Antoni Unrug

Antoni Unrug

tytularny generał brygady
Data i miejsce urodzenia	22 lutego 1860 Mełpin
Data i miejsce śmierci	16 sierpnia 1939 Piotrowo
Przebieg służby
Lata służby	1877-1921
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Armia Wielkopolska Wojsko Polskie II RP
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
Odznaczenia
brak informacji

Antoni Ignacy Unrug (ur. 22 lutego 1860 w Mełpinie, zm. 16 sierpnia 1939 w Piotrowie^[1]) – tytularny generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Antoni Ignacy Unrug urodził się 22 lutego 1860 roku w Mełpinie, w ówczesnej Prowincji Poznańskiej, był synem Wiktora Edwarda Unruga (1831-1915) z rodu Unrugów, żołnierza polskiej Dywizji Kozaków Sułtańskich gen. Władysława Zamoyskiego w czasie wojny krymskiej i Emilii z Bojanowskich (1839-1904)^[2]. Po ukończeniu czterech klas gimnazjum w Śremie wstąpił do Korpusu Kadetów w Dreźnie. W latach 1877-1881 był słuchaczem Szkoły Wojskowej w Erfurcie. Po ukończeniu szkoły rozpoczął służbę w Armii Cesarstwa Niemieckiego. W 1897 roku został przeniesiony do rezerwy. 13 września 1914 roku został zmobilizowany. Służbę w armii niemieckiej pełnił do września 1918 roku.

11 marca 1919 roku na wniosek głównodowodzącego Komisariat Naczelnej Rady Ludowej dekretem nr 6 przyjął go do Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora i mianował podpułkownikiem, a dekretem nr 7 z tego samego dnia - pułkownikiem w korpusie kawalerii. W Armii Wielkopolskiej pełnił funkcję inspektora Okręgowej Komendy Uzupełnień.

6 października 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego. 1 lutego 1920 roku został zastępcą komisarza rządu w polsko-niemieckiej komisji delimitacyjnej. Z dniem 1 maja 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu pułkownika^[3]. Po przejściu na emeryturę mieszkał w dworku, w Piotrowie. Był długoletnim prezesem i członkiem honorowym poznańskiego Towarzystwa Łowieckiego.

2 czerwca 1921 roku Naczelny Wódz Józef Piłsudski mianował go tytularnym generałem podporucznikiem^[4]. 26 października 1923 roku został zatwierdzony w stopniu tytularnego generała brygady^[5].

Zmarł na udar serca 16 sierpnia 1939 roku w Piotrowie. Na życzenie Zmarłego ciche spuszczenie Zwłok do grobu rodzinnego w Piotrowie nastąpiło w dniu 18 sierpnia 1939 roku ^[6].

Około 1880 roku zawarł związek małżeński z Amelią von Hachez, z którą miał dwóch synów: Wiktora Zygmunta (1886-1973) i Franciszka Józefa (1887-1945).

Awanse

• chorąży - 1881
• podporucznik - 1884
• porucznik - 1887
• rotmistrz - 1893
• major - 1916
• podpułkownik - 11 marca 1919
• pułkownik - 11 marca 1919
• tytularny generał podporucznik - 2 czerwca 1921

Zobacz też

Unrugowie

Przypisy

Bibliografia

• PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .
• Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione
• Roczniki Oficerskie 1923, 1924
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934
• Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych
• Potomkowie Sejmu Wielkiego, Serwis genealogiczny pod patronatem Stowarzyszenia Potomków Sejmu Wielkiego