Antoni Pomieczyński
| Kraj działania | Polska |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 15 stycznia 1797 Swarzewo |
| Data i miejsce śmierci | 11 sierpnia 1876 Pelplin |
| Profesor w seminariach duchownych we Włocławku oraz w Pelplinie | |
| Okres sprawowania | od 1823 |
| Dyrektor Ligi Polskiej Kwidzyńsko-Gniewskiej | |
| Okres sprawowania | okres Wiosny Ludów |
| Wyznanie | katolicyzm |
| Inkardynacja | archidiecezja warszawska |
| Prezbiterat | 1820 |
Antoni Pomieczyński (ur. 15 stycznia 1797 w Swarzewie koło Pucka, zm. 11 sierpnia 1876 w Pelplinie) – polski duchowny katolicki, działacz narodowy.
Kaształcił się w szkołach klasztornych w Wejherowie i Włocławku. Uczęszczał do Seminarium Duchownego we Włocławku, gdzie w 1820 otrzymał święcenia kapłańskie. Następnie studiował teologię i języki wschodnie w Królewskim Uniwersytecie Warszawskim. Od 1823 pracował jako profesor w seminariach duchownych we Włocławku oraz w Pelplinie. W 1832 objął probostwo w Gniewie, a w 1838 w Lignowach pod Pelplinem. Od 1857 r. kanonik katedralny chełmiński[1].
W okresie Wiosny Ludów zaangażował się w działalność polityczną. Był dyrektorem Ligi Polskiej Kwidzyńsko-Gniewskiej[1] i z jej ramienia wszedł do Rady Prowincjonalnej dla Pomorza (1849). Z inicjatywy Rady wyszedł „Memoriał Ludności Polskiej Prus Zachodnich w sprawie uwzględnienia jej potrzeb narodowych i kulturalnych” skierowany do władz w Berlinie. Podpisał także petycję duchowieństwa o szersze uwzględnienie w szkolnictwie elementarnym i gimnazjach pomorskich języka polskiego.
Stał się czynnym propagatorem Towarzystwa Pomocy Naukowej dla Młodzieży Prus Zachodnich w Chełmnie, stając się jednym z najbardziej zasłużonych członków tej organizacji.
Pochowany został w katedrze pelplińskiej.
Przypisy
- ↑ a b Zapiski Towarzystwa Naukowego ↓, s. 21.
Bibliografia
- Zapiski Towarzystwa Naukowego w Toruniu, t. VIII, Toruń: Nakładem Towarzystwa Naukowego, 1929 (pol.).