Antoni Stankiewicz

Antoni Stankiewicz
Biskup tytularny Novy Petry
In Te confido Iesu
Jezu, ufam Tobie
Kraj działaniaWatykan
Data i miejsce urodzenia1 października 1935
Oleszczenice
Data i miejsce śmierci4 stycznia 2021
Rzym
Dziekan Trybunału Roty Rzymskiej
Okres sprawowania2004–2012
Wyznaniekatolicyzm
Kościółrzymskokatolicki
Prezbiterat20 grudnia 1958
Nominacja biskupia15 listopada 2006
Sakra biskupia16 grudnia 2006
Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
Sukcesja apostolska
Data konsekracji16 grudnia 2006
MiejscowośćRzym
Miejscebazylika św. Piotra na Watykanie
KonsekratorTarcisio Bertone
WspółkonsekratorzyJames Stafford
Jean-Louis Tauran

Antoni Stankiewicz (ur. 1 października 1935 w Oleszczenicach, zm. 4 stycznia 2021 w Rzymie) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor prawa kanonicznego i prawa cywilnego (rzymskiego), biskup, dziekan Trybunału Roty Rzymskiej w latach 2004–2012.

Życiorys

Urodził się 1 października 1935 w Oleszczenicach na Wileńszczyźnie[1]. W 1945, po zakończeniu II wojny światowej, jego rodzina osiadła w Jemiołowie[2] na ziemi lubuskiej[3]. Kształcił się w Niższym Seminarium Duchownym w Słupsku, a egzamin dojrzałości złożył w 1951[2] w trybie eksternistycznym[4]. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w Wyższym Seminarium Duchownym w Gorzowie Wielkopolskim[5][2]. Na prezbitera wyświęcił go 20 grudnia 1958 w katedrze gorzowskiej biskup Wilhelm Pluta[3]. Inkardynowany został do administratury apostolskiej w Gorzowie Wielkopolskim[6]. W 1956 rozpoczął studia w zakresie prawa kanonicznego na Wydziale Prawa Kanonicznego Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, które od 1957 kontynuował na Wydziale Prawa Kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego[7], uzyskując tam w 1961 doktorat[2] na podstawie dysertacji Sędziowie w beatyfikacyjnym przewodzie na terenie diecezji[3]. Od 1967 studiował prawo cywilne w zakresie prawa rzymskiego na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie, gdzie w 1975 uzyskał doktorat[2] po przedstawieniu rozprawy De homicidio in iure poenali romano[7]. W międzyczasie w 1970 ukończył Studium Rotalne, w 1972 podyplomowe studium języka łacińskiego na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim, a w 1975 studia z zakresu teologii pastoralnej na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim[2].

Od 1961 pracował w Sądzie Biskupim w Gorzowie Wielkopolskim, najpierw jako notariusz, a od 1965 jako wiceoficjał. W latach 1965–1967 był także notariuszem w gorzowskiej kurii biskupiej. W 1969 został zatrudniony w kancelarii Trybunału Roty Rzymskiej. W 1972 otrzymał godność kapelana Jego Świątobliwości. W 1978 objął urząd prałata audytora (sędziego) Trybunału Roty Rzymskiej[2]. 31 stycznia 2004 papież Jan Paweł II mianował go dziekanem Trybunału[8][9]. Funkcję tę pełnił do 22 września 2012, gdy papież Benedykt XVI mianował jego następcę[10][11]. Podczas pracy audytora wydał w latach 1978–2012 ponad 260 wyroków i ponad 125 dekretów w sprawach procesowych, natomiast sprawując urząd dziekana, wydał ponad 50 dekretów w sprawach należących do kompetencji Trybunału[3]. Zasiadał ponadto w innych instytucjach Kurii Rzymskiej i Państwa Watykańskiego: w 1984 został konsultorem Kongregacji ds. Duchowieństwa, w 1989 członkiem Komisji dla Adwokatów, w 2000 sędzią Sądu Apelacyjnego Państwa Watykańskiego[5], w 2010 członkiem Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych[12], w 2012 członkiem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej[13][6], zaś w latach 1995–2000 był przewodniczącym Komisji Dyscyplinarnej Państwa Watykańskiego[6].

W 1967 otrzymał stanowisko adiunkta na Wydziale Prawa Kanonicznego Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, gdzie wykładał prawo procesowe i wyznaniowe[14]. Od 1980 prowadził wykłady z prawa rzymskiego i jurysprudencji rotalnej na Wydziale Prawa Kanonicznego Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego, a od 1996 na Wydziale Prawa Kanonicznego Papieskiego Uniwersytetu Krzyża Świętego w Rzymie. Od 1984 wykładał praktykę sądową w Studium Rotalnym. W latach 1999–2001 objął wykłady z jurysprudencji rotalnej na Wydziale Prawa Kanonicznego Papieskiego Uniwersytetu Urbaniańskiego. Opublikował opracowania naukowe z zakresu prawa kanonicznego, specjalizował się w prawie małżeńskim, prawie procesowym i historii prawa[2].

15 listopada 2006 papież Benedykt XVI mianował go biskupem tytularnym Novy Petry[5]. Święcenia biskupie przyjął 16 grudnia 2006 w bazylice św. Piotra na Watykanie. Konsekrował go kardynał Tarcisio Bertone, sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej, któremu asystowali kardynałowie James Stafford, penitencjariusz większy, i Jean-Louis Tauran, archiwista i bibliotekarz Świętego Kościoła Rzymskiego[15]. Na zawołanie biskupie wybrał słowa „In Te confido Iesu” (Jezu, ufam Tobie)[16].

Zmarł 4 stycznia 2021 w Poliklinice Gemelli w Rzymie[2]. 5 stycznia 2021 w bazylice św. Piotra w Rzymie została odprawiona msza żałobna pod przewodnictwem kardynała Pietra Parolina, sekretarza stanu Stolicy Apostolskiej[17]. 26 stycznia 2021 został pochowany wraz z biskupem Adamem Dyczkowskim w krypcie katedry Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gorzowie Wielkopolskim[18][19].

Odznaczenia i wyróżnienia

Postanowieniem prezydenta RP Andrzeja Dudy z 6 listopada 2015 został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[20].

W 2007 przyznano mu tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie[21], a w 2013 na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim miało miejsce uroczyste odnowienie jego doktoratu[22].

Przypisy

  1. ↑ W. Góralski. Biskup prof. Antoni Stankiewicz. „Prawo Kanoniczne”. 50 (2007), nr 3–4. s. 9–16. ISSN 0551-911X. [dostęp 2021-01-05]. 
  2. ↑ a b c d e f g h i Nie żyje bp Antoni Stankiewicz. diecezjazg.pl, 2021-01-04. [dostęp 2021-01-05].
  3. ↑ a b c d K. Krasowski. Jubileusze biskupów. „Niedziela (edycja zielonogórsko-gorzowska)”. 24/2018. s. VI. ISSN 0208-872X. [dostęp 2021-01-05]. 
  4. ↑ Zmarł bp Antoni Stankiewicz. niedziela.pl, 2021-01-04. [dostęp 2021-01-05].
  5. ↑ a b c Elevazione alla dignità episcopale del Decano del Tribunale della Rota Romana (wł.). press.vatican.va, 2006-11-15. [dostęp 2020-09-02].
  6. ↑ a b c Bp Stankiewicz członkiem Trybunału Sygnatury Apostolskiej. ekai.pl, 2012-12-01. [dostęp 2021-01-05].
  7. ↑ a b Zmarł bp Antoni Stankiewicz. episkopat.pl, 2021-01-04. [dostęp 2021-01-05].
  8. ↑ Nomina del Decano del Tribunale della Rota Romana (wł.). press.vatican.va, 2004-01-31. [dostęp 2020-09-02].
  9. ↑ Watykan: inf. Stankiewicz nowym dziekanem Roty Rzymskiej. archivioradiovaticana.va, 2004-01-31. [dostęp 2021-01-05].
  10. ↑ Nomina di Decano del Tribunale della Rota Romana (wł.). press.vatican.va, 2012-09-22. [dostęp 2021-01-05].
  11. ↑ Nowy dziekan Trybunału Roty Rzymskiej. ekai.pl, 2012-09-23. [dostęp 2021-01-05].
  12. ↑ Nomina di Membri della Congregazione delle Cause dei Santi (wł.). press.vatican.va, 2010-07-24. [dostęp 2021-01-05].
  13. ↑ Nomina di Membro del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica (wł.). press.vatican.va, 2012-12-01. [dostęp 2020-09-02].
  14. ↑ Ks. Antoni Stankiewicz dziekanem Roty Rzymskiej. opoka.org.pl. [dostęp 2021-01-05].
  15. ↑ Antoni Stankiewicz (ang.). catholic-hierarchy.org. [dostęp 2021-01-05].
  16. ↑ T. Sałatka. In Te confido Iesu. „Niedziela (edycja zielonogórsko-gorzowska)”. 53/2006. ISSN 0208-872X. [dostęp 2021-01-05]. 
  17. ↑ W. Rędzioch: Msza św. pogrzebowa śp. bp. Antoniego Stankiewicza. niedziela.pl, 2021-01-06. [dostęp 2021-01-12].
  18. ↑ Ostatnie pożegnanie biskupów Adama Dyczkowskiego i Antoniego Stankiewicza w Gorzowie Wlkp.. diecezjazg.pl, 2021-01-26. [dostęp 2021-01-26].
  19. ↑ Uroczystości pogrzebowe biskupów Adama Dyczkowskiego i Antoniego Stankiewicza. diecezjazg.pl, 2021-01-22. [dostęp 2021-01-23].
  20. ↑ M.P. z 2016 r. poz. 22 – pkt 3. [dostęp 2021-01-05].
  21. ↑ Doktorzy Honoris Causa UKSW. uksw.edu.pl. [dostęp 2021-01-05].
  22. ↑ M. Krupa. Uniwersyteckie Święto Patronalne. „Przegląd Uniwersytecki”. R. XXV, nr 3 (143), s. 6–7, maj–czerwiec 2013. ISSN 0866-9961. [dostęp 2021-01-05]. 

Linki zewnętrzne

Dziekani Roty Rzymskiej