Antoni Szadkowski

Antoni Szadkowski

Bolesław, Leszek

porucznik piechoty rezerwy
Data i miejsce urodzenia	7 marca 1905 Łódź
Data śmierci	16 września 1944
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Armia Krajowa
Jednostki	Batalion Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 2 36 Pułk Piechoty Legii Akademickiej
Stanowiska	dowódca plutonu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Antoni Szadkowski ps. „Bolesław”, „Leszek” (ur. 7 marca 1905, zm. 16 września 1944) – porucznik piechoty rezerwy Wojska Polskiego i Armii Krajowej.

Życiorys

Antoni Szadkowski był synem Antoniego (członek Narodowego Związku Robotniczego, zesłaniec, w okresie międzywojennym działacz Narodowej Partii Robotniczej) oraz Franciszki z domu Mrugalska. Uczęszczał od 1913 do Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Zgierzu i otrzymał tam w maju 1926 świadectwo dojrzałości. Później studiował na Uniwersytecie Poznańskim na Wydziale Prawa i Ekonomii i w 1931 uzyskał dyplom magistra.

Odbył od października 1931 do czerwca 1932 służbę wojskową w Batalionie Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 2 w Biedrusku. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 314. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty^[1].

Krótko pracował w Dyrekcji Lasów Państwowych jako urzędnik, a później aż do wybuchu wojny jako radca w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej. Już w okresie studiów związał się z Narodową Partią Robotniczą. Współredagował z Zygmuntem Felczakiem wielkopolski organ prasowy tej partii „Prawda”, a następnie współpracował z wydawaną w Bydgoszczy „Obroną Ludu”. W 1933 związał się z Partią Narodowych Socjalistów Kazimierza Dagnana^[2]. Współorganizator Towarzystwa Oświaty i Kultury Robotniczej „Pochodnia”, a od 1938 był jego przewodniczącym.

Dowódca plutonu 36 pułku piechoty Legii Akademickiej w obronie Modlina podczas kampanii wrześniowej 1939, po kapitulacji twierdzy powrócił do Warszawy. W konspiracji założył i następnie pod pseud. „Bolesław” był komendantem głównym Polskiego Związku Wolności, która została utworzona w listopadzie 1939^[3] przez byłych członków NPR, „Pochodni”, pracowników Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej oraz żołnierzy 36 pp. 8 lipca 1940 po wsypie konspiracyjnego lokalu KG PZW przez pewien czas musiał ukrywać się na terenie Podlasia.

Od 1941 był jednocześnie zastępcą por. Tadeusza Żenczykowskiego, kierownika Podwydziału „N”^[4] BIP KG ZWZ-AK, a równocześnie kierownikiem działu I oraz jednym z kierowników centralnego kolportażu akcji „N”. Używał wówczas pseudonimu „Leszek”. Mianowany porucznikiem rezerwy rozkazem L. 65/BP z 11 listopada 1942. Uczestniczył w powstaniu warszawskim.

Zginął 16 września 1944 w nieznanych bliżej okolicznościach.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Grunwaldu III kl. – 1945

Przypisy

Bibliografia

• Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1945 T. 2. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 172-1173. ISBN 83-211-0739-7.