Antoni Sztyl

Antoni Sztyl
Data śmierci4 listopada 1769
Zawód, zajęcierzeźbiarz
MałżeństwoMarianna Wołkowiczówna

Antoni Sztyl, nazwisko brzmiało de facto Still[1] (zm. 4 listopada 1769[2]) – rzeźbiarz lwowski, który zdaniem dr. Agaty Dworzak, według wszelkiego prawdopodobieństwa był Rusinem[3].

Współpracował z Janem Jerzym Pinslem w ostatnich latach życia Mistrza[4], może zdobył wykształcenie w jego warsztacie[5] (w Buczaczu). Tadeusz Mańkowski według odkryć archiwalnych przypisywał mu rzeźby św. Anny i jednego z proroków w ołtarzu bocznym w kościele w Monasterzyskach, a inne 4 posągi przypisywał Janowi Jerzemu Pinzlowi. Zbigniew Hornung nie wiedząc o odkryciu Mańkowskiego, nazywał autorem rzeźb w tym kościele Antoniego Osińskiego, którego uważał za najlepszego przedstawiciela szkoły lwowskiej.

Był zięciem szwagra Stanisława Stroińskiego (mężem jego siostry Katarzyny), członka bractwa lwowskiego stauropigialnego lwowianina Pawła Wołkowicza[2], został opiekunem jego nieletniego syna Eliasza po śmierci ojca[6].

Tadeusz Mańkowski przypisywał mu rzeźby w ołtarzu głównym w kościele parafialnym (farze) w Buczaczu[7]. Zbigniew Hornung uważał, iż Antonii Sztyl pracował przy wykonaniu wystróju rzeźbiarskiego fary w Buczaczu, który jest dziełem warsztatu pozostawionego przez Pinsla[8]. Jan K. Ostrowski przypisywał mu autorstwo płaskorzeźbione antependium ze sceną "Maria Magdalena u grobu Chrystusa" w kościele karmelitów bosych we Lwowie[9] i ze sceną "Wniebowzięcie" w kościele w Monasterzyskach oraz twierdził, że był on rzeźbiarzem stosunkowo słabym[7]. Jan K. Ostrowski przypuszczał, iż Antoni Sztyl prawdopodobnie, mógł być autorem figur ołtarza głównego w cerkwi Świętej Pokrowy w Buczaczu, bardzo zbliżonych do rzeźb w kościele Karmelitów w Przemyślu[10]. Także ten badacz przypuszczał, iż wystrój rzeźbiarski kościoła w Buczaczu jest dziełem warsztatu Pinsla, w skład którego wchodziło przynajmniej trzech snycerzów[11], jednym z których najprawdopodobniej był A. Sztyl[7].

Wykonał roboty w kościele zakonu dominikanek we Lwowie wraz z pomocznikiem - Janem Szczurowskim[12].

Przypisy

  1. ↑ Jan K. Ostrowski: Jan Jerzy Pinsel – zamiast biografii. [W:] Sztuka Kresów Wschodnich: materiały sesji naukowej, red. J.K. Ostrowski. T. II. Kraków 1996, s. 366. [dostęp 2019-01-27]
  2. ↑ a b Володимир Вуйцик, Скульптор Іван Щуровський, s. 306.
  3. ↑ Agata Dworzak: Lwowskie środowisko artystyczne…, s. 139.
  4. ↑ Jan K. Ostrowski: Pinsel (Penzel, Pilse, Pilze, Pilznow, Pinzel, Pinzenl) Jan Jerzy. [w:] Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających (zmarłych przed 1966 r.). Malarze, rzeźbiarze, graficy, Bd. 7. Warszawa 2003, s. 196. [dostęp 2016-12-14]
  5. ↑ Johann Georg (Jan Jerzy) Pinsel (Pinzel). [dostęp 2016-12-13]
  6. ↑ Вул. Галицька, 14 – колишня кам'яниця Гідельчиківська або Волковичівська. (ukr.) [dostęp 2016-12-13]
  7. ↑ a b c Jan K. Ostrowski, Z problematyki warsztatowej i atrybucyjnej rzeźby lwowskiej w. XVIII, 1994, nr 1, s. 86. [dostęp 2016-12-28].
  8. ↑ Zbigniew Hornung: Majster Pinsel Snycerz. Karta z dziejów polskiej rzeźby rokokowej. [w:] Wrocławskie Towarzystwo Naukowe. Rozprawy komisji historii sztuki. T. X. Wyd. Ossolineum, 1976.
  9. ↑ Jan K. Ostrowski, Z problematyki warsztatowej i atrybucyjnej rzeźby lwowskiej w. XVIII, 1994, nr 1, s. 82. [dostęp 2016-12-28].
  10. ↑ Jan K. Ostrowski, Z problematyki warsztatowej i atrybucyjnej rzeźby lwowskiej w. XVIII, 1994, nr 1, s. 87. [dostęp 2017-01-04].
  11. ↑ Jan K. Ostrowski, Z problematyki warsztatowej i atrybucyjnej rzeźby lwowskiej w. XVIII, 1994, nr 1, s. 85. [dostęp 2017-01-17].
  12. ↑ Володимир Вуйцик, Скульптор Іван Щуровський, s. 306. (ukr.) [dostęp 2017-01-04]

Bibliografia

Linki zewnętrzne