Antonio Santacroce
| ||
| Kardynał prezbiter | ||
| Data i miejsce urodzenia | 1598 Rzym | |
| Data i miejsce śmierci | 25 listopada 1641 Rzym | |
| Arcybiskup Urbino | ||
| Okres sprawowania | 1636–1641 | |
| Wyznanie | katolicyzm | |
| Kościół | rzymskokatolicki | |
| Sakra biskupia | 27 marca 1627 | |
| Kreacja kardynalska | 19 grudnia 1629 Urban VIII | |
| Kościół tytularny | SS. Nereo e Achilleo | |
| |||||||||||||||
| Data konsekracji | 21 marca 1627 | ||||||||||||||
| Konsekrator | Tiberio Muti | ||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | Erasmo Paravicini Francesco Cavaliere | ||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Antonio Santacroce (ur. w 1598 w Rzymie, zm. 25 listopada 1641 tamże) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się w 1598 roku w Rzymie, jako syn markiza Marcella Santacroce[1]. Studiował w rodzinnym mieście, gdzie uzyskał doktorat z prawa[1]. Został protonotariuszem apostolskim, w latach 1622–1625 był wicelegatem w Viterbo, a następnie pełnił funkcję referendarza w Najwyższym Trybunale Sygnatury Apostolskiej[1]. 21 marca 1627 roku został wybrany arcybiskupem tytularnym Seleucii, otrzymując dyspensę z powodu nieosiągnięcia kanonicznego wieku 30 lat[1]. Sakrę przyjął 27 marca, a 16 kwietnia został mianowany nuncjuszem apostolskim w Polsce[2]. 19 grudnia 1629 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny SS. Nereo e Achilleo[2]. W 1630 roku zrezygnował z nuncjatury, a rok później został arcybiskupem Chieti[2]. W 1636 roku został przeniesiony do diecezji Urbino[2]. Zmarł 25 listopada 1641 roku z powodu gruźlicy[1].