Antoni Siwicki
 | |
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | 28 czerwca 1900 |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 1 Dywizja Piechoty |
| Stanowiska | zastępca szefa Sztabu Generalnego WP |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
            | |
Antoni Siwicki (ros. Антон Теофилович Сивицкий; ur. 15 czerwca?/ 28 czerwca 1900 w miejscowości Palcze k. Dubna, zm. 21 stycznia 1977 w Moskwie) – generał-major Armii Czerwonej i generał brygady ludowego Wojska Polskiego.
Do 1916 skończył 6 klas szkoły powszechnej w Kijowie, potem był czeladnikiem w piekarniach. Od marca 1918 żołnierz Armii Czerwonej, w 1919 dowódca plutonu i absolwent oficerskiej szkoły piechoty w Symbirsku. Walczył na Froncie Wschodnim i Turkiestańskim, gdzie był 3 razy ranny. Od kwietnia 1924 zastępca dowódcy kompanii, od marca 1925 dowódca batalionu, od jesieni 1926 szef sztabu pułku. W 1936 ukończył Akademię Wojskową im. M. Frunzego. Wykładowca na kursach oficerów sztabowych, dowódca baonu w szkole oficerskiej piechoty. W sierpniu 1938 zwolniony i przeniesiony do rezerwy z powodu polskiego pochodzenia, przywrócony do służby w kwietniu 1940. W czasie wojny radziecko-niemieckiej oficer oddziału operacyjnego armii (1941–1942), szef sztabu dywizji piechoty (1942), zastępca dowódcy dywizji piechoty. W maju 1943 w stopniu pułkownika oddelegowany jako szef sztabu 1 Dywizji Piechoty i do Związku Patriotów Polskich. Generał z lutego 1944, dowódca 2 Dywizji Piechoty. Po zakończonej niepowodzeniem próbie przyjścia z pomocą powstaniu warszawskiemu mianowany szefem sztabu Formowania i Uzupełnień WP.
Po zakończeniu wojny szef sztabu Okręgu Wojskowego nr IV, szef Oddziału I Sztabu generalnego WP w latach 1947–1948, później zastępca szefa Sztabu Generalnego WP. W 1951 wyjechał do Moskwy na studia w Akademii im. Woroszyłowa. W 1952 formalnie przeniesiony do armii radzieckiej.
Pochowany na Cmentarzu Nikołajewskim 25 stycznia 1977; w pogrzebie wziął udział ambasador PRL Zenon Nowak, zastępca szefa Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Państw – Stron Układu Warszawskiego gen. broni Józef Kamiński, gen. bryg. Jerzy Dymkowski i były szef Sztabu Generalnego WP Jerzy Bordziłowski.
Odznaczenia
Sowieckie:
- Order Lenina[1]
- Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie)[1]
- Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia[1]
Polskie:
- Order Krzyża Grunwaldu II klasy (3 stycznia 1945)[1]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1945)[1]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (11 maja 1945)[1][2]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie w 1944)[1]
- Złoty Krzyż Zasługi (1946)[1]
- Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1966)[1]
- Srebrny i Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968 i 1951)[1]
- Złota odznaka „Na Straży Pokoju” (1976)[1]
Czechosłowackie:
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l Wojciech Stela: Polskie ordery i odznaczenia. Warszawa: 2008, s. 57.
- ↑ Uchwałą Prezydium Krajowej Rady Narodowej z 11 maja 1945 za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą. Odznaczenia Generałów Wojska Polskiego przez Prezydium Krajowej Rady Narodowej. „Polska Zbrojna”, s. 1, 12 maja 1945. Por. Kazimierz Konieczny, Henryk Wiewióra: Karol Świerczewski Walter. Zbiory Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. Warszawa: Wydawnictwo „Nasza Księgarnia”, 1971, s. 263.
Bibliografia
Media użyte na tej stronie
A red star. 1922-1943. Used as a symbol of communism in some occasions. The symbol can also represent socialism. Also seen on Soviet aircraft.
A red star and a hammer and sickle with golden border and red rims.
Ribbon bar for the Soviet decoration Order of Lenin. Drawn by Zscout370.
Ribbon bar of the Order of the Red Banner. The Soviet Union (USSR).
Baretka: Order Wojny Ojczyźnianej I klasy
Baretka: Order Krzyża Grunwaldu II klasy
Baretka: Srebrny Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny".
Baretka: Brązowy Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny".
gen. bryg. Antoni Siwicki (1900-1977)
Baretka: Medal za udział w walkach o Berlin
Baretka Złotej Odznaki "Na Straży Pokoju"