Antoni Religioni

Antoni Ludwik Religioni

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	29 sierpnia 1866 Wilno
Data i miejsce śmierci	2 grudnia 1939 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	do 1925
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	Dep. VIII Sanit. MSWojsk.
Stanowiska	p.o. szefa departamentu Inspektor Oddziałów Sanitarnych
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Grób Antoniego Religioniego na Wojskowych Powązkach

Antoni Ludwik Religioni (ur. 29 sierpnia 1866 w Wilnie, zm. 2 grudnia 1939 w Warszawie) – polski lekarz, generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Pochodził z rodziny włoskich farmaceutów, przybyłej do Polski dwa pokolenia wcześniej; był synem Antoniego i Albertyny z domu Ryłło. Po wczesnej śmierci ojca wychowywał się pod opieką matki i stryjów (m.in. Franciszka, właściciela apteki w Kutaisi na Kaukazie). Uczęszczał do gimnazjum w Słucku (1877–1885), następnie studiował medycynę w Wojskowej Akademii Medycznej w Petersburgu (1885–1891). Był lekarzem wojskowym w armii rosyjskiej, dochodząc do stopnia pułkownika; służył m.in. w czasie tłumienia powstania bokserów w Chinach (1899–1901), w czasie wojny rosyjsko-japońskiej (1904–1905) oraz I wojny światowej.

W listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Początkowo pozostawał w dyspozycji szefa sanitarnego Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków”. 1 maja 1920 został zatwierdzony w stopniu generała podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920, w Korpusie Lekarskim, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Był wówczas szefem sanitarnym Dowództwa Okręgu Generalnego „Grodno”^[1]. Później został szefem sanitarnym Dowództwa Okręgu Generalnego „Warszawa”.

W latach 1921–1924 był szefem Wojskowego Instytutu Sanitarnego. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 52. lokatą w korpusie generałów^[2]. Z dniem 20 stycznia 1924 został mianowany pełniącym obowiązki szefa Departamentu VIII Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie^[3]. 3 kwietnia tego roku został mianowany Inspektorem Oddziałów Sanitarnych^[4]. Z dniem 30 czerwca 1925 roku został przeniesiony w stan spoczynku z powodu trwałej niezdolności do służby wojskowej, stwierdzonej na podstawie przeprowadzonego postępowania rewizyjno-lekarskiego. Mieszkał wówczas w majątku Wersoka, w gminie Ejszyszki, w powiecie lidzkim^[5][6].

Na emeryturze prowadził prywatną praktykę ginekologiczną i internistyczną w powiecie lidzkim. W 1930 osiadł w Wilnie, a kilka lat później w Warszawie. W ostatnich latach życia zajmował się administracją majątkiem Pozgrynda w powiecie lidzkim (ale mieszkał nadal w Warszawie), stanowiącym własność żony (po jej śmierci odziedziczył ten majątek). Zmarł w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie^[7] (kwatera A17-8-7)^[8].

Z małżeństwa z Józefą Szalewiczów miał troje dzieci (córkę Irenę, I voto Radziszewską, II voto Piasecką; synów Antoniego, lekarza i Henryka, zmarłego w młodym wieku).

Ordery i odznaczenia

• Order Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)^[9]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
• Mieczysław Wrzosek, Antoni Religioni, [w:] Polski Słownik Biograficzny, tom XXXI, 1988.