Antoni Piechniczek

Antoni Piechniczek

(c) Kancelaria Senatu Rzeczypospolitej Polskiej , CC BY-SA 3.0 pl
Pełne imię i nazwisko	Antoni Krzysztof Piechniczek
Data i miejsce urodzenia	3 maja 1942 Chorzów
Wzrost	180 cm
Pozycja	prawy obrońca, pomocnik
Kariera juniorska
Lata Klub Zryw Chorzów
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1960–1961 Naprzód Lipiny 1961–1965 Legia Warszawa 56 (5) 1965–1972 Ruch Chorzów 151 (6) 1972–1973 LB Châteauroux 17 (0)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1967–1969  Polska 3 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1973–1975 BKS Stal Bielsko-Biała 1975–1979 Odra Opole 1980–1981 Ruch Chorzów 1981–1986 Polska 1986–1987 Górnik Zabrze 1987–1990 Espérance Tunis 1988 Tunezja 1989 Tunezja 1989–1990 Asz-Szabab Dubaj 1992–1994 Zjednoczone Emiraty Arabskie 1996–1997 Polska 1997 Ar-Rajjan SC 1998 Ash-Shabab Dubaj 2000 Espérance Tunis 2000–2001 Górnik Zabrze (koordynator)
Odznaczenia

Antoni Krzysztof Piechniczek (ur. 3 maja 1942 w Chorzowie) – polski piłkarz, trener piłkarski, szkoleniowiec reprezentacji Polski, polityk, senator VII kadencji, od 2008 do 2012 wiceprezes zarządu PZPN.

Życiorys

Rodzina i kariera zawodnicza

Syn Emila Piechniczka i Magdaleny z domu Marczok^[1]. Jego ojciec pochodził z Raciborza, pod koniec II wojny światowej jako Ślązak został przymusowo wcielony do Wehrmachtu, później dostał się do niewoli radzieckiej, z której nie wrócił. Uznany za zmarłego 9 maja 1945 w sowieckim łagrze w Witebsku^[1][2].

Antoni Piechniczek karierę piłkarską zaczynał w Zrywie Chorzów, następnie grał w Naprzodzie Lipiny (1960–1961), Legii Warszawa (1961–1965), Ruchu Chorzów (1965–1972) i francuskim Chateauroux (1972–1973). W 1964 zdobył z Legią Puchar Polski, a w 1968 mistrzostwo Polski z Ruchem. Rozegrał trzy mecze w reprezentacji Polski (1967–1969). Grał w pomocy i na prawej obronie.

Trener i selekcjoner

Ukończył studia w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. W 1972 był kandydatem na szkoleniowca Stali Stalowa Wola, nie doszedł jednak do porozumienia z klubem po tym, jak zaproponowano mu poprowadzenie zespołu wspólnie z Jerzym Kopą^[3]. Jako trener pracował natomiast w BKS Bielsko-Biała, Odrze Opole, Ruchu Chorzów i Górniku Zabrze, a także w klubach zagranicznych z Kataru i Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Prowadził też tunezyjską drużynę Espérance Tunis. W 1987 zdobył mistrzostwo Polski z Górnikiem Zabrze.

Pod koniec grudnia 1980 został powołany na stanowisko trenera-selekcjonera reprezentacji Polski. Oficjalnie objął obowiązki 5 stycznia 1981. Uzyskał awans na mistrzostwa świata w Hiszpanii w 1982, na których polska drużyna zajęła trzecie miejsce. Wywalczył również awans na mistrzostwa świata w Meksyku w 1986, gdzie reprezentacja Polski przegrała w 1/8 finału. Złożył rezygnację w czerwcu 1986. Ponownie objął funkcję selekcjonera reprezentacji w maju 1996. Nie udało mu się jednak doprowadzić do awansu na mistrzostwa świata we Francji. Podał się do dymisji 7 czerwca 1997. Pracował również jako selekcjoner reprezentacji Tunezji (udział w Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Seulu w 1988) oraz Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

Działalność zawodowa i polityczna

Długoletni działacz Polskiego Związku Piłki Nożnej. W latach 2008–2012 pełnił funkcję wiceprezesa PZPN. Zasiadał również w radzie rady nadzorczej Odry Wodzisław Śląski^[4]. Został wykładowcą Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach. Wielokrotnie zapraszany do studia telewizyjnego w charakterze komentatora i eksperta.

W 2002 został wybrany z listy Unii Samorządowej (związanej z Unią Wolności) do sejmiku śląskiego. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego sejmiku. Otwierał listę kandydatów Partii Demokratycznej – demokraci.pl do Sejmu w okręgu katowickim w wyborach w 2005. W grudniu tego samego roku przystąpił w sejmiku do klubu radnych Platformy Obywatelskiej. Z jej listy w 2006 ponownie został radnym województwa. W wyborach parlamentarnych w 2007 z ramienia PO uzyskał mandat senatorski w okręgu katowickim, otrzymując 207 243 głosy. W 2011 nie ubiegał się o reelekcję. W eurowyborach w 2014 poparł Polskę Razem^[5].

Osiągnięcia sportowe

Jako piłkarz

• Mistrz Polski: 1968 z Ruchem Chorzów
• Puchar Polski: 1964 z Legią Warszawa

Jako trener

• Mistrz Polski: 1987 z Górnikiem Zabrze
• Puchar Ligi Polskiej: 1977 z Odrą Opole
• III miejsce na Mistrzostwach Świata w Piłce Nożnej 1982 z reprezentacją Polski

Odznaczenia i wyróżnienia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1999)^[6]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1982)
• Tytuł „Trenera Roku” przyznawany przez czasopismo „Piłka Nożna” (1978)
• Medal Kalos Kagathos (2017)^[7]
• Tytuł honorowego obywatela Opola (2018)^[8] i Chorzowa (2019)^[9]
• Tytuł doktora honoris causa Akademii Wychowania Fizycznego im. Jerzego Kukuczki w Katowicach (2021)^[10]

Przypisy

Bibliografia

• Biogram na stronie Senatu (VII kadencja). [dostęp 2018-02-26].