Antonio Maria Ciocchi del Monte
| Kardynał biskup | |
 | |
| Kraj działania | Państwo Kościelne |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 1461 Monte San Savino |
| Data i miejsce śmierci | 20 września 1533 Rzym |
| Arcybiskup Manfredonii | |
| Okres sprawowania | 1506-1511 |
| Wyznanie | katolicyzm |
| Kościół | rzymskokatolicki |
| Sakra biskupia | 4 stycznia 1506 |
| Kreacja kardynalska | 10 marca 1511 Juliusz II |
| Kościół tytularny | S. Vitale S. Croce in Gerusalemme S. Prassede |
| Data konsekracji | 4 stycznia 1506 | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | Tito Veltri de Viterbo | ||||||||||||
| Współkonsekratorzy | Nicolò Antonio Pesci Francesco Fillipperi | ||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Antonio Maria Ciocchi del Monte (ur. w 1461[1] w Monte San Savino, zm. 20 września 1533 w Rzymie[2]) – włoski kardynał.
Życiorys
Był synem Fabiano Ciocchi i jego żony, Jacopy; jego bratankiem był Juliusz III[2]. W młodości uzyskał doktorat utroque iure[2]. Dzięki swojej inteligencji i zdolnościom prawniczym, szybko awansował w hierarchii Kurii Rzymskiej[2]. Pracował w administracjach papieskich Innocentego VIII i Aleksandra VI, będąc m.in. archiprezbiterem w Arezzo i Sant’Angelo in Vado, a także wysokim urzędnikiem Roty Rzymskiej[2].
4 sierpnia 1503 został wybrany biskupem Città di Castello, jednak sakrę otrzymał dopiero 4 stycznia 1506[1]. Stało się tak, gdyż poprzedni biskup, Giulio Vitelli, pozbawiony urzędu przez papieża, nigdy nie zrzekł się swoich praw do stolicy biskupiej, a jego rodzina miała silne wpływy w mieście[2]. Dopiero pod groźbą Juliusza II, interdyktem, Vitelli ustąpił i Ciocchi objął diecezję[2]. Miesiąc później, 6 lutego, został mianowany arcybiskupem Manfredonii[1].
10 marca 1511 został kreowany kardynałem[1]. Wkrótce potem został kardynałem-protektorem zakonu serwitów[2]. Papież zlecił mu rozprawienie się z czterema kardynałami, którzy dołączyli do schizmatycznego soboru w Pizie[2]. Del Monte odegrał także kluczową rolę w zwołanym rok później soborze laterańskim V[2]. Badał sprawę usiłowania zabójstwa Leona X i oskarżył kardynałów Alfonso Petrucciego i Bandinello Sauliego, w wyniku czego pierwszy z nich został skazany na śmierć[2]. W 1523 Klemens VII mianował del Monte protektorem Wspólnoty Boskiej Miłości, fundamencie, powstałego w 1524, zgromadzenia teatynów[2]. Kardynał był odpowiedzialny za przygotowanie Państwa Kościelnego do wojny Ligi z Cognac[2]. Podczas Sacco di Roma, jako jeden z nielicznych pozostał przy papieżu i ukrył się z nim w Zamku Świętego Anioła[2].
W 1521 roku został podniesiony do rangi kardynała biskupa[1]. Od tego momentu, pełnił role biskupa, pięciu z siedmiu, diecezji suburbikarnych:
- Biskup Albano (1521-1523)[1]
- Biskup Frascati (1523)[1]
- Biskup Palestriny (1523-1524)[1]
- Biskup Sabiny (1524)[1]
- Biskup Porto-Santa Rufina (1524-1533)[1]
W międzyczasie był także administratorem kilku diecezji: Novary, Rimini, Caiazzo i Alatri[1]. Zmarł 20 września 1533 w Rzymie[2].