Antonina Nieżdanowa

Antonina Nieżdanowa, 1911

Antonina Wasiljewna Nieżdanowa (ros. Антонина Васильевна Нежданова; ur. 17 lipca^?/ 29 lipca 1873 we wsi Krywa Bałka k. Odessy, zm. 26 czerwca 1950 w Moskwie) – rosyjska i radziecka śpiewaczka i pedagog muzyczny, Ludowy Artysta ZSRR.

Życiorys

Jako dziecko śpiewała w chórach kościelnych. W latach 1883-1891 ukończyła odeskie Gimnazjum Mariinskie (od listopada 1885 do początku 1886 studiowała grę na fortepianie w Szkole Muzycznej, która w 1913 została przekształcona w konserwatorium, dziś - Odeska Narodowa Akademia Muzyczna imienia A.W. Nieżdanowej).

Ukończyła Konserwatorium w Moskwie w 1902 w klasie Umberto Masetti i została solistką Teatru Bolszoj, gdzie pracowała przez ponad trzydzieści lat, wykonując główne role w operach rosyjskich i zagranicznych kompozytorów. Jej debiut to partia Antonida w operze "Życie za cara".

W 1912 jedyny raz w swojej karierze występowała w Europie - w Operze Paryskiej śpiewała partię Gildy w operze "Rigoletto" Verdiego.

Koncertowała, często w zespole z mężem, dyrygentem, Ludowym Artystą ZSRR Nikołajem Gołowanowem (1891-1953); wykonywała rosyjskie pieśni ludowe, pieśni ukraińskie i białoruskie, w program koncertu często włączała "Wokaliz" Rachmaninowa.

Od 1936 była wykładowcą w studio operowym Teatru Bolszoj, w Studio Operowym im. Stanisławskiego i w latach 1943—1950 w Moskiewskim Studio Operowym im. P.I. Czajkowskiego (od 1943 była profesorem). Doktor sztuki (1944).

Zmarła w Moskwie i została pochowana na Cmentarzu Nowodziewiczym^[1][2].

Tytuły honorowe

• Zasłużona Artystka Teatrów Imperatorskich (1912);
• Zasłużony Artysta RFSRR (1919);
• Ludowy Artysta RFSRR (1925);
• Ludowy Artysta ZSRR (6 września 1936);
• Bohater Pracy (1925).

Przypisy