Antoni Lemparty
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat | 1928 |
 podpułkownik | |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Stanowiska | kapelan 7 Dywizji Piechoty |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
      | |
Antoni Lemparty (ur. 28 sierpnia 1903 w Krzemieniewicach, zm. 30 maja 1978 w Warszawie[1]) – polski ksiądz katolicki, kapelan 7 Dywizji Piechoty ludowego Wojska Polskiego[2], jeden z „księży patriotów”[3][4].
Życiorys
Był synem Wawrzyńca. Święcenia kapłańskie przyjął w 1928[1]. W czasie kampanii wrześniowej w randze kapitana służył jako kapelan w Szpitalu Wojskowym Nr 202 we Lwowie. Po zakończeniu działań wojennych pracował na parafii w Ładycznie koło Tarnopola a później w Powitnie pod Lwowem. Tam został napadnięty przez oddział Ukraińskiej Powstańczej Armii, który obrabował mu mieszkanie a jego pod groźbą śmierci zmusił do wyjazdu. W 1944 przebywając w Sędziszowie koło Rzeszowa wstąpił do armii Berlinga. Został kapelanem. Towarzysząc przez cały szlak bojowy 7 Dywizji Piechoty, szczególnie dbał o pochówki poległych żołnierzy. Prowadził ewidencje poległych wraz z dokładnymi szkicami lokalizującymi ich groby [5].
W styczniu 1950 został prezesem zarządu przymusowego Zrzeszenia Caritas odebranego władzom kościelnym przez władze PRL[6]. W 1950 wstąpił do Głównej Komisji Księży przy Związku Bojowników o Wolność i Demokrację i został członkiem jej zarządu[3][7]. Podczas Ogólnokrajowego Zjazdu Kół Księży w lutym 1952 został wybrany do Prezydium Głównej Komisji Księży[8]. W 1953 został członkiem prezydium Komisji Duchownych i Świeckich Działaczy Katolickich przy Ogólnopolskim Komitecie Frontu Narodowego, która wchłonęła w lipcu 1955 Główną Komisję Księży[9].
Odznaczenia
- Order Sztandaru Pracy II klasy
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (uchwałą Rady Państwa z 22 lipca 1953, za zasługi w pracy społecznej)[10]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (postanowieniem prezydenta Bolesława Bieruta z 22 lipca 1952, na wniosek Dyrektora Urzędu do Spraw Wyznań za zasługi w pracy społecznej)[11]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1950)[12]
- Złoty Krzyż Zasługi (1951)[13][14].
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)[15]
Przypisy
- ↑ a b Stefan Wójcik Praca kapłanów Archidiecezji Lwowskiej na Dolnym Śląsku, w: Studia Polonijne, t. 17 (1996), s. 64
- ↑ Wspomnienia wojenne kapelanów wojskowych 1939-1945 1974 ↓, s. 19.
- ↑ a b Księża wobec bezpieki 2007 ↓, s. 43.
- ↑ Kościół w Polsce 1944-2002 2003 ↓, s. 78.
- ↑ Wspomnienia wojenne kapelanów wojskowych 1939-1945 1974 ↓, s. 287.
- ↑ Jan Żaryn, Kościół a władza w Polsce (1945-1950), wyd. DiG, Warszawa 1997, s. 278
- ↑ Jacek Żurek Ruch "Księży patriotów" w województwie katowickim w latach 1949-1956, wyd. IPN, Warszawa-Katowice 2009, s. 99
- ↑ Antoni Dudek, Ryszard Gryz: Komuniści i Kościół w Polsce 1945-1989. onet.pl, 2003-03-28. [dostęp 2018-03-10].
- ↑ Bartłomiej Noszczak Polityka państwa wobec Kościoła rzymskokatolickiego w Polsce w okresie internowania prymasa Stefana Wyszyńskiego 1953–1956, Warszawa 2008, s. 401
- ↑ M.P. z 1953 r. nr 93, poz. 1288.
- ↑ M.P. z 1952 r. nr 70, poz. 1139.
- ↑ M.P. z 1950 r. nr 75, poz. 872.
- ↑ M.P. z 1951 r. nr 43, poz. 534.
- ↑ Wspomnienia wojenne kapelanów wojskowych 1939-1945 1974 ↓, s. 472.
- ↑ M.P. z 1956 r. nr 3, poz. 27.
Bibliografia
- Tadeusz Isakowicz-Zaleski: Księża wobec bezpieki. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2007. ISBN 978-83-240-0803-2.
- Zygmunt Zieliński: Kościół w Polsce 1944-2002. Radom: POLWEN, 2003. ISBN 83-88822-37-3.
- Julian Humeński: Wspomnienia wojenne kapelanów wojskowych 1939-1945. Warszawa: Wydawnictwo Caritas, 1974.
Media użyte na tej stronie
