Antoni Krasnowolski

Antoni Krasnowolski (ur. 18 stycznia 1855 w Świeciu, zm. 14 sierpnia 1911 w Warszawie) – polski językoznawca i polonista, filolog klasyczny, pedagog, tłumacz literatury a zwłaszcza prac popularnonaukowych z wielu języków (m.in. niemieckiego, francuskiego i rosyjskiego).

Był synem Józefa Krasnowolskiego i Konstancji Zawadzińskiej[1]. Jako pierwszy zajął się badaniem składni polskiej w dziele Systematyczna składnia języka polskiego (1897). Napisał m.in. Słowniczek frazeologiczny. Poradnik dla piszących (1899 i późniejsze wydania), Materiały, plany i wzory do ćwiczeń stylistycznych (1901—1902), Najpospolitsze błędy językowe (1903), Gramatyka łacińska szkolna (1906), a także samouczek do nauki polskiego wydany w języku niemieckim Selbststudium Der Polnischen Sprache przez wyd. Toussaint-Langenscheidt. Przed śmiercią rozpoczął pracę nad podręcznym Słownikiem staropolskim, ukończonym po jego śmierci przez Władysława Niedźwiedzkiego i wydanym przez Michała Arcta w 2 tomach (1914). Zajmował się dialektami (Słowniczek gwary chełmińskiej, 1879). W dziełach swych dbał o czystość mowy.

Najważniejsze prace przełożone przez Antoniego Krasnowolskiego na j. polski:

  • Uzasadnienie filozofji neosokratycznej H. Gomperza (1900),
  • Psychologia D. Merciera (1901),
  • Syberja, Ameryka Przyszłości A. Gleinera (1904),
  • Estetyka Mieszkania P. Schultze-Naumburga (1904),
  • Przeciwieństwa Interesów Klasowych roku 1789 K. Kautsky'ego (1905),
  • Ekonomja Społeczna a Etyka F. Jodla (1907),
  • Trybuna Ludów Adama Mickiewicza (z francuskiego, 1907),
  • Przez Krainę Masajów K. Petersa (1907),
  • Życie Jezusa E. Renana (1907),
  • Religja, Etyka i Wiedza: ich zatarg w wychowaniu współczesnym F. Buissona (1908),
  • Jak znaleźć spokój, A.C. Bracketta (1911),
  • Nauka Szczęścia J. Finota (1911),
  • Sztuka życia i zagadnienia życia, M. Haushofera (1911).

Jego drugi syn, Józef Krasnowolski, był malarzem związanym z Krakowem.

Przypisy

  1. ↑ [1] poz. 196 s.208

Linki zewnętrzne