Antonio Barberini
| Kardynał biskup | |
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 4 sierpnia 1608 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 4 sierpnia 1671 |
| Miejsce pochówku | ?↗ |
| Kamerling | |
| Okres sprawowania | 28 lipca 1638–4 sierpnia 1671 |
| Arcybiskup Reims | |
| Okres sprawowania | 27 czerwca 1657–4 sierpnia 1671 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Kreacja kardynalska | 30 sierpnia 1627 |
| Kościół tytularny | S. Maria in Aquiro |
| Data konsekracji | 24 października 1655 | ||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | Giovanni Battista Scanaroli | ||||||||||||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | Lorenzo Gavotti | ||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
Antonio Barberini (ur. 4 sierpnia 1608 – zm. 4 sierpnia 1671) – włoski kardynał. Bratanek papieża Urbana VIII i brat kardynała Francesco Barberini.
Życiorys
Już jako nastolatek otrzymał od swego wuja papieża bogate beneficja, m.in. został komendatariuszem rzymskiego przeoratu zakonu rycerskiego joannitów. W sierpniu 1627 Urban VIII mianował go kardynałem in pectore, nominację ogłoszono w lutym 1628. Pełnił szereg funkcji kościelnych m.in. prefekta Trybunału Apostolskiej Sygnatury Sprawiedliwości (1628-33), archiprezbitera bazyliki liberiańskiej (1633-71), legata w Urbino (1631-33) i Awinionie (1633-45), naczelnego wodza armii papieskiej, sekretarza Listów Apostolskich, opata komendatoryjnego Tre Fontane, Nonantola i Subiaco. Był także prefektem Świętej Kongregacji Propaganda Fide (od 1632) i kamerlingiem Świętego kościoła Rzymskiego (od 1638). 1636-44 pełnił funkcję protektora Francji przy Stolicy Apostolskiej, w tej roli uczestniczył w konklawe 1644. Od 1633 był także protektorem księstwa Sabaudii. Podobnie jak jego brat i wuj, był mecenasem sztuki, m.in. współtworzył Teatro Barberini i zgromadził sporą bibliotekę. Korzystał z pozycji kardynała-nepota do wzbogacenia się i żył jak świecki książę, a jego życie osobiste było stałym tematem miejskich plotek[1]. W latach 1642-44 jako legat a latere w Bolonii, Romanii i Ferrarze dowodził wraz z bratem Taddeo Barberini armią papieską w pierwszej wojnie o Castro, zakończonej klęską pod Lagoscuro.
Nowy (od 1644) papież Innocenty X wszczął śledztwo przeciwko Antonio Barberiniemu i jego braciom o nielegalne wzbogacenie się kosztem majątku Stolicy Apostolskiej. Aby uniknąć aresztowania, bracia uciekli do Francji pod opiekę kardynała Giulio Mazzarini. W 1653 uzyskał przebaczenie i powrócił do Rzymu (jego brat Francesco powrócił już w 1648, a Taddeo zmarł w Paryżu w 1647). Za pontyfikatu Aleksandra VII (1655-67) Antonio odzyskał skonfiskowane dobra. W tym też okresie odmienił swój dotychczasowy świecki styl życia, poświęcając się religii, m.in. przyjął święcenia kapłańskie i zaangażował się w kampanię przeciw jansenizmowi. W 1653 król Ludwik XIV mianował go swoim Wielkim Jałmużnikiem oraz biskupem Poitiers. Ta druga nominacja nie zyskała jednak aprobaty papieża. Kardynał biskup Frascati (1655-61) i Palestriny (od 1661). Od 1657 arcybiskup Reims z nominacji Ludwika XIV, zatwierdzony przez Stolicę Apostolską 10 lat później. Pełnił też urząd protektora wielu zakonów, m.in. dominikanów. Subdziekan Świętego Kolegium Kardynałów od marca 1671. Zmarł w Nemi koło Albano w wieku 63 lat.
Przypisy
- ↑ P. J. A. N. Rietbergen: Power And Religion in Baroque Rome: Barberini Cultural Policies, BRILL 2006, s. 163; Eleanor Herman, Królowa Watykanu, Warszawa 2009, s. 88.
Bibliografia
- P. Gauchat Hierarchia Catholica, vol. IV, Münster 1935
- The Cardinals of the Holy Roman Church
- Olivier Poncet, Antonio Barberini (1608-1671) et la papauté. Réflexions sur un destin individuel en cour de Rome au XVIIe siècle. [w:] Mélanges de l'Ecole française de Rome. Italie et Méditerranée T. 108, N°1. 1996. s. 407-442
Media użyte na tej stronie
(c) I, SajoR, CC BY-SA 2.5
Generic template for coat of arms of Cardinal Camerlengo.