Anubis
| bóg mumifikacji, opiekun zmarłych | |
 | |
| Występowanie | |
|---|---|
| Teren kultu | |
| Rodzina | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Anubis w hieroglifach |
Anubis (gr. ’Άνουβις) – w egipskiej mitologii bóg o głowie szakala, ściśle łączony z mumifikacją i życiem pozagrobowym. W języku Starożytnego Egiptu był znany jako Inpw[1]. Najstarsza znana wzmianka o nim pochodzi z tekstów piramid z okresu Starego Państwa, gdzie łączony jest z pogrzebem faraona[2]. W tej epoce był najważniejszym bogiem związanym ze śmiercią, lecz w Średnim Państwie zastąpił go Ozyrys[3].
Przydomki Anubisa pochodzą ze związku z jego pogrzebową rolą, np. miano Ten, który jest na swoim pagórku miało podkreślać, że jest on strażnikiem umarłych i ich miejsc świętych (cmentarzy), a Ten, który jest w miejscu balsamowania mówiło o jego udziale w procesie mumifikacji[2]. Jak wiele egipskich bóstw, Anubis miał wiele ról w zależności od sytuacji i na ogół występował na czele wszystkich publicznych procesji w Egipcie.
Wizerunek
Anubisa łączono z mumifikacją i ochroną zmarłych w ich podróży do zaświatów. Zwykle przedstawiano go jako człowieka o głowie szakala lub w postaci czarnego zwierzęcia (psa bądź szakala) z przewiązaną szyją i cepem w zgięciu tylnej nogi[4]. W starożytnym Egipcie szakal był zazwyczaj kojarzony z cmentarzami, ponieważ odsłaniał ludzkie zwłoki i je zjadał[5]. Charakterystyczna czerń, w jakiej wyobrażano to bóstwo, „nie miała nic wspólnego z szakalem, lecz z barwą rozkładającego się ciała i czarną glebą doliny Nilu, która symbolizowała odrodzenie”[5].
W kontekście grobowym Anubis zawsze jest przedstawiany jako towarzysz mumii zmarłego, którego ma strzec. Podczas balsamowania preparator mumii był rytualnie przebrany za niego wkładając odpowiednią maskę. Scena ważenia serca z Księgi umarłych zwykle pokazuje Anubisa dokonującego pomiaru decydującego, czy zmarły może wejść do podziemi – królestwa Ozyrysa. Pieczęcie grobowe z okresu Nowego Państwa przedstawiają to bóstwo na szczycie dziewięciu łuków, co miało symbolizować jego dominację nad nieprzyjaciółmi Egiptu[2].
Rola w kulcie i mitologii
W następstwie połączenia dwóch systemów kosmologicznych (heliopolitańskiej Enneady i hermopolitańskiej Ogdoady), Atum został utożsamiony z Ra, zaś Anubis stał się mniej ważnym bogiem z zaświatów, ustępując w Średnim Państwie popularniejszemu Ozyrysowi. Jednak „Anubis otrzymał miejsce w rodzinie bogów jako… syn Ozyrysa i Neftydy, i w tej roli pomógł Izydzie zmumifikować jego zmarłego ojca”[5]. Kiedy pojawił się mit o Ozyrysie i Izydzie, wynikało z niego, iż ciało Ozyrysa zostało przekazane w darze Anubisowi. W związku z tym stał się on boskim patronem balsamistów: ilustracje z Księgi Umarłych pokazują podczas obrzędu mumifikacji kapłana noszącego maskę szakala, który podtrzymuje mumię.
Był naczelnym bóstwem nomu kynopolitańskiego, na którego obszarze, w miejscowości Szaruna odkryto cmentarzysko mumii psów jako jego zwierząt kultowych. W badanej i rekonstruowanej przez polskich archeologów świątyni królowej Hatszepsut w Deir el-Bahari poświęcona mu była osobna kaplica. Oddawano mu cześć również w rejonie Memfis, Abydos i Dendery.
Poza kulturą staroegipską
W dawnych źródłach greckich bywał identyfikowany z Kronosem. W późnych czasach, w okresie ptolemejskim, łączono go jednak z Hermesem i w ten sposób powstał synkretyczny Hermanubis[6][7]. Centrum jego kultu znajdowało się w Kynopolis (po grecku „Psie Miasto”). Powieść Metamorfozy albo złoty osioł Apulejusza dostarcza dowodu na to, że Anubisa czczono w cesarstwie rzymskim przynajmniej w II wieku n.e. Później Hermanubis pojawia się jeszcze w alchemicznej literaturze średniowiecza i renesansu. Chociaż Grecy i Rzymianie gardzili egipskimi bogami, uważając ich za dziwacznych i prymitywnych (Grecy nazywali Anubisa „Szczekaczem”), bóstwo to niekiedy łączono z Syriuszem na niebie i Cerberem w Hadesie.
W obecnej kulturze
Postaci wzorowane na mitologicznym Anubisie bądź tylko nawiązujące w luźny sposób do tej postaci, pojawiają się w licznych książkach, serialach, filmach czy grach komputerowych.
Literatura
- Jaroslav Černý, Religia starożytnych Egipcjan, Warszawa 1974
- Jadwiga Lipińska, Marek Marciniak, Mitologia starożytnego Egiptu, Warszawa 1986
- Siegfried Morenz, Bóg i człowiek w starożytnym Egipcie, Warszawa 1972
- Tadeusz Andrzejewski, Księga Umarłych Piastunki Kai, Warszawa 1951
Przypisy
- ↑ The Gods of Ancient Egypt – Anubis.
- ↑ a b c Wilkinson, Richard H.: The complete gods and goddesses of ancient Egypt. London: Thames & Hudson, 2003, s. 188–190. ISBN 0-500-05120-8.
- ↑ Charles Freeman, The Legacy of Ancient Egypt, Facts on File, Inc. 1997. p.91.
- ↑ Ancient Egypt: the Mythology – Anubis.
- ↑ a b c Freeman, op. cit., p.91.
- ↑ Hermanubis. [dostęp 2010-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-04-09)].
- ↑ Hermanubis | English | Dictionary & Translation by Babylon. [dostęp 2010-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
Media użyte na tej stronie
Autor: Jeff Dahl, Licencja: CC BY-SA 4.0
Anubis, the jackal headed god of ancient Egypt. Anubis is also depicted in full jackal form perched atop a tomb, guarding it.[1] Based on New Kingdom tomb paintings.
Autor: Jeff Dahl, Licencja: CC BY-SA 4.0
Anubis as a jackal perched atop a tomb, alert and ready to defend. Anubis is also depicted as a jackal headed man.[1] Based on New Kingdom tomb paintings.
An_Egyptian_Feast
This is an excellent example of one of the many fine vignettes (illustrations) from the Book of the Dead of Hunefer.
The centrepiece of the upper scene is the mummy of Hunefer, shown supported by the god Anubis (or a priest wearing a jackal mask). Hunefer's wife and daughter mourn, and three priests perform rituals. The two priests with white sashes are carrying out the Opening of the Mouth ritual. The white building at the right is a representation of the tomb, complete with portal doorway and small pyramid. Both these features can be seen in real tombs of this date from Thebes. To the left of the tomb is a picture of the stela which would have stood to one side of the tomb entrance. Following the normal conventions of Egyptian art, it is shown much larger than normal size, in order that its content (the deceased worshipping Osiris, together with a standard offering formula) is absolutely legible.
At the right of the lower scene is a table bearing the various implements needed for the Opening of the Mouth ritual. At the left is shown a ritual, where the foreleg of a calf, cut off while the animal is alive, is offered. The animal was then sacrificed. The calf is shown together with its mother, whose bellowing mouth might be interpreted as a sign of distress at hearing its offspring screaming in pain.