Antoni Władysław Gluziński

Antoni Gluziński

Data i miejsce urodzenia	18 maja 1856 Włocławek
Data i miejsce śmierci	10 kwietnia 1935 Warszawa
Zawód, zajęcie	lekarz
Tytuł naukowy	profesor zwyczajny
Odznaczenia

Grób Antoniego Gluzińskiego na Starych Powązkach w Warszawie

Antoni Władysław Gluziński^[1][2] (ur. 18 maja 1856 we Włocławku, zm. 10 kwietnia 1935 w Warszawie) – polski lekarz internista, patolog, klinicysta i nauczyciel.

Życiorys

Urodził się 18 maja 1856 we Włocławku^[3]. Pochodził z rodziny o tradycjach lekarskich. Był synem Franciszka Macieja oraz bratem Zofii (jej synem był Lesław Węgrzynowski, także lekarz^[4][5])^[6].

W 1880 ukończył studia na Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego^[3]. Tam był asystentem w Katedrze Fizjologii, od 1885 wykładał patologię i terapię chorób wewnętrznych^[3]. Przez pewien czas pracował u boku prof. Kocha w Berlinie^[3]. Od 1890 pełnił funkcję profesora na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1893 objął tam Katedrę Patologii Ogólnej i Doświadczalnej^[3]. Był profesorem nadzwyczajnym patologii ogólnej na Uniwersytecie Jagiellońskim^[7]. Po stworzeniu Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Lwowskiego w 1897 objął tam posadę z poleceniem zorganizowania tamże kliniki^[3]. Był profesorem zwyczajnym chorób wewnętrznych na Uniwersytecie Lwowskim^[7]. Był prorektorem, a w latach 1905-1906 był rektorem Uniwersytetu Lwowskiego^[7]. Był posłem-wirylistą do Sejmu Krajowego Galicji, a w 1919 w Warszawie. Antoni Władysław Gluziński jest autorem prac o fizjologii, patologii i diagnostyce przewodu pokarmowego. Za sprawą jego organizacji kliniki, osiągnięć naukowych i w kształceniu medyków powstało określenie „szkoły Gluzińskiego”^[3]. Po przeniesieniu ze Lwowa do Warszawy został szefem katedry na tamtejszym Uniwersytecie Warszawskim^[3], kierownikiem Kliniki Chorób Wewnętrznych do 1931, dziekanem Wydziału Lekarskiego^[7]. Po przejściu w stan spoczynku był emerytowanym profesorem patologii i terapii szczegółowej chorób wewnętrznych^[7][8].

Jest także jednym z założycieli Towarzystwa Internistów Polskich oraz Towarzystwa Walki z Gruźlicą, został członkiem honorowym Towarzystwa Przeciwgruźliczego^[7]. Jest twórcą stosowanej przez pół wieku w całej Europie metody wczesnego rozpoznawania raka żołądka. Organizator pierwszej polskiej przychodni przeciwgruźliczej. Był czynnym członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Umiejętności^[3]. Był także honorowym członkiem wielu towarzystw lekarskich (Praga, Zagrzeb, Belgrad, Kraków, Lwów, Warszawa, Poznań, Wino, Katowice i z wielu innych miast polskich, w praktyce niemal wszystkich towarzystw polskich)^[3][7]. Otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie^[3][8]. Był pierwszym honorowym prezesem Związku Lekarzy Słowiańskich^[7]. Według stanu z 1914 był prezesem sekcji balneolekarskiej Krajowego Związku Zdrojowisk i Uzdrowisk we Lwowie^[9].

Zmarł 10 kwietnia 1935 w Warszawie^[3]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie 13 kwietnia 1935 (kwatera 166-5-10)^[10]. Był żonaty z Zofią z domu Sokołowską (1866-1943)^[10]. Oboje mieli dwie córki i dwóch synów^[3].

Publikacje

• Polskie Archiwum Medycyny Wewnętrznej

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (29 grudnia 1921)^[11]
• Krzyż Wielki Orderu Świętego Sawy – Jugosławia^[3]
• Krzyż Wielki Orderu Orła Białego – Jugosławia^[3]
• Krzyż Komandorski Orderu Lwa Białego – Czechosłowacja^[3]

Przypisy

Bibliografia

• Mała Encyklopedia Medycyny. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979. ISBN 83-01-00200-X.
• Cmentarz Powązkowski w Warszawie. (red.). Krajowa Agencja Wydawnicza, 1984. ISBN 83-03-00758-0.
• StanisławS. Grodziski StanisławS., Sejm Krajowy Galicyjski 1861-1914, Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 1993, ISBN 83-7059-052-7, OCLC 830051670 .

Linki zewnętrzne

• Publikacje Antoniego Władysława Gluzińskiego w serwisie Polona.pl