Antynaturalizm

Antynaturalizm – kierunek w metodologii nauki przeciwstawiający się charakterystycznemu dla pozytywizmu naturalizmowi.

Antynaturalizm głosi postulat odmienności metod badań w naukach społecznych i humanistycznych od metod stosowanych na gruncie nauk przyrodniczych, które zostały przejęte od nauk ścisłych.

Reprezentanci tego kierunku to (m.in.) Wilhelm Dilthey, Wilhelm Windelband[1], Heinrich Rickert, Max Weber czy Clifford Geertz.

Antynaturalizm (psychologia)

Spór między naturalizmem a antynaturalizmem na gruncie psychologii przyjmuje formę kontrowersji rozumienie – wyjaśnianie. Ognisko konfliktu stanowi nastawienie wobec przedmiotu badania, jakim jest człowiek. Zasadnicze jest tu pytanie: czy zachowanie człowieka należy wyjaśniać w kategoriach przyczynowo-skutkowych, czy raczej rozumieć- pytać o jego sens. Antynaturalistycznie zorientowani psychologowie zarzucają naturalistom m.in. redukcjonizm (epistemologiczny i ontologiczny). W praktyce badawczej spór ma odbicie w preferencji metod ilościowych (naturalizm), bądź jakościowych (antynaturalizm).

Przypisy

  1. ↑ Tomasz Kubalica, „Ważność” a naturalizm. Antypsychologizm Wilhelma Windelbanda, 2007, DOI: 10.15290/idea.2007.19.06, ISSN 0860-4487 [dostęp 2019-09-06] (pol.).

Bibliografia

  • Straś-Romanowska M., (1995), Na tropach psychologii jako nauki humanistycznej. Warszawa: PWN.
  • Paszkiewicz E., (1983), Struktura teorii psychologicznych. Warszawa: PWN.
  • Trzópek J., (2006), Filozofie psychologii. Kraków: WUJ.