenia
Order Orła Białego Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów)

Antoni Korwin-Kossakowski herbu Ślepowron (ur. w 1735 roku – zm. 25 września 1798 roku) – kasztelan inflancki w 1790 roku, chorąży kowieński w latach 1782-1789, pisarz ziemski kowieński w latach 1765-1782, strażnik kowieński w latach 1759-1765, budowniczy kowieński w latach 1758-1759[1], marszałek konfederacji powiatu kowieńskiego w 1767 roku[2].

Syn stolnika żmudzkiego Dominika (zm. 1743), brat biskupa Józefa i hetmana Szymona (powieszonych w czasie insurekcji kościuszkowskiej). Jako członek znanej litewskiej rodziny szlacheckiej pełnił szereg funkcji publicznych i wojskowych, był chorążym petyhorskim wojsk litewskich, chorążym kowieńskim, posłem powiatu kowieńskiego na sejm 1780 roku[3] i posłem na sejm 1788 roku, sędzią sejmowym (1789). W 1784 otrzymał Order Świętego Stanisława, w 1791 Order Orła Białego. Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego[4]. Wybrany ze stanu rycerskiego sędzią Sejmu Czteroletniego w 1788 roku[5]. 30 września 1789 został kasztelanem inflanckim. Figurował na liście posłów i senatorów posła rosyjskiego Jakowa Bułhakowa w 1792 roku, która zawierała zestawienie osób, na które Rosjanie mogą liczyć przy rekonfederacji i obaleniu dzieła 3 maja[6]. Był konsyliarzem z Senatu w konfederacji generalnej Wielego Księstwa Litewskiego w konfederacji targowickiej w 1792 roku[7], delegowany przez nią do sądów ulitimae instantiae w 1792 roku[8].

Jako stronnik Rosji był więziony w czasie insurekcji kościuszkowskiej; podobno – według własnych wspomnień Kossakowskiego – w sprawie jego zwolnienia interweniował sam Tadeusz Kościuszko.

Został pochowany w Żejmach na Litwie. Z małżeństwa z Eleonorą ze Straszewiczów był ojcem Józefa (1772-1842), generała i adiutanta Napoleona.

Przypisy

  1. ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego, t. 2, Województwo trockie XIV-XVIII wiek, pod redakcją Andrzeja Rachuby, Warszawa 2009, s. 604.
  2. ↑ Akta sejmiku kowieńskiego z lat 1733-1795, wydała Monika Jusupović, Warszawa 2019, s. 215.
  3. ↑ Dyaryusz Seymu Ordyngo [!] Warszawskiego Roku 1780 Dnia 2go Pazdziernika Zaczętego, z Wyrażeniem Posłow, Sessyi, Projektow, Mow, &c., Grodno 1780, s. 6.
  4. ↑ Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ..., Warszawa 1791, s. 311.
  5. ↑ Volumina Legum, t. IX, Kraków 1889, s. 99.
  6. ↑ Łukasz Kądziela, Między zdradą a służbą Rzeczypospolitej. Fryderyk Moszyński w latach 1792-1793, Warszawa 1993, s. 46, Сборник Русского исторического общества, t. 47,Petersburg 1885, s. 271.
  7. ↑ Korrespondent Warszawski Donoszący Wiadomości Kraiowe y Zagraniczne. 1792, no 64 + dod., s. 586.
  8. ↑ Korwin [Kossakowski] S., Trzeci Maj i Targowica, Kraków 1890, s. 127.

Bibliografia

  • Polski Słownik Biograficzny, tom XIV, 1968–1969 (artykuł Bernarda Krakowskiego)

Media użyte na tej stronie