Apoteoza
Apoteoza (gr. apotheosis – ubóstwienie) – pochwała osób, rzeczy, wydarzeń, idei bądź wartości (np. apoteoza życia, bohaterstwa, religijna), osądzenie istoty ludzkiej jako idealnej, godnej dokonanych czynów (np. bohaterstwo Polaków).
Sztuka
W sztukach plastycznych, muzyce i literaturze apoteoza przybiera formę gloryfikującego przedstawienia.
Temat wyniesienia człowieka do rzędu bogów przejęty został ze starożytnego Wschodu, gdzie apoteozowano hellenistycznych władców z dynastii Seleucydów (312-64 przed Chr.), Ptolemeuszów (323-30 przed Chr.) i cesarzy rzymskich. Najpełniej rozwinął się w sztuce starożytnego Rzymu, przyjmując nazwę consecratio[1].
Szczególnego znaczenia apoteoza nabrała w nowożytnej sztuce dworskiej (zwłaszcza w baroku) w alegorycznych przedstawieniach świętych oraz władców[2].
Znaczenie historyczne
W kontekście religijno-historycznym oznacza zmianę "stanu" duszy (bądź też duszy i ciała), podczas której normalni śmiertelnicy stają się nieśmiertelni. Przykładem może być Utnapisztim.
Przypisy
Literatura
- Paul Zanker, Apoteoza cesarzy rzymskich: rytuał i przestrzeń miejska, Poznań 2005
Zobacz też
- Apoteoza Waszyngtona
Linki zewnętrzne
- Alegorie i apoteozy w Muzeum w Wilanowie. wilanow-palac.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-01-16)].
