Antoniewo (osada w powiecie wągrowieckim)

Antoniewo
	osada
	; Budynki i brama ośrodka wychowawczego
Państwo	Polska
Województwo	wielkopolskie
Powiat	wągrowiecki
Gmina	Skoki
Wysokość	79 m n.p.m.
Liczba ludności (2006)	88
Strefa numeracyjna	61
Kod pocztowy	62-085
Tablice rejestracyjne	PWA
SIMC	0594590
	Położenie na mapie gminy Skoki Antoniewo
	Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Antoniewo
	Położenie na mapie województwa wielkopolskiego Antoniewo
	Położenie na mapie powiatu wągrowieckiego Antoniewo
	52°39′17,16″N 17°11′55,55″E/52,654767 17,198764
	Strona internetowa

Artykuł	52°39′17.16″N 17°11′55.55″E
- błąd	0 m
WD	52°43'N, 17°11'E
- błąd	20357 m
Odległość	5 m

Kompleks budynków w Antoniewie

Widok ogólny od ulicy

Strefa wejściowa z bramą

Brama od wewnątrz

Kaplica

Dziedziniec

Detal bramy

Tablice

Głaz upamiętniający obóz jeniecki

Antoniewo – osada w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie wągrowieckim, w gminie Skoki^[2].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa poznańskiego.

Historia ośrodka wychowawczego

Całość miejscowości to tereny Młodzieżowego Ośrodka Wychowawczego im. Janusza Korczaka – zespołu zabudowań z 1914 o zwartym programie architektonicznym, który przetrwał do dnia dzisiejszego w praktycznie niezmienionej formie. Ośrodek powstał w 1914 według planów urbanistycznych przywiezionych z Lombardii, na terenie zakupionym od ziemianina Stanisława Buchowskiego, z inicjatywy pruskiego Biura Starosty Krajowego. Był to trzeci taki ośrodek na terenie Prowincji Poznańskiej, po Szubinie i Cerekwicy. Pierwsi wychowankowie byli jednocześnie budowniczymi pawilonów. Początkowo dyrektorami były osoby narodowości niemieckiej. Pierwszy polski dyrektor (Kwieciński) objął funkcję dopiero w kwietniu 1920. Od 1922 ośrodek wydzierżawili księża salezjanie, łagodząc rygor i więzienną izolację, a także zakładając pierwsze formy nauki zawodów. W 1926, z uwagi na problemy finansowe salezjanie opuścili placówkę, a przejął ją samorząd wojewódzki. Do 1939 przez zakład przewinęło się 1238 wychowanków.

W czasie II wojny światowej ośrodek przejął Wehrmacht, który urządził tutaj obóz jeniecki dla 300-800 osób różnych narodowości. Fakt ten upamiętnia głaz pamiątkowy, stanowiący jednocześnie pomnik przyrody, zlokalizowany po drugiej stronie szosy, naprzeciw bramy. Tablica pamiątkowa na kamieniu głosi: W latach wojny 1939-1945 obszar Antoniewa był terenem obozu jenieckiego. Reżim hitlerowski więził tu kilka tysięcy żołnierzy i oficerów amerykańskich, belgijskich, brytyjskich, francuskich, jugosłowiańskich, norweskich, polskich i włoskich^[3]. Długoletni dyrektor Roman Laurentowski został zamordowany w niemieckim obozie koncentracyjnym w Dachau.

W 1945 przystąpiono do natychmiastowej restytucji ośrodka. W latach 50. XX wieku placówka była pierwszą w Polsce, która zajęła się młodzieżą niedostosowaną społecznie, a jednocześnie opóźnioną w rozwoju. 31 maja 1972 ośrodkowi nadano imię Janusza Korczaka. Obecnie ośrodek kontynuuje te tradycje, będąc publiczną, koedukacyjną placówką dla młodzieży (13–18 lat) mającej problemy z przystosowaniem społecznym.

Architektura

Obiekty ośrodka z 1914, w tym kaplica, położone są wokół rozległego dziedzińca, którego jedna pierzeja jest równoległa do szosy Skoki – Glinno. Jedyną poważniejszą ingerencją w substancję zespołu była przebudowa bramy w 1938. Umieszczono weń wtedy płaskorzeźby o tematyce religijnej, w tym (w centralnym polu) wizerunek przedstawiający św. Jana Bosco – wcześniejszego patrona ośrodka autorstwa Alfreda Wiśniewskiego. Oprócz tego w latach 20. XX wieku dobudowano piekarnię i warsztat^[4].

Dyrektorzy (po 1945)

Wacław Wasilewski (1945 – marzec 1947),
Kazimierz Napierała (marzec 1947 – czerwiec 1947),
Walerian Przystański (czerwiec 1947 – grudzień 1950),
Tadeusz Wichtowski (styczeń 1951 – 1955),
Mieczysław Kotlarski (1955 – 1960),
Władysław Stranc (1960 – 1986),
Józef Sulikowski (1986 do 1999 r.),
Iwona Grzegorzewska (od 1999 roku do chwili obecnej).

Przypisy

↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 6 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
↑ ^a ^b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 18, 2013-02-13. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2013-04-23].
↑ W tym włoscy generałowie.
↑ Praca zbiorowa, Zabytki architektury i budownictwa w Polsce, Województwo poznańskie 32, cz. 2, Ośrodek Dokumentacji Zabytków, Warszawa, 1998, s. 587, ISBN 83-86334-37-1.

Bibliografia

tablica informacyjna in situ
tablica pamiątkowa in situ
historia ośrodka, zdjęcia. antoniewo.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-11)]. – dostęp 2012-07-22

[poczta-1] Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 6 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .

[Dz.U._29/2013-2] Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 18, 2013-02-13. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2013-04-23].

[3] W tym włoscy generałowie.

[4] Praca zbiorowa, Zabytki architektury i budownictwa w Polsce, Województwo poznańskie 32, cz. 2, Ośrodek Dokumentacji Zabytków, Warszawa, 1998, s. 587, ISBN 83-86334-37-1.

[1]

[2]

[3]

[4]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne