Antykomunizm

Wszystkie drogi marksizmu prowadzą do Moskwy, niemiecki antykomunistyczny plakat partii CDU z okresu zimnej wojny

Antykomunizm – zbiorcza nazwa ideologii oraz polityk nastawionych lub skupiających się na krytyce i zwalczaniu myśli komunistycznej[1], zarówno na płaszczyźnie intelektualnej jak i praktycznej, dążąc w ten sposób do zapobiegnięcia skutkom jej wprowadzenia w życie[2]. Postawa ta wynika z różnic między założeniami komunizmu, a dążeniami innych ruchów politycznych lub religijnych jak nacjonalizm, liberalizm czy chrześcijaństwo. Z tego powodu antykomunizm sam w sobie nie jest jednolitą ideologią, lecz dzieli się na odmiany, które różnią się co do tego jak definiują komunizm, które konkretne postulaty odrzucają oraz jakie wyciągają wnioski ze swojej krytyki[3][4].

Większość antykomunistów łączy przekonanie o błędności materializmu historycznego, będącego podstawą marksizmu. Antykomuniści (np. Karl Popper) odrzucają też pogląd o koniecznym następstwie formacji społecznych (tak jak kapitalizm zastąpił feudalizm, tak w przyszłości miałyby nastać formacje socjalistyczna i komunistyczna)[5]. Kwestionują również twierdzenie, że socjalistyczne państwo samoczynnie zniknie, gdy przestanie być potrzebne w wyniku stworzenia w pełni komunistycznego społeczeństwa (teza o obumieraniu państwa). Podważają także możliwość stworzenia idealnie funkcjonującego komunistycznego społeczeństwa[6].

Zorganizowany antykomunizm rozwijał się wraz ze wzrostem popularności idei komunistycznych, szczególnie po rewolucji bolszewickiej w Rosji, a szczyt jego znaczenia przypada na okres zimnowojenny[6], czego jednym z objawów był amerykański makkartyzm[7]. Sam makkartyzm stanowił część większego zjawiska znanego jako czerwona panika.

Antykomuniści podkreślają skalę represji oraz liczbę ofiar, które zginęły w wyniku prób realizacji komunistycznych założeń. Historyk Robert Conquest twierdzi, że w przeciągu całego XX wieku komunizm odpowiedzialny był za śmierć dziesiątek milionów ludzi[8], natomiast Czarna księga komunizmu podaje, że łącznie zbrodnie popełniane przez realizatorów myśli marksistowskich mogły pochłonąć nawet 100 milionów ludzkich istnień[9][6].

Liberalni antykomuniści łączą komunizm z faszyzmem i nazywają je zbiorowo totalitaryzmami, powołując się na podobieństwa pomiędzy działaniami obydwu systemów[10] (przy czym sam faszyzm również zalicza się do ideologii nacechowanych antykomunistycznie[11]).


Przypisy

  1. Mieczysław Szymczak (red.), Słownik Języka Polskiego, 1998.
  2. Krzysztof Warecki, Artur Winiarczyk (red.), Encyklopedia "Białych Plam", 2000.
  3. Wojciech Wasiutyński (red.), Słownik polityczny, 1980, s. 11-12.
  4. Maciej Urbanowski, Myśl antykomunistyczna w literaturze polskiej 1939-1989, [w:] Jacek Kloczkowski (red.), Antykomunizm po komunizmie, 2000.
  5. Michał Heller, Jak być uczonym, Kraków: CC Press, 2017, ISBN 978-83-7886-315-1.
  6. a b c Anti-communism, definitions.net [dostęp 2021-11-19].
  7. McCarthy, Joseph, web.archive.org, 11 lutego 2009 [dostęp 2022-05-16] [zarchiwizowane z adresu 2009-02-11].
  8. Robert Conquest, historian – obituary, www.telegraph.co.uk [dostęp 2022-05-16].
  9. Tygodnik Powszechny Online, www.tygodnik.com.pl [dostęp 2022-05-16].
  10. Luca Colli, Socialism and fascism: Two sides of the same coin – Libertarian Europe [dostęp 2021-12-05] (ang.).
  11. Adam Wielomski, Istota totalitaryzmu. Wokół teorii Zbigniewa Brzezińskiego i Carla Friedricha, „Studia nad Autorytaryzmem i Totalitaryzmem”, 43 (2), 2021, s. 177, DOI10.19195/2300-7249.43.2.10.

Media użyte na tej stronie

CDU Wahlkampfplakat - kaspl010.JPG
Autor: NieznanyUnknown author, Licencja: CC BY-SA 3.0 de
Wszystkie drogi marksizmu prowadzą do Moskwy! Dlatego CDU. Ten plakat, stworzony dla celów kampanii poprzedzającej wybory parlamentarne w Niemczech w 1953 roku, z pewnością znajduje się wśród najbardziej znanych niemieckich plakatów politycznych okresu powojennego. Podkreśla on stanowcze, antykomunistyczne nastawienie Konrada Adenauera, tutaj bezpośrednio skierowane przeciwko SPD, wówczas wiodącej partii opozycji parlamentarnej.